Recenzja Kodaka EasyShare Z1275

Na dobre lub na złe, wszyscy główni producenci aparatów wprowadzili teraz 12-megapikselowe modele kompaktowe. Sprawdziłem już kilka z nich, takich jak Casio Exilim EX-Z1200, a Sony Cyber-shot DSC-W200i szczerze mówiąc nie były tak złe, jak się obawiałem. Tak, obaj cierpią z powodu ograniczonego zakresu dynamicznego i szumu obrazu przy wyższych ustawieniach ISO i żadne z nich nie oferuje jakakolwiek realna przewaga nad równoważnymi 10-megapikselowymi modelami, ale oba te aparaty same w sobie są bardzo dobrymi aparatami dobrze.

Kodak ma teraz w swojej ofercie trzy 12-megapikselowe modele aparatów kompaktowych, a najnowszym z nich jest EasyShare Z1275. Jest to w zasadzie wersja o wyższej rozdzielczości 8-megapikselowego Z885, wprowadzonego na rynek w marcu tego roku. Z1275 posiada 5-krotny zoom, obiektyw Schneider-Kreuznach Variogon f/2.8-5.1, 2,5-calowy monitor LCD i opcjonalną ręczną ekspozycję. Na papierze przynajmniej brzmi to imponująco.

Z1275 to dość duży i ciężki aparat jak na kompaktowe standardy, mierzący pokaźne 89,5 × 64,5 × 31,6 mm i przechylający wagę na 161 g bez baterii. Ponieważ działa na dwóch ogniwach AA, oznacza to, że całkowita waga może wynosić nawet 210g, więc nie jest to aparat, który będzie wygodnie mieścił się w kieszeni koszuli. Pomimo tej wagi korpus aparatu jest wykonany z tworzywa sztucznego i nie jest to najtwardsza ani najsztywniejsza konstrukcja, jaką kiedykolwiek widziałem. Części ciała wyginają się i skrzypią, gdy są ściskane, i chociaż wygląda ładnie w dwukolorowej metalicznej szarości i czerni, muszę powiedzieć, że jest trochę tania. W rzeczywistości jest dość tani w porównaniu z innymi modelami 12 MP na rynku, kosztując około 160 funtów w sprzedaży detalicznej, w porównaniu do 176 funtów za Casio Z1200 lub 190 funtów za Sony W200.

Niestety ta niższa cena oznacza, że ​​Z1275 brakuje kilku funkcji, których bym się spodziewał. Ma dłuższy niż przeciętny obiektyw z 5-krotnym zoomem i końcówką teleobiektywu odpowiadającą 175 mm, ale w przeciwieństwie do najnowszych aparatów z dłuższymi obiektywami nie ma obrazu mechanicznego stabilizacja, tylko tak zwany system „cyfrowej stabilizacji obrazu”, co w zasadzie oznacza, że ​​podnosi ustawienie ISO do 1600, ze wszystkimi problemami z szumem obrazu, które zwykle pociąga za sobą. Niemal wyjątkowo jak na najnowszy aparat nie ma też systemu wykrywania twarzy. Często stwierdzałem, że i tak nie uważam tej funkcji za szczególnie użyteczną, ale jestem tak przyzwyczajony do tego, że widzę to, że Z1275 jej nie ma.

Inne cechy odzwierciedlają cięcia kosztów, które miały miejsce podczas projektowania tego aparatu. 2,5-calowy ekran monitora ma rozdzielczość zaledwie 115 tys. pikseli, co jest dość niską wartością, a użyteczność rozszerzonego zakresu zoomu jest ograniczona przez fakt, że jest stopniowany w sześciu dość dużych krokach, więc będziesz dużo poruszał się w przód i w tył, jeśli chcesz kadrować swoje ujęcia dokładnie. Z1275 ma pewien stopień ręcznego sterowania, ale tryb ręcznej ekspozycji umożliwia tylko trzy możliwe ustawienia przysłony (minimum, maksimum i punkt środkowy), a czas otwarcia migawki wynosi tylko 1/1000 sekundy druga. Ma też opcjonalną ręczną regulację ostrości z automatycznym powiększeniem monitora, ale przy tak niskiej rozdzielczości jest to raczej sprawa na chybił trafił.

