Recenzja Harry Potter i Zakon Feniksa

„Platformy: X360, PSP, DS, PC, PS3, Wii, PS2, GBA — recenzja wersji Wii””

Branża gier jest w ogromnym stopniu uzależniona od treści licencjonowanych. Czy to z książek, filmów, telewizji, komiksów czy gdzie indziej, jeśli istnieje licencja, to prawdopodobnie ktoś z branży gier chce z niej zrobić grę. Biorąc pod uwagę specyfikę branży, trudno się temu dziwić, a dobra licencja filmowa może być jednym z niewielu pewnych sposobów na zrobienie dochodowej gry.

Jeśli ktoś o tym wie, to jest to EA i posiada wiele dużych franczyz tatusiów, w tym jedną z największych, Harry Potter. Najwyraźniej w tej chwili ukazał się inny film, co musi oznaczać, że nadszedł czas, aby gra się zbiegła. Nigdy nikogo nie zawiedzie, EA zdołało wydać Order of the Phoenix na każdą platformę, jaką można sobie wyobrazić – również przysłało nam każdą z nich. I chociaż bardzo chcielibyśmy na nie wszystkie spojrzeć, przygotowaliśmy edycję Wii.

Jak można się spodziewać, charakteryzuje się jedną zasadniczą różnicą: pilotem. W OotF (Order of the Phoenix) – nie mylić z OoT – pilot i Nunchuk są używane do naśladowania działań przy użyciu „prawdziwej” różdżki. Jest to część gry, która jest całkiem dobrze prowadzona, a używanie pilota do rzucania zaklęć z pewnością jest o wiele bardziej wciągające niż naciskanie przycisków. W związku z tym fani Pottera z pewnością docenią stworzone dodatkowe zanurzenie, a wczesne części gry bardzo dobrze wyjaśniają, jak działają akcje. Co więcej, jeśli kiedykolwiek zapomnisz, istnieje lista zaklęć, do których możesz uzyskać dostęp, aby ci przypomnieć, a często zostaniesz poproszony o określenie zaklęcia, którego musisz użyć.

Rzeczywiście, jedną z mocnych stron gry jest to, że zawsze jest jasne, co musisz zrobić i gdzie musisz iść. W trakcie gry masz w swoim posiadaniu Mapę Marauders, a po wejściu na ekran mapy możesz uzyskać dostęp do zadań, które aktualnie masz niedokończone oraz dokąd musisz się udać, aby je wykonać. Wszystko, co musisz zrobić, to wybrać je, a następnie podążać za śladami na ziemi, aby dotrzeć do celu.

To wszystko jest bardzo proste, ale niewiele robi, aby odwrócić uwagę od faktu, że dotarcie do dowolnego miejsca zajmuje wieki. Chociaż niektóre skróty są dostępne, dużo czasu marnuje się na zwykłe włóczenie się po Hogwarcie w poszukiwaniu ludzi lub przedmiotów. Sam Hogwart jest jednak bardzo dobrze zrealizowany. Jest mnóstwo szczegółów, a lokalizacje z filmów są łatwe do zidentyfikowania. Podobieństwa postaci są również mocne i chociaż wersja Wii wygląda dobrze w porównaniu z niektórymi zgrzybiałymi wysiłkami niektórych Wii tytułów, brakuje nawet najbardziej podstawowego antyaliasingu lub filtrowania, co sprawia, że ​​gra wygląda gorzej niż w rzeczywistości jest.

Kolejną mocną stroną gry jest dźwięk. Wraz z filmem, który stanowi kopię zapasową, gra zawiera kilka doskonałych utworów muzycznych, podczas gdy aktorstwo głosowe jest ogólnie bardzo dobre, a zdecydowana większość aktorów również użycza swoich głosów w grze. Szkoda więc, że niektóre skrypty są w najlepszym razie nieinspirowane, a w najgorszym mocno usztywnione. Ale nawet to można tolerować, a ogólnie prezentacja jest zwykle zgodna z wysokimi standardami EA.

