Recenzja lustrzanki cyfrowej Sony Alpha A700

Rynek cyfrowych lustrzanek jednoobiektywowych jest zdominowany przez firmę Canon, której udział w jej ośmiu modelach wynosi około 47 procent. Na drugim miejscu jest Nikon, którego siedem modeli ma około 33 procent rynku. Na trzecim miejscu jest Sony z udziałem w rynku wynoszącym około 6,2 proc. To może nie brzmieć jak wiele, ale udało się to osiągnąć w zaledwie półtora roku i tylko z jednym modelem, niesamowicie udany Cyfrowa lustrzanka alfa A100. Podczas premiery tego aparatu przedstawiciel Sony oświadczył, że firma zamierza wkroczyć na rynek i rzucić wyzwanie długoletni liderzy i podobnie jak większość obecnych dziennikarzy byłem nieco sceptyczny, jednak z przyjemnością przyznam, że się myliłem wątpić. Sony udało się przeskoczyć weteranów branży Pentax, Olympus, Kodak i Sigma, a Nikon musi nerwowo spoglądać na lusterko wsteczne, ponieważ Sony wypuściło właśnie nowy model skierowany do hobbystów i półprofesjonalnych fotografów, Alpha A700.

Podczas gdy podstawowy A100 był skierowany na koniec rynku zdominowanego przez Canon EOS 400D i Nikon D40, A700 idzie w ślady aparatów średniej klasy, takich jak Canon EOS 40D i Nikon D300. Jeśli odniesie sukces równie dobrze jak A100, to w ciągu następnych osiemnastu miesięcy Sony zajmie drugie miejsce przed nami Nikon, a ponieważ spędziłem trochę czasu z aparatem, powiedziałbym, że zarówno Nikon, jak i Canon mają dobry powód, aby być zmartwiony. A700 to niezwykle efektowny aparat zarówno w ciele, jak i na papierze. Jest wyposażony w zupełnie nowy przetwornik Sony Exmor o rozdzielczości 12,23 megapiksela APS-C CMOS, sprawdzony czujnik ruchu Super SteadyShot system stabilizacji obrazu, wytrzymały, przyjazny dla środowiska korpus ze stopu magnezu i niezwykle ostry, trzycalowy wyświetlacz LCD monitor. Jego deklaracje dotyczące wydajności są równie imponujące, z robieniem zdjęć seryjnych 5 kl./s, 11-punktowym krzyżowym systemem AF, maksymalną czułością 6400 ISO i maksymalnym czasem otwarcia migawki 1/8000 sekundy.

A700 jest obecnie dostępny za około 949 funtów za sam korpus, 999 funtów ze standardowym obiektywem Sony 18-70 mm f3.5-5.6 lub 1499 funtów ze znakomitym obiektywem Carl Zeiss T * 16-80 mm f3.5-4.5. Jest to znacznie droższe niż 10-megapikselowy Canon EOS 40D, który obecnie sprzedaje się za 749 funtów za sam korpus lub 949 funtów z 17-85 mm Obiektyw f4-5,6 USM, ale jest nieco tańszy niż 12-megapikselowy Nikon D300, którego cena wynosi 1299 GBP za sam korpus lub 2139 GBP z obiektywem 17-55 mm f2,8 AF-S DX obiektyw. Sony ma wyraźną nadzieję, że dodatkowa rozdzielczość A700 odciągnie potencjalnych nabywców od tańszy Canon, podczas gdy niższa cena skusi tych, którzy w innym przypadku wybraliby Nikona. Jedyną muchą w bardzo lukratywnej maści może być imponujący 10-megapikselowy Pentax K10D, który jest obecnie dostępny za jedyne 449 funtów za sam korpus lub 733 funtów z obiektywem SMC-DA 16-45 mm f4.

Sony uzyskało przewagę w dziedzinie cyfrowych lustrzanek jednoobiektywowych, dziedzicząc technologię Konica-Minolta i mocowanie obiektywu, gdy ta firma wycofała się z aparatu w 2005 roku, a każdy, kto zna gamę kamer Konica-Minolta, zauważy wiele podobieństw między modelem A700 i Dynax 7D wprowadzonym na rynek w 2005 roku. 2004. Ogólny kształt nadwozia i układ wielu elementów sterujących są praktycznie identyczne i pod wieloma względami A700 można postrzegać jako rozwinięcie projektu Konica-Minolta. Jednak te podobieństwa są tak naprawdę tylko powierzchowne; A700 to pod każdym innym względem zupełnie nowy aparat.