Jedną z cech, która odróżnia Z1275 od większości innych cyfrowych kompaktów, jest tryb wideo, który może: nagrywaj w rozdzielczości 1280 x 768 z szybkością 30 klatek na sekundę, kompatybilną z telewizją wysokiej rozdzielczości (HD) standard. Niezwykle obiektyw zoom może być używany podczas nagrywania wideo, ale silnik zoomu jest wyraźnie słyszalny na ścieżce dźwiękowej. W tym ustawieniu 1 gigabajtowa karta pamięci zapewni tylko 14,5 minuty nagrywania wideo, więc lepiej kupić kilka większych kart. Zauważyłem jednak coś dziwnego. Wypróbowałem aparat z kartą SDHC o pojemności 4 GB, ale licznik czasu fotografowania wydawał się myśleć, że to karta o pojemności 2 GB, zapewniając nieco ponad 29 minut fotografowania.

Ogólna wydajność aparatu jest nieco rozczarowująca. Uruchomienie zajmuje prawie pięć sekund, a w trybie pojedynczego strzału zajmuje średnio około 4,4 sekundy między strzałami. W specyfikacji aparatu na stronie Kodaka podaje się 1,6 sekundy jako czas od ujęcia do ujęcia, ale nie wiem, skąd to biorą. Nawet pierwsze dwa ujęcia trwają prawie trzy sekundy, a opóźnienie staje się tym dłuższe, im więcej zrobisz zdjęć, ponieważ bufor nie może zapisywać danych nawet na szybkiej karcie pamięci wystarczająco szybko, aby nadążyć. W trybie ciągłym aparat wykonuje serię do trzech zdjęć z szybkością około 1,2 strzału na sekundę, znowu znacznie wolniej niż twierdzą producenci, 1,7 kl./s, ale bufor zajmuje wtedy ponad siedem sekund, aby zapisać do szybkiej pamięci karta. W przypadku wolniejszej karty może minąć ponad 11 sekund, zanim będzie można kontynuować fotografowanie.

Niestety słaba wydajność nie była najbardziej obciążającym problemem, jaki napotkałem podczas testowania Z1275. Kilka razy, gdy robiłem zdjęcia, aparat nagle się zablokował bez wyraźnego powodu, zaraz po naciśnięciu spustu migawki, ekran był pusty i żaden z elementów sterujących nie odpowiadał, i musiał zostać wyłączony, a następnie ponownie włączony, aby przywrócić operacja. I zanim jakaś jasna iskra napisze mi, że kamery mają „tryb uśpienia”, to nie było to. Aparat miał poważny problem techniczny, który powodował wielokrotne awarie. Zdjęcia zrobione w momencie, gdy to nastąpiło, były uszkodzone, a próba ich wyświetlenia spowodowała wyświetlenie komunikatu o błędzie „nieznany format pliku”. Możliwe, że był to problem tylko z moją jednostką testową i nie jest to ogólna wada modelu, ale fakt, że w ogóle wystąpił w zupełnie nowym aparacie, jest bardzo niepokojący.

To wielka szkoda, ponieważ podobnie jak inne testowane przeze mnie aparaty 12MP, w odpowiednich warunkach Z1275 jest w stanie generować dobrą jakość obrazu. Jak zawsze, odwzorowanie kolorów firmy Kodak jest bezbłędne w dobrym świetle, a obiektyw Schneider-Kreuznach również zasługuje na swoją reputację, produkując doskonała wyrazistość od krawędzi do krawędzi z bardzo małymi zniekształceniami przy szerokim kącie i tylko drobną nutą aberracji chromatycznej na samych krawędziach rama. Jednak przetwornik CCD 1/1,72 cala o rozdzielczości 12,4 megapiksela cierpi z powodu ograniczonego zakresu dynamicznego, przycinania świateł i utraty szczegółów w cieniach na zdjęciach o wysokim kontraście. Istotnym problemem są również szumy obrazu, z kolorowymi plamkami widocznymi nawet na zdjęciach przy minimalnym ustawieniu ISO 64. Dość poważna kompresja plików jeszcze bardziej obniżyła jakość obrazu. W celu zaoszczędzenia miejsca na dysku duże obrazy 4000 x 3000 pikseli są bardzo mocno skompresowane, z rozmiary plików wynoszą średnio około trzech megabajtów, czego oczekiwałbym od sześciu lub siedmiu megapikseli kamera. W rezultacie na wielu obrazach widoczne są artefakty kompresji.

