S.T.A.L.K.E.R: Cień Czarnobyla Recenzja

„Platforma: PC”

Do gier opóźnionych zawsze podchodzimy z pewną ostrożnością. Historia usiana jest kolekcją gorąco oczekiwanych wpadek, które prześlizgiwały się od jednego opóźnienia do drugiego, z końcowymi produktami, które odzwierciedlały anarchię, w której zostały stworzone.

To powiedziawszy, nie oznacza to, że nadal nie można się doczekać takich gier i nie brakowało zainteresowania, gdy kod recenzji S.T.A.L.K.E.R. w końcu pojawił się w biurach mniej więcej tydzień temu. To, co zaczęło się jako beznadziejnie ambitny, otwarty FPS, przekształciło się w grę RPG, która, choć nie tak ambitny jak wcześniej, jest nie mniej imponujący w skali lub pozbawiony otwartego zakończenia dążyć.

Osadzona w alternatywnej przyszłości gra S.T.A.L.K.E.R. przenosi gracza do „Strefy” – obszaru o powierzchni 30 kilometrów kwadratowych otaczającej elektrownię jądrową w Czarnobylu, która tragicznie uległa katastrofie w 1986 roku. Opracowana przez ukraińskie studio GSC Game World gra przedstawia przyszłość, w której dodatkowe wydarzenia w latach 2006 i 2008 doprowadziły do ​​powstania różnych anomalii i zmutowanych zwierząt. W 2012 roku ciekawość i chciwość sprawiły, że ludzkość ponownie zaludniła ten obszar rozbieżnymi grupami, które przedstawiają swoje własne plany, aby kontrolować Strefę.

Wcielasz się w Naznaczonego, który po ataku zostaje bez wspomnień z poprzedniego życia i nie wie nic poza swoim pragnieniem odnalezienia i zabicia człowieka o imieniu Strelok – zbuntowanego Stalkera nieznanego pochodzenie.

Z uratowanym życiem zostajesz oddany do pracy przez tradera, który oferuje Ci pieniądze w zamian za wykonanie zlecenia. Chociaż istnieje centralny wątek – swego rodzaju – S.T.A.L.K.E.R przyjmuje podejście bardzo podobne do Oblivion i inne tytuły RPG, dając graczowi możliwość wykonywania różnych zadań, jak widzą pasować.

Dość irytującym aspektem tego systemu jest brak informacji o potencjalnej nagrodzie „przed” podjęciem misji. Chociaż nie jest to unikalne dla STALKER, stanowi to problem, ponieważ wiele misji pobocznych nie reprezentują rzeczywisty stosunek wartości do ceny, biorąc pod uwagę związane z tym ryzyko i wydatki na amunicję, które muszą być zastąpiony.

To sprawia, że ​​​​podejmowanie misji pobocznych jest sprawą na chybił trafił, a sprzedaż artefaktów i broni jest o wiele bardziej atrakcyjną opcją. Ostatecznie można zarobić więcej niż wystarczająco pieniędzy, robiąc to i wykonując zadania kluczowe dla prowadzenia fabuły; w ten sposób jeszcze bardziej zmniejsza motywację do podejmowania dodatkowych zadań.

To, co od razu widać, gdy zaczynasz grać w S.T.A.L.K.E.R, to to, jak różni się walka w porównaniu do innych tytułów strzelanek. Na początek mamy pasek energii podobny do Obliviona, który ma znaczący wpływ zarówno na ogólne podróże, jak i na walkę. Podczas długotrwałej walki istnieje duża szansa, że ​​twoja energia może się wyczerpać i ważne jest, aby zarządzać poziomem energii za pomocą napojów energetycznych i „artefaktów” – o czym później.

Co więcej, gdy masz mało zdrowia, poruszasz się powoli – więc nie możesz zbyt łatwo uciec – podczas gdy broń z czasem będzie niszczać i zacinać się, gdy jest intensywnie używana. Kolejnym inteligentnym dodatkiem jest niemożność jednoczesnego sprintu i strafe, i chociaż wymaga to trochę przyzwyczajenia, jest to logiczne i realistyczne podejście do ruchu.

S.T.A.L.K.E.R ma również nieco inne podejście do zdrowia, z systemem krwawienia, dzięki któremu obrażenia będą nadal zmniejszać twoje zdrowie, chyba że są zabandażowane. Istnieją trzy poziomy krwawienia, każdy oznaczony symbolem pojawiającym się po prawej stronie ekranu, a brak działania w odpowiedzi na te ostrzeżenia kończy się długim zgonem.

Jakby tego było mało, musisz również zmagać się z promieniowaniem, a kiedy cierpisz na promieniowanie zatrucie twojego zdrowia będzie nadal spadać, dopóki nie zaaplikujesz leków antyradiacyjnych – lub ich wypijesz Wódka!