Pierwsze wrażenie jest niezwykle pozytywne. Dla każdego, kto jest przyzwyczajony do obsługi cyfrowych lustrzanek, A700 z pewnością wydaje się być wspaniałym aparatem, ale jest zaskakująco lekki w porównaniu z innymi modelami półprofesjonalnymi. Mierzący 141,7 x 104,8 x 79,7 mm i ważący 690 g bez obiektywu, jest mniejszy i lżejszy niż Canon EOS 40D przy 146 x 108 x 74 mm i 740 g, Nikon D300 147 x 114 x 74 mm i 825 g. Najbliższy pod względem wymiarów fizycznych jest Pentax K10D o wymiarach 142 x 101 x 70 mm i 710 g. Niemniej jednak A700 czuje się duży i uspokajająco solidny w dłoni, w rzeczywistości niektórzy ludzie o mniejszych dłoniach skomentowali, że uchwyt aparatu jest zbyt duży, aby był wygodny. Widzę, co mają na myśli; Mam szczególnie duże ręce, ale nawet ja uważam, że to całkiem garść. Bezpieczny chwyt oburącz jest niezbędny, zwłaszcza w przypadku dłuższego obiektywu.

Większość producentów stara się zachować pewną spójność w układzie elementów sterujących między różnymi modelami, aby ludzie, którzy przechodzą z jednego nadwozia do drugiego, znali elementy sterujące. Jednak z układem sterowania opartym na Minolta Dynax 7D, A700 ma zupełnie inny interfejs niż łatwy w użyciu A100, który będzie mylący i nieco irytujący dla każdego, kto awansuje z poziomu podstawowego Model. Jedyne podobieństwo układów sterowania obu kamer to położenie włącznika/wyłącznika. Główne pokrętło trybu znajduje się teraz po lewej stronie górnego panelu, z oddzielnymi zewnętrznymi przyciskami do ISO, balansu bieli, trybu napędu i trybu pomiaru zamiast systemu pokręteł i przycisków A100. Sony zdecydowało się również na rodzaj graficznego interfejsu ekranowego używanego po raz pierwszy przez Olympus w E-500. Naciśnięcie przycisku „Fn” podświetla opcję na wyświetlaczu stanu monitora, a joystick jest następnie używany do poruszania się po niej i wybierania parametru do zmiany. Jest to bardzo intuicyjny system dla każdego, kto korzystał z dowolnego oprogramowania komputerowego i jest bardzo szybkim sposobem na dostosowanie często używanych ustawień.

Do regulacji ekspozycji A700 ma wejście z dwoma kołami, tak jak większość wysokiej klasy lustrzanek, z jednym kołem na górze uchwytu tuż przed spustem migawki, a drugi z tyłu umieszczony pod prawym kciuk. Oba koła są większe niż jedno koło w A100 i nieco łatwiej je skręcać. Wszystkie elementy sterujące mają solidnie pozytywne wrażenie, chociaż podobały mi się tryby pomiaru i selektory trybu ustawiania ostrości, które są małymi pokrętłami wielopozycyjnymi, które są nieco kłopotliwe. Nie przepadam też za małym joystickiem, który zastępuje bardziej zwykły D-pad. Ma funkcję wciskania potwierdzającą wybór, ale naprawdę wolę konwencjonalny D-pad z przyciskiem centralnym, taki jak ten w A100. Śmiem twierdzić, że z czasem się do tego przyzwyczaję, ale przynajmniej początkowo wydawało się to trochę niezręczne i nieprzyjemne.

