Zagubiona: recenzja gry wideo

„Platformy: recenzja Xbox 360, dostępne wersje na PS3 i PC””

O jej. Z jednej strony Lost: The Video Game nie jest tak zły, jak mogłoby być. Z drugiej strony pojawiło się większość tego, co martwiło mnie, gdy przeglądałem grę w styczniu, plus trochę więcej. Jest to graficzna gra przygodowa, która oddaje część magii i tajemnicy programu telewizyjnego, ale robi to pomimo rozgrywki, a nie z jej powodu.

Jak być może pamiętasz, jeśli czytasz podgląd, gra skupia się na nowej postaci – fotoreporterce cierpiącej na amnezję – która wkracza do akcji w pierwszym i drugim sezonie serialu. W miarę postępów w grze nasz bohater odkrywa swoje imię (Elliott), a następnie swoją historię poprzez szereg interaktywnych retrospekcji. W międzyczasie jest zajęty własnym, współczesnym dążeniem do ucieczki z wyspy, korzystając z pomocy polubień Jacka, Kate, Hurleya i Locke'a podczas niebezpiecznych spotkań z czarnym dymem i tymi paskudnymi Innymi. Wszystko to zostało genialnie połączone, aby Elliott mógł wchodzić w interakcje z bywalcami obsady i odkrywać tak ważne zagubione miejsca, jak Właz Łabędzia, jaskinie, Czarna Skała i stacja Hydra, ale bez zakłócania toku narracji Zagubionych, jak wiemy to. Lost: The Video Game łączy się z serią na tyle, by poczuć się jej częścią, ale nigdy nie robi nic, by ją zakłócić. Podejrzewam, że wymagało to sporo pracy.

Sprawienie, że poczujesz się częścią serii, jest jednym z największych atutów gry. Lost: The Video Game przypomina mi grę 24, która ukazała się kilka lat temu, ponieważ zawiera wszystkie tytuły, cechy i stylistyczne tiki serii, aby każdy z siedmiu rozdziałów gry wyglądał jak miniodcinek program. Firma Ubisoft zrobiła to doskonale, rozpoczynając każdą miksturę podsumowaniem „Wcześniej”, uderzając Cię tytułem Zagubiony po niespodzianka czy szok, a potem zniknięcie z końcowym tytułem i niezapomnianym dysonansowym blaszanym slajdem po obowiązkowym zawieszenie akcji. W rzeczywistości cała muzyka jest doskonale wykorzystywana, prawdopodobnie robiąc więcej niż jakikolwiek inny element, aby przekonać Cię, że gra jest częścią doświadczenia serialu.

Co więcej, Lost: The Video Game w pełni wykorzystuje egzotyczną scenerię serialu. Ani środowisko dżungli, ani animacja postaci nie będą rywalizować Niezbadany dla wizualnego splendoru, ale Lost ogólnie wygląda tak elegancko i kinowo, jak można by się spodziewać po grze opartej na tak wielkim programie telewizyjnym. Trzeba przyznać, że z tymi dobrze znanymi postaciami sprawy idą trochę nie tak. Podczas gdy modelki przekonują nieruchomym obrazem, animacja jest nieco drewniana, oczy są szkliste, a twarze mogą być niepokojąco pozbawione wyrazu. Gdyby to była gra, powiedzmy, Primeval, nie byłby to problem, ale – daj spokój – to jest gra Lost! I czy Ubisoft nie mógł zebrać wystarczającej ilości gotówki, aby zdobyć każdego kluczowego członka oryginalnej obsady? Głosy Jacka, Sawyera, Kate i Locke'a są dość przekonujące, ale Charlie jest na pograniczu okropny i wciąż jest dziwny moment, w którym sprawy nie do końca się układają.

Co prowadzi nas do jednego z powodów, dla których gra nie działa – interakcji. Obiecano nam dużo interakcji z postaciami i do pewnego stopnia to otrzymujemy. Jack szczeka na ciebie rozkazy, Sayid zaczyna grozić, możesz pohandlować z Sawyerem lub poprosić Locke'a jako twojego guru i przewodnika. Problem polega na tym, że wszystko jest bardzo powierzchowne. Albo po prostu używasz najbardziej odpowiedniego pytania, aby uzyskać odpowiedź, która poprowadzi Cię do następnego etapu fabuły, albo zaangażowany w zestaw bardzo prostych zapytań, stwierdzeń i odpowiedzi, które powtarzają się i zapętlają bez poczucia prawdziwego dialogu wydarzenie. Decyzja o unikaniu rozgałęzionych dialogów mogła ograniczyć czas i koszty rozwoju, ale kosztuje grę dużo serca i duszy. Rozczarowujące jest również to, że inne postacie są tak rzadko – a nawet wtedy tak słabo – zintegrowane z łamigłówkami i sekwencjami akcji. Lost to spektakl, w którym postacie współpracują ze sobą (lub przeciwko sobie), aby osiągnąć określone cele. Dlaczego więc nie gra? Czy to było po prostu zbyt trudne? Czy wymagało to zbyt dużej wyobraźni?