Niestety, rozgrywka nie jest zgodna z tymi standardami – lub jeśli bycie cynicznym jest całkowicie zgodne z licencjonowanymi standardami gier EA. Po dotknięciu tego, jak nużące jest poruszanie się po Hogwarcie, cała gra charakteryzuje się również naprawdę nieinspirowaną rozgrywką. W swej istocie OotF to niewiele więcej niż duże środowisko wypełnione ogromnym wyborem żmudnych prac związanych z pobieraniem i noszeniem. To sprawia, że ​​granie jest bezlitośnie nudne, choć przynajmniej niektóre nagrody zainteresują fanów Harry'ego Pottera.

Wykonując nudne zadania i kompletnie nie wymagające łamigłówki, otrzymujesz Punkty Odkrycia; a te zmierzają do wzmocnienia twoich zaklęć i odblokowania bonusów w Pokoju Nagród. Stanowią one odpowiednik gier na DVD, z wywiadami z obsadą i różnymi funkcjami zakulisowymi, które bez wątpienia przypadną do gustu zagorzałym fanom. Gdyby tylko ich zdobycie nie było takie trudne!

Nie pomaga to, że gra cierpi z powodu problemów z kamerą, które powinny były zostać wysłane do połowy lat 90. XX wieku. Przez cały czas używana jest kamera stała, a gracz nie ma prawie żadnej kontroli nad tym, gdzie wskazuje. To może sprawić, że nawet najprostsze zadania będą niezwykle frustrujące; do tego stopnia, że ​​nawet najbardziej zagorzali fani mogą ustąpić.

Walka – co z tego jest – wcale nie wypada lepiej. Zaklęcia bojowe są podzielone na zaklęcia ofensywne i defensywne, każde z indywidualnymi akcjami. Podczas walki pozostajesz zablokowany na swoim przeciwniku, poruszając się za pomocą drążka analogowego i rzucając zaklęcia za pomocą pilota. To wszystko jest dość nieistotne, pozbawione jakiejkolwiek strategii i głębi. Prawdopodobnie dlatego jest go tak mało; dzięki niebiosom za małe miłosierdzie.

Kontynuując ten trend, główna fabuła gry jest układana w przypadkowy sposób. W sumie ukończenie zajmie najwyżej osiem godzin, a bardziej zdolni i masochistyczni gracze prawdopodobnie przechadzać się po grze w ciągu jednego lub dwóch posiedzeń, pod warunkiem, że ich dusze nie są wcześniej otoczone przez kliniczną depresję następnie. To dość potępiające oskarżenie gry, że pomimo imponująco dużego otoczenia, jest tak mało do zrobienia, a doświadczenie jest tak krótkie. Jeśli w Harrym Potterze chodzi o magię, gra zawodzi na bardzo podstawowym poziomie, aby być w ogóle magiczną do grania.

Przewidywalnie Harry Potter i Zakon Feniksa są jak franczyza filmowa, która została wypchnięta za drzwi o wiele za wcześnie. Twórcy najwyraźniej spędzili dużo czasu na tworzeniu środowisk, które są bardzo dobre, ale rozgrywka była oczywiście nisko na liście priorytetów. Można sobie tylko wyobrazić, jak wiele pieniędzy pojawia się w oczach kierownictwa, gdy rozwijają ten najnowszy tytuł, a skoro gra jest rozłożona na tak wiele różnych platform, czy można się dziwić, że gra jest tak mało inspirująca? Jest dobra gra do zrobienia z uniwersum Harry'ego Pottera, niestety wciąż się nie zmaterializowała.

"'Werdykt"'

Pokazano pewną obietnicę, ale ostatecznie jest to tylko kolejne leniwe wprowadzenie lukratywnej licencji filmowej. To nie jest wielka niespodzianka, ale to nie powstrzymuje go przed rozczarowaniem. Fani będą chłeptać, wszyscy inni będą potrzebować porady.

Zaufany wynik

Dlaczego ufać naszemu dziennikarstwu?

Założona w 2004 roku firma Trusted Reviews istnieje, aby udzielać naszym czytelnikom dokładnych, bezstronnych i niezależnych porad dotyczących tego, co kupić.

Dziś mamy 9 milionów użytkowników miesięcznie na całym świecie i oceniamy ponad 1000 produktów rocznie.