Inne godne uwagi cechy zewnętrzne to mocna lampa wspomagająca AF o zasięgu około 7 m oraz rząd portów po lewej stronie aparatu. Obejmują one wejście zasilania prądem stałym, gniazdo do zdalnego elektronicznego zwalniania kabla, gniazdo synchronizacji lampy błyskowej do podłączenia do studyjnego systemu lamp błyskowych oraz połączony port USB/wideo. Zawiera również gniazdo HDMI, obecnie unikalną funkcję cyfrowej lustrzanki, która umożliwia podłączenie aparatu do telewizora HD. Jeśli jest podłączony do telewizora Sony Bravia, oferuje coś, co nazywa się trybem Photo TV HD, który obejmuje w pełni zoptymalizowane wyświetlanie obrazu HD. Nie jestem pewien, czy będzie to punkt sprzedaży dla wielu profesjonalnych fotografów, ale oferuje możliwość prezentacji podgląd zdjęć znajomym lub klientom na dużym ekranie w maksymalnej jakości, co może być przydatne, jeśli masz nowy Sony TELEWIZOR LCD. Wszystkie włazy gniazd są zakryte gumowymi zatyczkami, które faktycznie mają zawiasy, a nie zwykłe elastyczne gumowe paski, co oznacza, że ​​pozostają otwarte, gdy trzeba i zamykają się bezpiecznie, aby chronić przed kurzem i wilgoć.

Pod względem funkcji A700 z pewnością dobrze wypada na tle konkurencji. Głównym punktem sprzedaży jest oczywiście zintegrowany z korpusem system stabilizacji obrazu Super SteadyShot z ruchomym czujnikiem, który został ulepszony w porównaniu z wersją na A100, aby uwzględnić dodatkową wagę nowego modelu, a teraz oferuje maksymalnie cztery stopnie dodatkowej stabilności podczas fotografowania przy długim czasie otwarcia migawki prędkości. Osobiście wolę tego typu stabilizację obrazu od obiektywowego systemu optycznego stosowanego przez Canona i Nikona. Chociaż nie stabilizuje widoku przez wizjer, oznacza to, że obiektywy są generalnie mniejsze, lżejsze i tańsze i działają nawet z najtańszym obiektywem w systemie. Dzięki stabilności cięższej obudowy i płynnej pracy spustu migawki stwierdziłem, że z ostrożnością jestem w stanie wziąć niektóre zdjęcia z bardzo długim czasem naświetlania z ręki, w tym niektóre z ekspozycją kilkusekundową, chociaż oczywiście tak nie jest Zalecana.

Dobrze uzasadnioną skargą skierowaną na A100 była stosunkowo głośna migawka i działanie lustra, ale zostało to znacznie ulepszone w A700. Chociaż wciąż jest nieco głośniejszy niż cichy jak szept Canona EOS 40D, jest teraz znacznie płynniejszy i cichszy. Po ściągnięciu nieprzychylnych spojrzeń kongregacji podczas korzystania z A100 do robienia zdjęć ślubnych podczas nabożeństwa, bez skrępowania użyłem A700 do tego samego zadania.

Kolejnym dużym ulepszeniem w stosunku do wcześniejszego modelu jest system AF, który ma teraz jedenaście czujników z krzyżowym czujnikiem centralnym dla zwiększenia szybkości i dokładności. Pola ostrości są rozłożone dość szeroko na około połowie obszaru kadru, przy czym skrajne pozycje znajdują się w połowie odległości między środkiem a krawędzią. To bez wątpienia jeden z najlepszych systemów AF, z jakimi miałem do czynienia, szybko i dokładnie ustawiający ostrość w każdych warunkach oświetleniowych. Wypróbowałem to na pokazie fajerwerków, strzelając do fajerwerków, gdy wybuchały nad głową, i odkryłem, że był w stanie skupić się na eksplozja w ułamku sekundy i uchwycenie strzału w momencie, gdy fajerwerk osiągnął pełny rozkwit Podczas kręcenia fajerwerków to normalne ćwiczyć używanie statywu, ale odkryłem, że udało mi się w ten sposób uchwycić kilka dobrych ujęć z ręki, co jest nie lada wyczynem dla każdego kamera.

