Recenzja Fujifilm FinePix S1000fd

W październiku sprawdziłem Fujifilm S8000fd, który w tamtym czasie był flagowym produktem szerokiej gamy aparatów Fuji z superzoomem. Ten model jest nadal dostępny za około 160 funtów, chociaż został zastąpiony przez S8100fd, na który mam nadzieję recenzja bardzo szybko, a do oferty Fuji dołączyło kilka innych nowych modeli super-zoomów, w tym doskonały S5800 a do tego nowy 10-megapikselowy, 12-krotny zoom S1000fd.

Fuji reklamuje S1000fd jako „najmniejszy na świecie 12-krotny zoom optyczny” i nie żartują. Pokazane tutaj zdjęcia produktów tak naprawdę nie oddają, jak mały jest ten aparat. Mierzy zaledwie 102,5 × 73 × 67,8 mm i waży 325 g bez baterii. Porównaj to z S8000fd przy 111,3 x 78,2 x 78,9 mm i 410 g, a nawet daleki od nieporęcznego S5800 przy 106,1 x 75,7 x 80,7 mm i 307 g, a zobaczysz, że jest naprawdę bardzo mały jak na prawdziwy super-zoom kamera.

Dziwne jest jednak to, że pomimo tego, że jest dość mały, nie można go uznać za kieszonkowy aparat. Ma ten sam kształt podobny do lustrzanki, którego Fujifilm używał we wszystkich swoich modelach super-zoomów, począwszy od 4900 Zoom wprowadzonego na rynek w 2000 roku. Ma dużą gumowaną rękojeść zawierającą cztery baterie AA, wysuwaną lampę błyskową w dużej wieżyczce wizjera i stosunkowo duży wystający tubus obiektywu. W porównaniu do prawdziwego kieszonkowego super-zoomu, takiego jak

Panasonic TZ4 nadal wygląda na trochę za duży.

S1000fd jest obecnie w sprzedaży za około 164 funtów, chociaż niektórzy sprzedawcy detaliczni mają znacznie wyższą cenę. Nie ma zbyt wielu innych aparatów, które można łatwo porównać z niezwykłą specyfikacją S1000fd. Jeden to nadchodzący Obrazowanie ogólne X3 który mam nadzieję zrecenzować, gdy tylko będzie dostępny, ale cena tego modelu nie została jeszcze ogłoszona. Panasonic TZ4 to kolejny kompaktowy aparat z długim zoomem, ale różni się zarówno stylem, jak i specyfikacją, i kosztuje znacznie więcej, około 250 funtów. Być może najuczciwsze porównanie dotyczy aparatu, który większość potencjalnych nabywców również weźmie pod uwagę, 8-megapikselowego, 10-krotnego zoomu FinePix S5800, który jest obecnie sprzedawany za jedyne 116 funtów.

Ogólny projekt S1000fd to w zasadzie mniejsza wersja S5800. Ma bardzo ten sam układ sterowania, z dużym, moletowanym pokrętłem trybu na górnej płycie i przesuwanym głównym wyłącznikiem zasilania. Układ przycisków z tyłu również jest znajomy i choć może wyglądać na nieco zagracony, to w rzeczywistości działa bardzo dobrze. Monitor LCD jest duży jak na tak mały aparat, ma 2,7 cala i 230 tys. punktów. Jest lekko zagłębiony, co pomaga uniknąć zadrapań i śladów palców, i ma regulowaną jasność na słoneczne dni, ale nadaje się do użytku kąt widzenia jest bardzo wąski według najnowszych standardów, a nawet podniesienie kamery nieco ponad wysokość głowy sprawia, że ​​monitor jest prawie nieprzydatny.

S1000fd jest rzekomo skierowany do entuzjastów fotografii, a w tym celu ma niewielką liczbę przydatnych opcji kreatywnych, w tym program, priorytet przysłony i migawki oraz pełna ręczna ekspozycja, z czasami otwarcia migawki od ośmiu sekund do 1/2000 i czterema wartościami przysłony od f/2,8 do f/8 do dyspozycji. Ma typowe trzy tryby pomiaru (punktowy, centralnie ważony i wielostrefowy) oraz do wyboru trzy tryby AF (centralny, szeroki obszar i wielopunktowy). Jedną z zalet jest tryb zdjęć panoramicznych, ale nie jest to nic nowego, a ponieważ jest ograniczony do trzech ujęć, jest w rzeczywistości mniej przydatny, niż mogłoby się wydawać. Nie jest nawet szczególnie dobry w łączeniu panoram; Próbowałem tego kilka razy i stwierdziłem, że połączenia między ramkami są raczej słabe.

