Podkręcony: przegląd historii przemocy

Jak większość ludzi, którzy lubią wspominać złoty wiek gry przygodowej, od czasu do czasu jestem podekscytowany, że może to się wiązać z pewnym renesansem. Szczerze mówiąc, jest to gatunek, który wciąż szuka właściwej drogi naprzód. Z jednej strony, przygody Sama i Maxa Telltale jasno pokazały, że można osiągnąć pewien sukces, czerpiąc z nostalgii i dając fanom stare dobre czasy w nowoczesnym stylu wizualnym. Nie ma w tym nic złego, pod warunkiem, że łamigłówki są zabawne, a humor działa. Z drugiej strony, nowsze gry Broken Sword firmy Revolution i Fahrenheit firmy Quantic Dream próbowały rozciągnąć gatunek w nowym, filmowym kierunku. Szczególnie to ostatnie dało mi prawdziwą nadzieję. Fahrenheit nie był idealny – za dużo szybkich sekwencji zdarzeń, za mało sensu pod koniec – ale sposób, w jaki połączył wiele, rozgałęzionych wątków, kinowych kątów kamery i prawdziwie interaktywnych dialogów był robi wrażenie. Miałeś tylko nadzieję, że inni programiści przyjmą te pomysły i będą z nimi współpracować.

W pewnym sensie Overclocked jest próbą właśnie tego. Jednym z powodów, dla których chciałem się temu przyjrzeć, było sprawdzenie nazwy Fahrenheita w komunikacie prasowym towarzyszącym grze. Nie jest to jednak szczególnie udana próba, częściowo dlatego, że jest znacznie bardziej linearna i tradycyjna gra przygodowa niż Fahrenheit, a częściowo dlatego, że – nawet biorąc to pod uwagę – to nie jest szczególnie dobry.

Podobnie jak Fahrenheit, możesz zobaczyć, skąd czerpie wpływ Overclocked. Fabuła przypomina hollywoodzki thriller psychologiczny. Elementy stylu są wyraźnie zapożyczone z thrillera post-Siódemki (film Davida Finchera wydaje się być grą przygodową i survival horrorem, czym Aliens stał się dla FPS-a Sci-Fi). Ogólna praca kamery i intensywne korzystanie z podzielonego ekranu wywodzą się prosto z 24 szkoły współczesnego thrillera telewizyjnego. Podobnie jak Fahrenheit, Overclocked działa poprzez wiele narracji, a ty składasz historię z kilku różnych perspektyw.

W tym celu wykorzystuje klasyczne hollywoodzkie urządzenie – psychologa śledczego. Zasadniczo pięciu młodych mężczyzn i kobiet cierpiących na amnezję znajduje się w różnych stanach ostrego stresu psychicznego na ulicach Nowego Jorku i zostaje kupionych do odległego azylu na Staten Island. Nieufna wobec personelu medycznego azylu policja wzywa psychologa sądowego, Davida McNamarę, aby dowiedzieć się, kim są ci ludzie i co sprawiło, że znajdują się w takim stanie. Zadając właściwe pytania i znajdując odpowiednie podpowiedzi, McNamara może poskładać swoje wspomnienia w całość, krok po kroku do tyłu.

To genialnie dzieli grę na kilka warstw. Na jednym poziomie jesteś McNamarą, a wędrując po azylu i korzystając z dostępnych narzędzi, możesz nakłonić pacjentów do rozmowy z tobą. Możesz również uzyskać pewną pomoc od (podejrzanie) nieprzydatnego personelu oraz detektywa prowadzącego sprawę. Po wywołaniu wspomnień, wcielasz się w postać tej postaci, skutecznie odtwarzając drogę, którą przebyli w okresie, zanim utracili pamięć. Rozwiązywanie zagadek w sekwencjach retrospekcji daje McNamarze informacje, których potrzebuje, aby podpowiedzieć kolejną sekwencję, albo z tym pacjentem, albo z innym. I tak to się dzieje.

Tutaj sprawy stają się dość sprytne. McNamara ma palmtopa, którego używa do nagrywania wywiadów z pacjentami. Po nagraniu wywiadu z jednym pacjentem może go odtworzyć innemu. To staje się ważne, ponieważ wkrótce okazuje się, że cała piątka pacjentów była razem w jakimś opuszczonym magazynie wojskowym. Tylko wykorzystując wspomnienia jednego pacjenta do wywołania wspomnień drugiego, McNamara może poradzić sobie z tym, co się tam wydarzyło. Tymczasem nasz kurczliwy protagonista ma dla nas własne zagadki. Dlaczego jego żona chce rozwodu? Co się z nim stało w wojsku? Czym jest wypadek, o którym nikt nie będzie mówił? Co tak naprawdę dzieje się w azylu?