Szybkość fotografowania została również przyspieszona dzięki szybkiemu układowi procesora obrazu BIONZ firmy Sony. Fotografując w trybie RAW+JPEG, preferowanym przez większość poważnych fotografów, w trybie pojedynczego zdjęcia A700 ma stały czas od jednego strzału do około 0,6 sekund, podczas gdy w trybie szybkich zdjęć seryjnych może wystrzelić dziesięć klatek w nieco ponad dwie sekundy, zanim będzie musiał zrobić pauzę, aby zapisać zawartość bufora w karta pamięci. Zajmuje to około 15 sekund, ale pisanie odbywa się sekwencyjnie, więc aparat może wykonywać pojedyncze klatki niemal natychmiast. Jest też wolniejszy tryb ciągły 3 kl./s. Podczas fotografowania w trybie JPEG Extra Fine wydajność jest nieco bardziej nieregularna. W trybie ciągłym wystrzeliwuje cztery klatki z prędkością 3 lub 5 kl./s, ale następnie zwalnia do około 1,5 kl./s, co wydaje się być w stanie utrzymać aż do zapełnienia karty pamięci.

Ulepszono również funkcję Dynamic Range Optimiser (DRO), która ma teraz trzy poziomy działania, zapewniając użytkownikowi dodatkową kontrolę nad tą istotną funkcją.

A700 to trochę świnia pamięci. Fotografowanie w prawie nieskompresowanym trybie Extra Fine generuje bardzo duże pliki o średniej wielkości 9 MB, co jest świetne dla jakości obrazu, ale oznacza, że ​​karta pamięci 1 GB wystarcza tylko na 93 strzały. W trybie RAW + JPEG Fine karta o pojemności 1 GB wystarcza tylko na 39 zdjęć, ale jest też skompresowany tryb RAW, który zwiększa tę liczbę do 53 zdjęć przy minimalnym pogorszeniu jakości. Żywotność baterii jest również dobra, a Sony zapewnia 650 zdjęć przy pełnym naładowaniu. A700 zawiera również zastrzeżony system InfoLithium firmy Sony, który pokazuje pozostały czas pracy baterii w procentach, o wiele bardziej przydatny niż system „czterech słupków” używany przez większość innych producentów.

System menu A700 ujawnia ogromną kontrolę użytkownika, z przydatnymi funkcjami, takimi jak wybierane minimalne i maksymalne ustawienia dla automatycznego ISO, trzy poziomy kontroli szumów przy wysokiej czułości ISO oraz siedem opcji stylu kreatywnego, z których każda jest konfigurowalna w zakresie +/- 3 kroków kontrastu, nasycenia i ostrość. Istnieje wiele innych funkcji, które zasługują na więcej wyjaśnień, ale ta recenzja już zamienia się w trochę epicki, więc jeśli chcesz dowiedzieć się więcej, sugeruję odwiedzenie witryny Sony i pobranie broszura.

Oczywiście kluczowym obszarem, na którym każdy nowy aparat stanie lub upadnie, jest jakość obrazu i tutaj Sony naprawdę zaliczyło punkty. Cała ta wyrafinowana technologia naprawdę działa, a A700 tworzy jedne z najlepszych obrazów, jakie widziałem z cyfrowej lustrzanki, a na pewno z jednego w tym przedziale cenowym. Dzięki doskonałemu obiektywowi Carl Zeiss T* zapewniającemu praktycznie idealną ostrość od krawędzi do krawędzi, ultraszybki system AF sprawdza się praktycznie nieomylny i bardzo niski poziom kompresji plików, który w pełni wykorzystuje to wszystko, A700 zapewnia doskonałe wyniki praktycznie we wszystkim okoliczności. Kontrola szumów przy wysokiej czułości ISO jest doskonała, a wydrukowane obrazy wykazują dobrą szczegółowość i kolory przy 3200 ISO. Rzeczywisty zysk w ogólnych szczegółach w porównaniu z dobrą lustrzanką cyfrową 10 MP jest marginalny, ale nie można zaprzeczyć, że ogólna jakość obrazu jest na najwyższym poziomie. Jeśli zastanawialiśmy się nad zakupem Nikona D300, Pentaxa K10D lub Canona EOS 40D, to naprawdę warto przyjrzeć się A700. Nie będziesz zawiedziony.