Istnieje szereg ważnych cech, które wyróżnia ich brak, takich jak balans kolorów, nasycenie lub korekty kontrastu i regulowana kontrola szumów, ale co ważniejsze, brakuje jakiejkolwiek formy obrazu stabilizacja. Jest to bardzo ważna funkcja dla każdego aparatu z długim obiektywem zmiennoogniskowym, a zwłaszcza tak lekkiego jak S1000fd.

Moim zdaniem jest poważny problem z całą koncepcją S1000fd. Fujifilm już produkuje prawdopodobnie najlepszy tani aparat z super zoomem, S5800, i silny pretendent do tytułu najlepszego aparatu super-zoom o wysokiej specyfikacji, S8100fd. S1000fd nie jest żadną z tych rzeczy i tak naprawdę nie pasuje nigdzie na rynek. Jest zbyt duży, aby być kieszonkowym zoomem, takim jak modele Panasonic TZ lub Ricoh R8, ale jest zbyt mały, aby obsłużyć koniec teleobiektywu obiektywu zmiennoogniskowego bez stabilizacji obrazu. Brakuje w nim ważnych funkcji kreatywnych dla entuzjastów fotografii, ale jednocześnie jest zbyt skomplikowany jak na zwykły aparat do zdjęć migawkowych. Tak, to najmniejszy 12-krotny zoom na świecie, ale co z tego? Mały rozmiar nie jest pożądaną cechą aparatu z super zoomem, chyba że jest tak mały, że zmieści się w kieszeni. Myślę, że potencjalni nabywcy przyjrzą się temu krótko, a następnie kupią S5800.

Niestety osiągi aparatu również są dość słabe. Uruchamia się wystarczająco szybko w niecałe dwie sekundy, ale stamtąd wszystko jest w dół. W trybie pojedynczego strzału może oddawać strzał tylko co trzy sekundy, co według najnowszych standardów jest bardzo powolne. W długotrwałym trybie ciągłym może strzelać znacznie ponad klatkę na sekundę, ale nie ustawia ostrości ani nie zmienia ekspozycji między ujęciami, co czyni go bezużytecznym w przypadku poruszających się obiektów lub zmiennych warunków oświetleniowych. Różne dodatkowe tryby ciągłe są szybsze, ale ograniczają rozmiar obrazu, 5 MP dla pierwszej szóstki i nikłe 2 MP dla pierwszej piętnastki. Trudno powiedzieć, dlaczego miałby być tak wolny, bo system autofokusa jest rzeczywiście bardzo szybki, nawet przy długich ustawieniach teleobiektywu. Trochę poluje w słabym świetle, ale nie tak bardzo, jak niektórzy konkurenci.

W rzeczywistości jego zdolność do słabego oświetlenia jest jedną z niewielu prawdziwych mocnych stron S1000fd. Jasny maksymalny otwór przysłony f/2,8 daje mu znaczną przewagę nad wieloma innymi aparatami z długim zoomem i ma zaskakująco dobrą wydajność przy wysokiej czułości ISO, zapewniając dobrą jakość zdjęć przy 800 ISO. Mówię zaskakujące, ponieważ S1000fd wykorzystuje konwencjonalną matrycę CCD, a nie bardziej zaawansowaną technologię SuperCCD Fuji. Niestety inne aspekty jakości obrazu nie są tak dobre. Zakres dynamiczny jest wyraźnie ograniczony, a kolory są mocno przesycone, nawet w standardowym trybie kolorów, szczególnie czerwienie. Obiektyw ma też swoje dobre i złe strony. Chociaż ma bardzo dobrą ostrość w całym kadrze, generuje dość zauważalną dystorsję beczkową przy szerokim kącie i trochę dystorsji poduszkowej na końcu teleobiektywu. Przynajmniej tradycyjny wróg Fuji, przerażające fioletowe frędzle i na szczęście nieobecne.

