Colossus İncelemesinin Gölgesi

"" Platform: PlayStation 2 ""

Tepki neredeyse burada başlıyor.

2002'de Sony bize Ico adında garip bir Japon fantezi oyunu getirdi. Mükemmel eleştiriler aldı, yeni nesil bir şaheser olarak selamlandı ve o zamandan beri şimdiye kadarki en iyi oyunlardan biri olarak kabul edildi. Ve bunların hepsi iyi bir sebeple oldu. Belki de Ico, platform bulmaca oyununun mevcut mecazlarına büyük ölçüde eğildi, ancak bunu birkaç oyunun her eşleştiği bir stil ve atmosferle yaptı. Geniş, gotik bir kale, devasa, kasvetli odaları ve pürüzlü surları olan ortamı, oyun mimarisinin inanılmaz bir parçasıydı. Karakterleri - cesur bir boynuzlu çocuk ve hayalet bir prenses - bahsedebileceğim hemen hemen tüm oyun karakterlerinden daha fazla ruha ve kişiliğe sahipti ve tüm tasarım nefes kesiciydi. Geriye dönük hikâye anlatımının ve zekice oynanışın harika bir parçasıydı. Bir oyunun güzel olduğundan bahsettiğimizde, normalde mükemmel göründüğünü kastediyoruz. Ico, bu tür dikkatsiz abartılarla dalga geçer. Oyunlar sanat eserlerine ne kadar yakın olursa olsun.

Sorun, Ico’nun itibarının, Shadow of the Colossus’a büyük bir beklenti getirmiş olmasıdır. Alternatif, gösterişli oyunların standart taşıyıcısıdır. Bazı çevrelerdeki oyuncular, bunun kusursuz, gösterişli bir klasik olmasına ihtiyaç duyuyor - önemli hırslarını sınırlarına ve zaferine taşıyabilen bir oyun. Ve bu insanlar sonuçtan dolayı büyük bir hayal kırıklığına uğramayacaklar. Colossus'un Gölgesi inanılmaz. Daha önce başka hiçbir oyunun yapmadığı şeyleri yapmaya çalışır ve düşündüğünüzden daha sık başarılı olur. Sanatsal olarak, selefinin olduğu her şeydi; Böylesine gerçek bir merak duygusu uyandırabilecek eşsiz, muhteşem görünümlü bir deneyim.

Ama bir oyun olarak - eğlendirmek için tasarlanmış bir makale olarak - bazen biraz düşüyor.

Nedeninden bahsetmek için temel kavrama geri dönmemiz gerekiyor. Genç bir savaşçı, at sırtında garip bir diyara girer. Uyuyan, ölü veya ölmekte olan bir kıza benzeyen bir şey taşır. Kızı antik, yıkık bir tapınağa götürür ve onu bir sunağın üzerine yatırır. Belki de arzusu onu hayata döndürmektir. Öyleyse, gökyüzünden gelen tuhaf bir sesin talimatıyla, karayı dolaşmalı ve 16 colossi'yi yok etmelidir. Neden? Bilmiyoruz. Colossi hangi amaca veya tehdide hizmet ediyor veya ortaya koyuyor? Yine, bilmiyoruz. Tek bildiğimiz, savaşçının parlayan bıçağından ışığı odaklayarak colossi'yi bulabileceğidir ve - görünüşte yok edilemez olsa da - her biri gizli zayıflarını bularak ve bıçaklayarak öldürülebilir. puan.

Bir numaralı önemli not: colossi'yi bulmak ve öldürmek oyunun hepsi ve sonudur. İkinci önemli not: Bu gerçekten göründüğü kadar sorun değil.

Neden? Birincisi, çünkü arazinin kendisi keşfetmek isteyeceğiniz bir yer. Yemyeşil, çimenli ovalar, geniş kanyonlar, ham çöller, puslu göller ve kristal nehirlerden oluşan bir dünya. güneş ışınları ile delinmiş ormanlar ve güneşten benekli bir şekilde yuvarlanan gizli bir şelaleyi ortaya çıkarmak için açılan mağaralar göl. Ve bu dünya, kayıp bir medeniyetin tuhaf kalıntılarıyla doludur; mezarlar, kuleler, binalar, türbeler. Ve ürkütücü bir şekilde - atınız ya da garip süzülen şahin ve sürünen kertenkele dışında - kilometrelerce yaşayan tek şey sensin. Güzel bir şekilde canlandırılmış, güçlü atınızın etrafında dolaşırken, gerçekten dolaşmak için daha fazla nedene ihtiyacınız yok. Dahası, ışıklandırma - tıpkı önceki Ico'nunki gibi - çok büyük, fiziksel bir kaliteye sahip ve bu da ağzınızı "vay be" gibi hissettiriyor. God of War, Burnout Revenge veya Criterion’un yaklaşan Siyahı gibi, PS2’nin çenenizi şaşkınlıkla gevşetebileceğini kanıtlıyor.

Ama kızı kurtarmak istiyorsan, colossi'yi bulman gerekecek. Bu her zaman kolay bir iş değildir, özellikle de yol gösterici ışığınızın çalışması için güneş ışığına ihtiyacı vardır, ancak beklemek her zaman zahmete değerdir. Çünkü, colossi keşfedilip uyandırıldığında, oyun sadece şaşkınlıktan düpedüz, şaşkın şaşkınlığa yükselir. Bunlar muazzam, anıtsal varlıklar, yarı hayvan, yarı mineral, yarı canavardır. Antik bir dünyanın bu yürüyen harikaları, sadece büyüklükleri açısından değil, aynı zamanda yapımlarına giren detaylar açısından da etkileyicidir. Onlar adım atarken, uçarken veya yüzerken aniden zayıf görünen kahramanınıza doğru bir puldan çıkıntı yapan devasa taş surlar sırtlarında yosun lekeleri ve önlerinde kalın kürkler var, ürperti hissetmemek zor, aynı ölçüde dehşet ve merak.