Wyobraźnia. Nienawidzę tego mówić, ale wydaje się, że brakuje wyobraźni. Zapomnij o skomplikowanych lub interesujących łamigłówkach; w większości wracamy do rzeczy związanych z chwytaniem pochodni, abyśmy mogli przejść przez jaskinię lub znajdowaniem określonych przedmiotów, aby móc przejść przez drzwi. Myślę, że łamigłówki są bardziej realistyczne niż skomplikowane wysiłki znalezione w innych grach przygodowych, ale są też trochę oczywiste i nudne. Aby dodać trochę trudności, zespół Ubisoft zapakował każdy rozdział w jedną lub więcej łamigłówek z bezpiecznikami, w których jesteś wypróbowywanie różnych kombinacji i układów bezpieczników w celu uzyskania roboczych wartości napięć na wielu wskaźniki. Pomyśl o wersji Bioshock gdzie jest mniej strzelających mutantów i mniej zabawy z plazmidami i o wiele więcej hakowania, a możesz po prostu zorientować się, jak zabawne – lub nie – to jest.

Nie chodzi o to, że nie ma tam również upakowanych sekwencji akcji, ale są one albo niesamowicie proste, albo okropnie frustrujące. To pierwsze nie jest tak naprawdę krytyką, gdy myślisz o tym jako o grze dla przypadkowej publiczności, ale to drugie zdecydowanie tak. Kiedy już staram się uniknąć osławionego czarnego dymu – witaj, nagła śmierć! – Naprawdę nie muszę walczyć z mylącą scenerią (czy to ścieżka, czy nie?) lub nagłymi zmianami kąta kamery (w którą stronę teraz patrzę?). W rzeczywistości dziwaczne decyzje projektowe są częstym problemem. Dlaczego pochodnie tak szybko się palą? Dlaczego umierasz, kiedy oni umierają? Dlaczego zrobienie zdjęcia pod jednym kątem wyzwala zdarzenie, a zrobienie tego samego obiektu pod innym kątem nie? Czy nie byłoby miło otrzymać ostrzeżenie, że używanie komputera lub zbliżanie się do wraku może spowodować twoją nieuchronną śmierć?

Z bardziej pozytywnej strony gra ma inne mocne strony. Retrospekcje są naprawdę zabawne. Najpierw użyj aparatu, aby uzyskać idealne ujęcie, które skrystalizuje wspomnienie, a następnie możesz je zbadać bardziej szczegółowo, aby uzupełnić makabryczne szczegóły swojej mrocznej przeszłości. Podobnie jak w serialu, fabuła retrospekcji może być ciekawsza niż obecne wydarzenia, a chwała idzie do Ubisoft za znalezienie historii Elliotta, która przyciągnie twoją uwagę i poczuje się częścią tego, czego możesz się spodziewać od zagubionych. W końcu, w trudnych łamigłówkach i frustrujących sekwencjach akcji, to narracja i silna atmosfera pozwolą ci się przebić. Nawet jeśli sama gra nie jest tak wciągająca, jakoś nadrabia to całe doświadczenie Lost.

Mimo to trudno jest polecić Tobie, a nawet obsesyjnie Zagubieni, kupić grę, po prostu dlatego, że możesz łatwo się przez to przebić w pięć lub sześć godzin i – za 30 funtów – to nie jest duży huk za bryknięcie. Nie mam nic przeciwko chwaleniu gry za 40 funtów, gdy zapewnia ona osiem godzin czystego geniuszu, ale tak nie jest w przypadku Lost. Jeśli nadal chcesz go zdobyć, oto prosty test. Jeśli skłoniłeś Sky do obejrzenia Lost lub zapłaciłeś 40 funtów + za zestaw pudełkowy trzeciego sezonu, proszę śmiało z moim błogosławieństwem. Jeśli nie, wypożycz go i ciesz się nim, dopóki trwa, a następnie ciesz się, że nie wydałeś więcej pieniędzy na tę czasami dobrą, ale w większości wadliwą próbę ożywienia serialu.

"'Werdykt"'

Lost: The Video Game jest lepsze w byciu Zagubionym niż w byciu grą wideo. Choć wiernie oddaje wygląd i klimat serialu, gra jest zbyt krótka, zbyt mało inspirująca i zbyt frustrująca, aby ją dopasować.

Zaufany wynik

Dlaczego ufać naszemu dziennikarstwu?

Założona w 2004 roku firma Trusted Reviews istnieje, aby zapewnić naszym czytelnikom dokładne, bezstronne i niezależne porady dotyczące tego, co kupić.

Dziś mamy 9 milionów użytkowników miesięcznie na całym świecie i oceniamy ponad 1000 produktów rocznie.