"'Werdykt"'
Podczas gdy Fujifilm FinePix S1000fd to atrakcyjnie uroczy mały aparat z ogromnym zakresem zoomu rozmiar i jest stosunkowo prosty w użyciu, brakuje mu wielu ważnych cech, w szczególności obrazu stabilizacja. Wydajność jest w najlepszym razie przeciętna i chociaż działa dobrze w słabym świetle, brakuje ostatecznej jakości obrazu. Niezależnie od tego, czy szukasz małego, taniego aparatu z zoomem, czy dobrze określonego super-zoomu, na rynku są lepsze alternatywy, w tym kilka innych modeli Fujifilm.

„Na następnych kilku stronach przedstawiono szereg zdjęć testowych. W tym przypadku obrazy w pełnym rozmiarze przy minimalnych i maksymalnych ustawieniach ISO zostały zmniejszone ze względu na przepustowość, aby umożliwić zobaczenie pełnego obrazu i serii dołączono kadry pobrane z oryginalnych zdjęć w pełnej rozdzielczości przy różnych ustawieniach ISO, aby można było docenić ogólną jakość."

—-

To jest pełna klatka przy 64 ISO.

—-

Przy minimalnym ustawieniu ISO 80 obraz jest pozbawiony szumów, chociaż występują niewielkie drgania aparatu.

—-

Praktycznie bez różnicy przy 100 ISO,

—-

Przy 200 ISO jest niewielki szum luminancji, ale nic poważnego.

—-

Nieco więcej szumu luminancji przy 400 ISO, ale bez zniekształceń kolorów.

—-

Chociaż efekty redukcji szumów są bardzo widoczne przy 800 ISO, ogólna jakość obrazu jest nadal łatwa do wydrukowania.

—-

Jakość obrazu jest znacznie obniżona przy 1600 ISO.

—-

3200 ISO jest dostępne, ale rozmiar obrazu jest zmniejszony do trzech megapikseli.

—-

To jest pełna klatka przy 3200 ISO.

—-

„Na następnych dwóch stronach przedstawiono szereg ogólnych zdjęć testowych. W niektórych przypadkach obraz w pełnym rozmiarze został zmniejszony ze względu na przepustowość, a kadr pobrany z oryginalnego obrazu w pełnej rozdzielczości został umieszczony poniżej, aby pokazać ogólną jakość obrazu. Niektóre inne obrazy można kliknąć, aby wyświetlić oryginalny obraz w pełnym rozmiarze”.

—-

Oto zwykłe ujęcie testowe szczegółów zachodniego okna katedry w Exeter, które można porównać z innymi kamerami. Zobacz poniżej pełne przycięcie res lub kliknij, aby zobaczyć cały obraz. Proszę wybaczyć bardzo zachmurzone warunki pogodowe i szare oświetlenie.

—-

Ogólny poziom szczegółowości nie jest zły, ale słabe światło sprawia, że ​​wygląda gorzej.

—-

Obiektyw wytwarza zauważalną dystorsję beczkową na końcu szerokokątnym.

—-

Ostrość centralna jest całkiem dobra…

—-

…podobnie jak ostrość narożników.

—-

Niewielkie zniekształcenie poduszkowe w tym teleobiekcie.

—-

„Oto kilka ogólnych zdjęć testowych, które pomogą ocenić ogólną jakość obrazu aparatu, w tym zakres zoomu obiektywu. Niektóre zdjęcia można kliknąć, aby pobrać oryginalny obraz w pełnym rozmiarze”.

—-

Nudziło mnie to samo ujęcie starego dworca autobusowego, więc tutaj jest inne. Szerokokątny koniec jest odpowiednikiem 33 mm, szerszym niż większość długich aparatów z zoomem.

—-

Końcówka teleobiektywu jest odpowiednikiem 396 mm, chociaż będziesz potrzebować statywu, aby wydobyć z niego to, co najlepsze.

—-

Kolory są nieco przesycone pomimo kiepskiego, zachmurzonego oświetlenia.

—-

Zakres dynamiczny jest nieco ograniczony, ale zwykle jest to w przypadku kamer o małej matrycy 10 MP.

—-

Zasięg i zasięg błysku są dobre. Zespół jest Melosa, grając w barze Tigga w Exeter. Jeśli lubisz trochę reggae, sprawdź je.

—-

Zaufany wynik