Brzmi dobrze? Cóż, powinno być, ale rzeczywistość jest zupełnie inna. Niestety, przynajmniej część mojego negatywnego nastawienia do gotowego produktu sprowadza się do kiepskich wartości produkcyjnych. Wiem, że nie powinniśmy oceniać gier przygodowych według tych samych standardów wizualnych, które moglibyśmy oceniać, powiedzmy, Bioshock lub Gears of War, ale – cholera – Overclocked wygląda szorstko. Przerywniki wyglądałyby na akceptowalne cztery lata temu, ale nie teraz, środowiska są nudne, a modele postaci w grze są prymitywne według dzisiejszych testów porównawczych. Najgorsze w przypadku gry, która w dużej mierze opiera się na zbliżeniach i dialogach, aby opowiedzieć swoją historię, twarze są sztywne i niewyrażalne. Połącz oczy, które się nie poruszają, z kiepskim modelowaniem twarzy i trochę raczej nijakim głosem, a sceny rzadko mają taki wpływ, jaki powinny. W rzeczywistości niektóre sekwencje częściej wywołują chichot niż zszokowane westchnienia, które powinny. Wyobraź sobie thriller Hitchcocka przerobiony z marionetkami Thunderbirds, a może zrozumiesz, o co mi chodzi.

Mógłbym z tym żyć, gdyby rozgrywka była nieco bardziej ekscytująca. Niestety, podczas gdy kontekstowy interfejs typu „wskaż i kliknij” i gadżety, takie jak PDS, działają dobrze, prostym faktem jest to, że łamigłówki są w większości dość zwyczajne. W wielu przypadkach to tylko kwestia wypracowania sposobu obejścia dość prostej bariery – zdecydowanie nie mówimy o Małpie Wyspa tutaj – podczas gdy w innych przypadkach będziesz drapał się po głowie, co nieco niejasne rozwiązanie wywoła następną partię wspomnienia. Rzadko zdarza się napięcie, szansa na improwizację lub możliwość nieszablonowego myślenia. W rzeczywistości czujesz, że Overclocked dotyczy całej historii i że jeśli chcesz wiedzieć, jak to wszystko do siebie pasuje, musisz po prostu podążać wyznaczoną ścieżką gry.

Z drugiej strony historia jest wystarczająco interesująca, aby Cię zaangażować. Mimo że zniechęciła mnie trudna rozgrywka i słaba prezentacja, wróciłem do Overclocked, ponieważ chciałem wiedzieć, co stało się z naszymi przypadkami psychicznymi i jak to wszystko wyjdzie. To dziwny przypadek narracji, którą po prostu trzeba podrapać, a kilku uzależnionych od oldschoolowych gier przygodowych może to uznać za wystarczające, aby zakup był opłacalny.

Mimo to trudno jest polecić komuś innemu spieszyć się i kupić tę grę. Wydaje się, że Overclocked wziął elementy z Fahrenheita i zastosował je w klasycznej przygodzie typu „wskaż i kliknij” stylu, ale Fahrenheit zadziałał, ponieważ dał ci wybór i zanurzył cię intelektualnie i emocjonalnie w jego świat. Overclocked próbuje swoich rozmów między tobą a twoją niedługo zrażoną żoną, ale te sceny są zbyt bliskie prymitywnej machinimy, aby to zadziałało. Czy czuję się trochę podły, krytykując grę, ponieważ jej budżet i technologia nie są w stanie sprostać jej ambicjom? Jasne, ale Overclocked po prostu nie działa tak, jak powinien. Nic poza fabułą nie jest wystarczająco mocne, aby konkurować na dzisiejszym rynku gier, a rezultatem jest kolejna gra przygodowa, która ma jeden palec w przyszłości, ale reszta mocno tkwi w przeszłości.

"'Werdykt"'

Rozczarowująca próba psychologicznego thrillera typu „wskaż i kliknij”, zawiedziona gorszą prezentacją i mało inspirującymi zagadkami. Jeden tylko dla osób uzależnionych od przygód.

Zaufany wynik

Dlaczego ufać naszemu dziennikarstwu?

Założona w 2004 roku firma Trusted Reviews istnieje, aby udzielać naszym czytelnikom dokładnych, bezstronnych i niezależnych porad dotyczących tego, co kupić.

Dziś mamy 9 milionów użytkowników miesięcznie na całym świecie i oceniamy ponad 1000 produktów rocznie.