Recenzja Nikon CoolPix L22

W zeszłym tygodniu sprawdziłem PowerShot A490, parterowy model z gamy kompaktowych aparatów firmy Canon. Dzisiaj przyjrzę się odpowiednikowi modelu Nikona, czyli CoolPix L22. Jedna z nowych premier firmy Nikon na wiosnę 2010 r., L22 to niedrogi, kompaktowy aparat o rozdzielczości 12 megapikseli, wyposażony w obiektyw z 3,6-krotnym zoomem i ostry 3-calowy monitor LCD o rozdzielczości 230 tys. Został ogłoszony w tym samym czasie, co prawie identyczny 8-megapikselowy aparat CoolPix L21, a razem oba aparaty stanowią podstawowy poziom przecen w kompaktowym asortymencie firmy Nikon. L22 kosztuje obecnie około 80 funtów, a L21 za około 70 funtów.

Tańsze aparaty Nikona cieszą się tak samo dobrą opinią, jak jego droższe modele, a mimo niskiego kosztu i braku funkcji, L22 ma wiele do polubienia. Korpus jest plastikowy, ale jakość wykonania jest wygodnie ponadprzeciętna, a prosta konstrukcja ma dobrą ergonomię. Zaokrąglony kształt jest grubszy na prawym końcu, aby pomieścić dwie baterie AA, które dostarczają energię, a tył jest ukształtowany tak, aby zapewnić wygodny uchwyt na kciuk. L22 nie jest ultrakompaktowy i pasuje bardziej do torebki lub kurtki niż do kieszeni koszuli. Jest dłuższy, ale nieco niższy i cieńszy niż Canon A490, choć jest też nieco cięższy. Jest dostępny w kolorze czarnym, szampańskim srebrnym i atrakcyjnym bordowym czerwonym, który można zobaczyć tutaj.

Zewnętrzny sprzęt jest lepszy niż większość kompaktów budżetowych. Obiektyw z 3,6-krotnym zoomem ma zakres zoomu odpowiadający 37-134 mm, który, choć nie jest szczególnie szerokokątny, jest co najmniej dłuższy niż przeciętny. Szczególnie monitor LCD jest zaskakująco dobry, wysokiej jakości trzycalowy ekran o rozdzielczości 230 tys., lekko cofnięty, aby uniknąć uszkodzeń, i bardzo dobrą powłoką antyrefleksyjną. Kąt widzenia jest również bardzo dobry we wszystkich kierunkach z wyjątkiem dołu, prawdopodobnie w tym kierunku, w którym ma największe znaczenie. Proste elementy sterujące są duże, działają z przyjemnym, pozytywnym wyczuciem i są wyraźnie oznaczone, a aparat jest wygodny i łatwy w użyciu.

Większość budżetowych kompaktów jest raczej lekka w dziale funkcji, ale L22 jest słabo wyposażony, nawet jak na ten skromny standard. Posiada pięć głównych trybów fotografowania, wybieranych przez naciśnięcie zielonego przycisku fotografowania. Nawet w najbardziej zaawansowanych ustawieniach, w trybie Program Auto, w menu pojawiają się tylko rozmiar obrazu, balans bieli, tryb drive i bardzo ograniczony zakres podstawowych opcji kolorystycznych. Samowyzwalacz jest ograniczony tylko do 10 sekund, tryb ustawiania ostrości jest standardowy lub makro, a choć dostępnych jest pięć trybów błysku, to również są one bardzo proste. Nie ma opcji pomiaru ani trybu AF, nie ma regulowanego ustawienia ISO, nie ma kontroli nasycenia, kontrastu ani ostrości.

Istnieje jeszcze prostszy tryb Easy Auto, prawdopodobnie dla tych, którzy są zdezorientowani czymś bardziej złożonym niż żucie, w którym tylko rozmiar obrazu pozostaje pod kontrolą użytkownika. Oprócz tego jest tryb Scena z 16 dość typowymi programami scen, tryb Portret inteligentny z wykrywaniem twarzy i migawką uśmiechu oraz tryb nagrywania wideo. To również jest bardzo ograniczone przez współczesne standardy, z rozdzielczością zaledwie 640 x 480 przy 30 klatkach na sekundę i dźwiękiem mono. Klipy ograniczają się do dziwnie precyzyjnych 25 minut i ośmiu sekund i nie jest zaskoczeniem, że zoom optyczny nie działa podczas nagrywania.

W trybie odtwarzania dostępnych jest kilka opcji, w tym post-processing D-Lighting w celu poprawy szczegółów cieni w scenach o wysokim kontraście oraz bardzo podstawowa funkcja pokazu slajdów. L22 ma to, co Nikon nazywa „3x anti-blur”, co jest kombinacją cyfrowej stabilizacji obrazu, wykrywacz ruchu i selektor najlepszego ujęcia, który automatycznie wybiera najostrzejsze z dziesięciu kolejnych ujęć. Nie jest tak skuteczny, jak odpowiedni system optycznej stabilizacji obrazu lub system stabilizacji obrazu z przesunięciem czujnika, ale pomaga.