"'Werdykt"'
Kodak EasyShare Z1275 to aparat z wieloma problemami i kilkoma oszczędnościami. Jest ciężki i nieporęczny jak na kompakt, jakość wykonania jest poniżej średniej, brakuje mu prawdziwego obrazu stabilizacja dla dłuższego niż przeciętny zakres zoomu, a jego wydajność i jakość obrazu są dobre poniżej parytetu. Potencjalnie przydatny jest tryb wideo HD, obiektyw bardzo dobry, a cena wywoławcza aparatu 12MP jest stosunkowo niska, ale obawiam się, że to nie wystarczy. Możliwość okaleczenia problemu technicznego to ostatni gwóźdź do trumny.

„Na następnych kilku stronach przedstawiamy szereg ujęć testowych. Na tej stronie obraz w pełnym rozmiarze przy minimalnych i maksymalnych ustawieniach ISO został zmniejszony, aby można było zobaczyć pełny obraz, oraz seria przyciętych w pełnej rozdzielczości z oryginalnych zdjęć przy różnych ustawieniach ISO, aby pokazać ogólny obraz jakość."

—-

Obraz pełnoklatkowy przy minimalnej czułości ISO.

—-

Nawet przy minimalnym ISO 64 widoczne są szumy kolorów, a także artefakty kompresji.

—-

Zarówno szum, jak i kompresja są bardziej widoczne przy ISO 100.

—-

Redukcja szumów usunęła niektóre z plamek kolorów przy ISO 200, ale nadal są plamy zniekształconych kolorów.

—-

Przy ISO 400 redukcja szumów zaczyna zamazywać drobne szczegóły.

—-

Przy ISO 800 zdjęcie zostaje nagle zniekształcone przez dziwaczne zniekształcenia kolorów. Poniżej zamieściłem pełny obraz, aby pokazać efekty.

—-

Czy to zniekształcenie kolorów przy ISO 800 jest związane z problemem technicznym, który spowodował awarię aparatu?

—-

Przy ISO 1600 jakość obrazu jest bardzo niska, ze słabymi kolorami i małą ilością drobnych szczegółów.

—-

To jest pełna klatka przy ISO 1600.

—-

„Na następnych dwóch stronach przedstawiono szereg ogólnych zdjęć testowych. W niektórych przypadkach obraz w pełnym rozmiarze został zmniejszony ze względu na przepustowość, a kadr pobrany z oryginalnego obrazu w pełnej rozdzielczości został umieszczony poniżej, aby pokazać ogólną jakość obrazu. Niektóre inne obrazy można kliknąć, aby wyświetlić oryginalny obraz w pełnym rozmiarze”.

—-

Oto moje zwykłe ujęcie testowe szczegółów zachodniego okna katedry w Exeter, które można porównać z innymi kamerami. Zobacz poniżej pełne przycięcie res lub kliknij, aby zobaczyć cały obraz.

—-

Porównaj to ujęcie z Casio EX-Z1200. Obiektyw Schneidera-Kreuznacha firmy Kodak jest bardzo dobry.

—-

Ponownie obiektyw działa dobrze, wytwarzając bardzo małe zniekształcenia przy szerokim kącie.

—-

Ostrość jest znakomita w centrum kadru.

—-

Krawędź kadru jest również ostra, z niewielkimi zniekształceniami chromatycznymi.

—-

„Na następnych dwóch stronach przedstawiono szereg ogólnych zdjęć testowych. W niektórych przypadkach obraz w pełnym rozmiarze został zmniejszony ze względu na przepustowość, a kadr pobrany z oryginalnego obrazu w pełnej rozdzielczości został umieszczony poniżej, aby pokazać ogólną jakość obrazu. Niektóre inne obrazy można kliknąć, aby wyświetlić oryginalny obraz w pełnym rozmiarze”.

—-

Szerokokątny koniec zakresu zoomu to odpowiednik 35 mm, który jest nieco szerszy niż przeciętny, ale ograniczony zakres dynamiczny spowodował wypalenie niektórych świateł.

—-

Zrobione z tego samego miejsca, co na powyższym zdjęciu, pokazuje koniec teleobiektywu o ekwiwalencie 175 mm, a także jeszcze więcej wypalonych świateł i mrocznych cieni.

—-

Jak zwykle przetwarzanie kolorów Kodaka jest doskonałe.

—-

To zdjęcie o wysokim kontraście wygląda dobrze, ale cieniom brakuje szczegółów.

—-

Zaufany wynik