Do tych wszystkich elementów trzeba się trochę przyzwyczaić, w wyniku czego wczesne etapy charakteryzują się dość trudną rozgrywką, w której należy starannie dobierać bitwy. Ten stopień wyzwania sprawia jednak, że S.T.A.L.K.E.R jest satysfakcjonującym doświadczeniem, a deweloperom należy pogratulować, że nie ogłupiali rozgrywki, aby ułatwić.

Chociaż w S.T.A.L.K.E.R jest pewien stopień RPG, w żadnym wypadku nie jest on tak powszechny, jak w grach takich jak Deus Ex. Struktura misji i zarządzanie zapasami wskazuje na ten wpływ, ale nie ma rozwoju umiejętności ani awansowania na kolejne poziomy – co nie jest złe w moim książka.

Zarządzanie zapasami jest kluczową częścią gry, a wiedza o tym, co zatrzymać, co sprzedać, a co upuścić, jest stałą kwestią do rozważenia. Możesz przewozić do 50 kg przedmiotów, a wszystko, co przewozisz, ma odpowiednią wagę i wymaganą przestrzeń.

Kolejnym czynnikiem typu RPG są artefakty; kawałki materiału stworzone przez niestabilne środowisko w Strefie. Artefakty noszone na pasku mają potencjalnie korzystny wpływ, a jednocześnie są ważnym źródłem dochodu, ponieważ sprzedajesz przedmioty, których nie potrzebujesz.

Możesz nosić na pasku do pięciu artefaktów i musisz wybrać sposób łączenia znalezionych artefaktów, aby najlepiej pasowały do ​​stylu, w którym grasz. Na przykład niektóre z najbardziej przydatnych artefaktów to te, które zapewniają ochronę przed promieniowaniem; jednak większość artefaktów ma również negatywne właściwości – takie jak zmniejszenie wytrzymałości czy odporności na zagrożenia naturalne.

Chociaż w całej Strefie można znaleźć wiele powszechnych artefaktów, te najcenniejsze i najbardziej przydatne wymagają odkrycia; dodanie do gry elementu eksploracji. Te artefakty znajdują się również w najbardziej niegościnnych obszarach, z niebezpiecznymi anomaliami i zmutowanymi stworzeniami, z którymi trzeba się zmierzyć, zanim zdobędziesz łup.

To prowadzi nas ładnie do samej Strefy i nie można nie być pod wrażeniem świata stworzonego przez GSC Game World. Spędziłem lata na kreśleniu terenu otaczającego zgnębioną elektrownię i połączeniu tej pracy przy odrobinie kreatywnej licencji programiści stworzyli przekonujące środowisko, które emanuje napięcie.

Wieś jest usiana anomaliami i zlokalizowanymi obszarami promieniowania, więc nigdy nie możesz się zastanawiać bez celu z obawy przed wejściem w potencjalnie niebezpieczny obszar. Istnieje również wiele innych niebezpieczeństw, w tym zmutowane zwierzęta wędrujące po okolicy – ​​nie wspominając o różnych bandytach i innych frakcjach walczących o twoją uwagę.

Kluczowym elementem tego środowiska jest system symulacji „A-Life”, który podobno śledzi postępy tysięcy postaci NPC. Gra ma również własną oś czasu, z cyklami nocy i dnia oraz imponująco realistycznym systemem pogodowym, który dodaje atmosfery.

Szczególną atrakcją są burze z piorunami, które w oddali oświetlają okolicę. Cykl czasowy ma również znaczący wpływ na rozgrywkę, przy czym pora nocna zapewnia oczywiście większą przewagę przy skradaniu się niezauważonym; infiltrujące bazy i silnie ufortyfikowane lokacje.

W całej grze istnieje wyraźne poczucie aktywności, choć nie jest to tak przekonujące, jak mogliby sądzić twórcy. Niemniej jednak istnieją dowody na to, że ten system działa i jeśli zagrasz poszczególne sekwencje w zupełnie inny sposób, zauważysz różnicę.

Tytułem przykładu, dwukrotnie rozegrałem jedną sekcję w grze; najpierw grając metodycznie, a następnie szybko ignorując wrogów i inne elementy rozpraszające uwagę. W konsekwencji dotarłem do tego samego punktu w okolicy w innym czasie, z zauważalną różnicą w wyniku.

Podczas pierwszego biegu obszar był usiany martwymi żołnierzami, a Stalkerzy patrolowali okolicę. Ale w drugim biegu ci żołnierze nie zostali jeszcze pokonani i wciąż byli żywi i gotowi do walki. To tylko mały przykład tego systemu w akcji i na pewno warto zagrać w tę grę jeszcze raz, aby zobaczyć, czy sprawy potoczą się inaczej.