Ogólna wydajność L22 jest powyżej średniej w swojej klasie. Uruchamia się w niecałe dwie sekundy, co nie jest złe, a w trybie pojedynczego strzału ma czas od strzału do strzału około 2,3 sekundy. W trybie zdjęć seryjnych może zarządzać czasem od jednego strzału do 1,3 sekundy, co jest dość szybkie. System AF działa również dobrze, szybko i dokładnie ustawiając ostrość w większości warunków oświetleniowych i tylko trochę spowalnia w słabym oświetleniu. Ma dobrą lampę wspomagającą AF o zasięgu około trzech metrów w całkowitej ciemności. Jedyny raz, kiedy naprawdę ma problemy w słabym świetle przy dłuższych zakresach zoomu, kiedy wolny maksymalny otwór przysłony f/6,7 oznacza, że ​​nie ma wystarczającej ilości światła, aby niezawodnie ustawić ostrość.

Jakość obrazu nie jest zła jak na aparat za 80 funtów, ale jest daleka od ideału. Obiektyw ma dość dobrą ogólną ostrość, ale cierpi na znaczne zniekształcenia szerokokątne, które są korygowane elektronicznie. To prostuje równoleżniki, ale powoduje lekkie rozmycie narożników. Odwzorowanie kolorów w trybie standardowym wygląda trochę blado i niedosycone, a zakres dynamiczny też jest dość słaby. Funkcja przetwarzania końcowego D-Lighting zwiększa szczegółowość cieni, ale nie pomaga w wypaleniu świateł.

L22 nie ma ręcznie regulowanego ustawienia ISO, więc trudno jest dokładnie ocenić kontrolę szumów przy wyższych wartościach, ale w przypadku robienia zdjęć z rozdzielczością 800 ISO widać sporo szumu. Na niższych ustawieniach jakość obrazu jest lepsza, ale głównym problemem jest zaskakująco słaba obróbka obrazu, z bardzo widocznymi przeostrzeniami i bardzo destrukcyjna kompresja obrazu, która zmniejsza drobne szczegóły uchwycone przez czujnik, raczej ignorując cel 12-megapikselowego czujnika. Chciałbym zobaczyć, czy 8-megapikselowy L21 radzi sobie lepiej.

"'Werdykt"'
Nikon CoolPix L22 jest bardzo tanim aparatem, ale mimo to prezentuje styl i jakość wykonania droższych modeli Nikona. Chociaż brakuje mu wielu przydatnych funkcji, działa dobrze i dobrze sobie radzi, ale niestety jest zawiedziony gorszą jakością obrazu z powodu przepełnionego czujnika i destrukcyjnego przetwarzania obrazu.

„Na następnych kilku stronach przedstawiamy szereg ujęć testowych. Na tej stronie obraz w pełnym rozmiarze przy minimalnych i maksymalnych ustawieniach ISO został zmniejszony, aby można było zobaczyć pełny obraz, oraz seria wykadrowanych w pełnej rozdzielczości oryginalnych zdjęć przy różnych ustawieniach ISO, aby pokazać ogólny obraz jakość. Te zdjęcia zostały zrobione w pomieszczeniu przy zacienionym naturalnym świetle. ”

—-

To jest pełna klatka przy minimalnym ISO.

—-

Przy 80 ISO jakość obrazu jest całkiem dobra, chociaż nadal jest zbyt wyostrzona.

—-

Przy 400 ISO widać trochę szumu obrazu, ale ogólna jakość jest nadal dość dobra.

—-

Przy 800 ISO jest znacznie więcej szumów, a redukcja szumów obniżyła ogólną jakość.

—-

To jest pełna klatka przy 800 ISO. Maksimum to 1600 ISO, ale nie mogłem zmusić go do tak daleko.

—-

„Na kolejnych dwóch stronach przedstawiono szereg ogólnych zdjęć testowych. W niektórych przypadkach obraz w pełnym rozmiarze został zmniejszony ze względu na przepustowość, a kadr pobrany z oryginalnego obrazu w pełnej rozdzielczości został umieszczony poniżej, aby pokazać ogólną jakość obrazu. ”

—-

Oto zwykłe ujęcie testowe szczegółów zachodniego okna katedry w Exeter, które można porównać z innymi kamerami. Zobacz poniżej kadrowanie w pełnej rozdzielczości lub kliknij, aby uzyskać obraz w pełnym rozmiarze. Plik do pobrania ma około 4,2 MB.

—-

Nadmierne wyostrzenie i ostra kompresja wymazały wszystkie zalety rejestrowania szczegółów, jakie daje czujnik 12 MP.

—-

Aparat automatycznie cyfrowo koryguje zniekształcenia szerokokątne.

—-

Ostrość centralna jest mniej więcej średnia dla taniego obiektywu, ale nadmierne wyostrzenie obniża jakość.

—-

Cyfrowa kontrola zniekształceń powoduje pewne rozmycie narożników, ale nie jest tak źle.

—-

„Oto kilka ogólnych zdjęć testowych, które pomogą ocenić ogólną jakość obrazu aparatu, w tym zakres dynamiczny, odwzorowanie kolorów i zakres zoomu obiektywu. Niektóre zdjęcia można kliknąć, aby pobrać oryginalny obraz w pełnym rozmiarze. ”

—-

Końcówka o szerokim kącie odpowiada 37 mm.

—-

Końcówka teleobiektywu odpowiada 134 mm.

—-

Zakres dynamiczny jest bardzo słaby w tym ujęciu o wysokim kontraście, bez widocznych szczegółów w cieniach.

—-

D-Lighting zastosowany w trybie odtwarzania trochę pomaga, ale podświetlenia nadal są wypalone.

—-

Kolory w trybie standardowym są nieco wyblakłe i niedosycone.

—-