"'Werdykt"'
Po wyprodukowaniu prawdopodobnie najlepszej lustrzanki cyfrowej klasy podstawowej na rynku w modelu A100, Sony dodało kolejny wyjątkowy aparat. A700 to doskonałe narzędzie dla entuzjastów lub półprofesjonalnych fotografów, zapewniające wysoką jakość zdjęć w niemal każdych warunkach. Połączenie solidnej wytrzymałości, szybkości działania, wiodącego w swojej klasie systemu AF, wbudowanej stabilizacji obrazu i doskonałej obsługi okaże się trudne do pobicia.

„Na następnych kilku stronach przedstawiamy szereg ujęć testowych. Na tej stronie obraz w pełnym rozmiarze przy minimalnych i maksymalnych ustawieniach ISO został zmniejszony, aby można było zobaczyć pełny obraz, oraz seria przyciętych w pełnej rozdzielczości z oryginalnych zdjęć przy różnych ustawieniach ISO, aby pokazać ogólny obraz jakość."

—-

To jest pełna klatka przy 100 ISO. A700 posiada zakres ręcznego ustawiania ISO 100-6400 w krokach co 1/3EV. Pokazałem tutaj tylko ustawienia kropki dla zwięzłości.

—-

Na 13-sekundowej ekspozycji przy f/16 i 100 ISO. Niewielkie rozmycie ruchu jest w rzeczywistości spowodowane wibracjami samego organu.

—-

6 s przy f/16 i 200 ISO, bez zakłóceń obrazu.

—-

3,2 sekundy przy f/16 i 400 ISO. W tym momencie muzyka się zatrzymała, więc obraz jest nieco ostrzejszy. Nadal brak szumu obrazu.

—-

1,6 sekundy przy f/16, 800 ISO. Nadal nie ma widocznych szumów przy tym ustawieniu.

—-

0,8 s, f/16, ISO 1600. Przy tym ustawieniu widać nieznaczny ślad wkradających się kolorowych plamek, ale jakość obrazu jest nadal bardzo wysoka.

—-

0,4 s, f/16, 3200 ISO. Jest trochę więcej hałasu, ale nadal można uzyskać z tego dobry wydruk A4.

—-

1/5 s, f/16, 6400 ISO. W tym ustawieniu występuje znaczny szum, a odwzorowanie kolorów odpowiednio ucierpiało, ale nadal jest prawie użyteczny.

—-

To pełna klatka przy 6400 ISO.

—-

„Na następnych dwóch stronach przedstawiono szereg ogólnych zdjęć testowych. W niektórych przypadkach obraz w pełnym rozmiarze został zmniejszony ze względu na przepustowość, a kadr pobrany z oryginalnego obrazu w pełnej rozdzielczości został umieszczony poniżej, aby pokazać ogólną jakość obrazu. Niektóre inne obrazy można kliknąć, aby wyświetlić oryginalny obraz w pełnym rozmiarze”.

—-

To jest zdjęcie, które zwykle wykonuję, aby testować lustrzanki cyfrowe. Porównaj to z niektórymi wcześniejszymi recenzjami aparatów 10MP, takich jak Nikon D80 albo Canon EOS 400D.

—-

Jak widać, nie ma dużego przyrostu szczegółów w zakresie od 10 do 12 megapikseli, ale ogólna jakość jest znakomita.

—-

Korzystając z obiektywu Carl Zeiss T* 16-80 mm, szczegóły od krawędzi do krawędzi są doskonałe, a optymalizator zakresu dynamicznego (DRO) zapewnia dobrą równowagę między światłami a cieniami.

—-

To jest kadr ze środka powyższego obrazu.

—-

Szczegółowość krawędzi jest równie dobra.

—-

„Ta strona składa się z obrazów o zmienionym rozmiarze, dzięki czemu można ocenić ogólną ekspozycję”.

—-

Może powinienem to wpisać w naszym konkurs fotograficzny. Kto wie, może nawet wygram…

—-

Wysoki kontrast nie stanowi problemu dzięki systemowi DRO.

—-

To zdjęcie zostało zrobione z ręki przy czasie otwarcia migawki 8 sekund. Kamera nie miała problemu ze skupieniem się na fajerwerkach, które eksplodowały nad głową.

—-

Zaufany wynik