Ve bizi oyunla ilgili en iyi olan her şeye, aynı zamanda en kötü olan her şeye getiren de bu savaşlardır. Her devin, genellikle başında veya erişilemeyen bir noktada bir veya daha fazla zayıf noktası vardır. Devasa gemiyi göndermek bu zayıf noktayı birkaç kez bıçaklamayı gerektirdiğinden, ilk işiniz ilerlemenin bir yolunu bulmak - bir şey seni ezmekle tehdit ettiğinde, senden elli fit yukarıda uçtuğunda veya kendine doğru yüzmediğinde kolay bir iş değil acele. Aslında bu biraz bir bilmecedir. "Aşil topuğunda" bir çatlak oluşması için devin davranışından veya manzaranın özelliklerinden nasıl yararlanabilirsiniz? Bunu çalışın ve ikinci bölümle devam edin: darbeleri teslim etmek için devasa tırmanmak. Neyse ki, tutmak için R1 düğmesini kullanarak, çıkıntılara veya tüylü yüzeylere tutunabilirsiniz - en azından dayanıklılığınız tükenene kadar. Sonunda hedef noktaya ulaşırsınız, kılıcınızı geri çekersiniz ve saldırırsınız. Bunu yeterince yapın ve dev ölür, sonra üsse ve bir sonraki hedef için şifreli ipuçları için zamana geri döner.

Mekanik geliyorsa, o zaman biraz. Yine de, devasa canavarla yarışmanın, sizi umutsuzca fırlatmaya çalışırken satın almak için kapışmanın ve ardından öldürücü darbeyi vurmanın ne kadar büyük bir heyecan olduğunu tarif etmek imkansızdır. İnanılmaz ve büyük adam yere düştüğünde elde edilen başarı hissi özellikle tatmin edicidir.

Ama aynı zamanda, bir dizi patron savaşında etkili bir şekilde savaşıyorsunuz. Ve bu patron savaşlarının çoğu patron savaşıyla ortak yönü nedir? Çok kolay değillerse, genellikle sinir bozucudurlar; Bu, ilk aşamanın - devasa ulaşma - genellikle belirli bir sırayla başarılması için birkaç zor beceriyi gerektirdiği gerçeğinin yardımcı olmadığı bir gerçektir. Bunu yapmak, sonra devden düşmek ve her şeyi yeniden yapmak zorunda olmak her zaman - üzgünüm çocuklar - o kadar eğlenceli değildir.

Aslında düşmek, yaklaşık üç dakika koşmanız veya yüzmeniz ve ardından diziden geçmeniz gerektiği anlamına gelirse, daha da az eğlencelidir. Ve buradaki asıl sorun da bu - Shadow of the Colossus oynarken durduğum ve "Gerçekten eğleniyor muyum?" Diye düşündüğüm çok fazla an vardı. bu?" ve "Şey, bir nevi" yanıtını verdi. Devasa düştüğünde, "Yaşasın, ne zafer" mi yoksa "Yaşasın, şükürler olsun ki savaş bitmiş. Bir daha bütün o kanlı tuhaflıktan geçmek zorunda kalmayacağım. " Bir oyun, normal oynanışa renk katmak için patron savaşlarına girdiğinde, bu gerçek bir sorun değildir. Bir oyun patronun savaşı OLDUĞUNDA, öyledir.

Ve ben homurdanırken, kare hızı her zaman mükemmel değil, dokuların değiştiğine dair bazı belirgin işaretler var ve müziğin - kapsamlı ve muhteşem olduğu gibi - müziğin ortasında kesip yeniden başlamanın korkunç bir yolu var. savaş. Bu, deneyimi pek mahvetmedi, ancak bazılarının şimdiye kadarki en iyisi olduğuna inandığı bir oyundan bahsederken, muhtemelen bundan bahsedilmeli.

Yine de, tepkinin neredeyse burada başladığını söylediğimi hatırlıyor musun? Bu "neredeyse" gerçekten çok önemli. Bunun tüm zamanların herhangi bir platformunda bulunan en iyi oyunlardan biri olduğu konusunda hemfikir olmasam da, deneyimlediğime sevindim ve sizin de yapmanız gerektiğini düşündüğüm bir oyun. Bazı yönlerden, onu "sanat evi oyunu" olarak tanımlayanlar daha doğru olamazdı - kusursuz değil, zahmetli, zorlu çok fazla ve o kadar da eğlenceli olmadığı zamanlar var, ancak Shadow of the Colossus diğer oyunlarda eksiklik. Ico'nun sıcaklığına veya duygusal gücüne sahip olmasa da büyülü, efsanevi gücü ve benzersiz bir hikaye anlatma gücü vardır. Her zaman sevmeyebilirsiniz, ancak bunda vasat veya unutulabilecek hiçbir şey yoktur.

Yani bu bir tepki değil, Colossus'un Gölgesi de katliam için sürüklenmeye hazır kutsal bir inek değil. Mükemmel olmadığının ve bazen zor olacağının farkında olduğunuz sürece, tadını çıkarmak için bir oyun deneyimidir.

"'Karar"'

Zorlu ve hatta sinir bozucu bir oyun, ancak göz ardı edemeyeceğiniz bir ölçeği ve ihtişamı olan bir oyun. Oyunları seviyorsanız, bu oldukça önemlidir.