Wiele konfliktów w S.T.A.L.K.E.R – fizycznych i metaforycznych – wywodzi się z tego systemu i konfliktów, jakie tworzy między różnymi frakcjami. Od Wolności, która pragnie swobodnego dostępu do Strefy, po Obowiązek, który chce zapobiec jej rozprzestrzenianiu się – wydaje się, że każdy ma jakiś program.

Armia chce to kontrolować, Stalkerzy chcą z tego czerpać korzyści, Naukowcy chcą to badać, a potem jest Monolith, sekta religijna, która wierzy w świętość centrum Strefy, Czarnobylskiej Energii Atomowej Zakład.

Te konflikty i dążenie do „Zabicia Streloka” stanowią centralny punkt fabuły gry i niestety to właśnie tam wszechświat S.T.A.L.K.E.R. zaczyna się rozpadać. Podstawowe założenie jest w porządku, zwłaszcza walczące grupy, które dodają do gry pewien poziom moralnej niejednoznaczności.

Nie, prawdziwy problem polega na tym, że S.T.A.L.K.E.R nigdy nie podaje żadnego dobrego powodu, dla którego gracz powinien się tym przejmować. W szczególności fabuła Streloka wydaje się niezręcznie poskładana i wydaje się słabą wymówką do popchnij gracza do otwarcia przejścia na północ do miasta Prypeć i wykluczenia w Czarnobylu strefa.

Zasadniczo główna fabuła opiera się na postępie od południa, w którym zaczynasz, i otwarciu ścieżki na północ i elektrowni. Od czasu do czasu, gdy kluczowe cele zostaną zrealizowane, gra dokucza ci sekwencjami filmowymi, ale służą one raczej do zmylenia niż informowania, dodając niewiele do doświadczenia.

Możesz dowiedzieć się trochę więcej o historii i przemyśleniach twoich postaci na temat wydarzeń, czytając Sekcja dziennika twojego PDA, ale te wpisy nigdy tak naprawdę nie rekompensują braku bardziej spójnego działka. Podobno jest wiele zakończeń w zależności od twoich działań, ale można mieć tylko nadzieję, że są one lepsze niż to, które widziałem, co było poważnym anty-punktem kulminacyjnym.

Szkoda też, bo chociaż historia jest raczej nieinspirowana, podróż jest przyjemna, pełna napięcia i emocji. W miarę postępów w grze masz prawdziwy sens swoich działań, które mają wpływ na grę świat, w którym różne frakcje ścierają się, gdy otwierasz bardziej niedostępne obszary strefa.

Problemy w grze nie ograniczają również fabuły, a niespójna SI jest szczególną irytacją. Ogólnie rzecz biorąc, sztuczna inteligencja jest w porządku, ale czasami pokazuje momenty całkowitej głupoty lub, co gorsza, oznaki całkowitej porażki. Sojusznicy mają też wiecznie irytujący zwyczaj wypychania was z drogi, często w nieprzyjazny ogień!

Innym przykładem pozostałych robaków są obiekty z otoczenia, czy to beczki, czy trupy, znikające i pojawiające się ponownie bez wyraźnego powodu. Ten konkretny problem nie jest zbyt niepokojący, ale jest przykładem rodzaju błędów niskiego poziomu, które pozostają w grze.

To powiedziawszy, jak na grę na taką skalę są to stosunkowo akceptowalne problemy i nie natknąłem się na żadne błędy w grze. Zajęło mi około 20 godzin, aby przejść od początku do końca, ale liczba ta może wynosić od 15 do 50 godzin, w zależności od tego, jak chcesz grać. Ostatecznie, jeśli dostaniesz się do S.T.A.L.K.E.R, to powinno cię zająć przez znaczną ilość czasu, a im więcej włożysz, tym więcej się zwróci.

"'Werdykt"'

Minęło dużo czasu, ale w większości warto było czekać. S.T.A.L.K.E.R może nie jest rewolucją, którą kiedyś głoszono i ma sprawiedliwy udział w problemach, ale jest wiele rzeczy do polubienia w rozgrywce i cudownie zrealizowanym środowisku, w którym się znajduje ustawić.

To gra, która może dzielić opinie przez długi czas. Niektórzy mogą uznać ją za natychmiastową klasykę, ale w rzeczywistości jest to bardzo dobra gra, która po prostu nie łączy wszystkich jej części składowych. Serdecznie polecam zagranie w nią, choćby dlatego, że jest to świeże spojrzenie na często stagnujący gatunek, ale niewiele brakuje mu większej chwały.

Zaufany wynik