The Legend of Zelda: The Twilight Princess Review

Duyduğunuz tüm homurdanmalar doğru. Teknik olarak konuşursak, bu Wii düğmelerinin açık olduğu bir Gamecube oyunudur. Zaman zaman, düşük poli modellere ve olağanüstü bulanık, N64 dönemi dokulara sahiptir. Bir kenar yumuşatma noktasıyla yapılabilirdi. Uzaktan kumandayı kullanarak kılıcı sallamak, umduğunuz kadar doğal veya gerçekçi değildir. Bazen, pruvaya geçmek ve nişan almaya çalışmak, uzaktan kumandanın sensör çubuğuyla düzgün bir şekilde kaydedilmesini sağlamak için birkaç saniye harcamak anlamına gelir. Müzik sesleri tarihlendirilmiş ve sentezlenmişti ve tam bir orkestral işlemle yapılabilirdi. Kaydetme sistemi kusurlu. Bağlantı biraz belirsiz görünüyor.

Ve hiçbirinin tek bir zeka bile önemi yok.

Açıkçası, Alacakaranlık Prensesi'nden sadece bu yılın en iyi oyunlarından birini oynadığınızı hissetmeden gelirseniz, her yıl, o zaman ya a) Zelda'nın her şeye patolojik bir nefreti var ya da b) bakış açınızı ciddi bir şekilde yeniden değerlendirmeniz gerekiyor oyunlar. Doğru, muhtemelen Geçmişe Bağlantı'dan bu yana en az devrimci olan Zelda'dır. Evet, Ocarina of Time: Redux gibi hissettiriyor. Ama - ve bu çok, çok önemli ama - bir oyun tasarımının başyapıtı ve gerçek bir altın damgalı, şöhret salonuna yapıştırılan bir Nintendo klasiği. Eskiden, iç çamaşırlarımızı paralaks oklüzyon haritalamasıyla ilgili bir bükülmeye sokmadan önceki güzel günlerde, bir zamanlar bir şey ifade ediyordu. Alacakaranlık Prensesi bunun nedenini mükemmel bir şekilde hatırlatıyor.

Bu çok tartışılan grafiklerle başlayalım. Şimdi, hepimiz Wii'nin, söz konusu 3D beygir gücü olduğunda Xbox 360 veya PlayStation 3 ile eşleşmediğini biliyoruz: CPU hırsızlığı yok ve biz gerçekten Birimin özel ATi yonga setinin neler yapabileceğine dair pek çok ipucumuz var, Microsoft’un makinesinin derinliklerinde gizlenen Xenos ile rekabet edemeyeceğinden kesinlikle emin olabiliriz. En büyük Wii savunucusu bile Twilight Princess'teki bazı görselleri savunmak için mücadele edecek. Fısıldayın, ama The Wind Waker birçok yönden bakılması daha çarpıcı ve güzel bir oyundu ve anlar var - burada bir orman koridoru, bir oradaki zindan odası - dokuların ve modellemenin, Ocarina'dan doğrudan emilmiş olabilecekleri kadar olağanüstü derecede korkunç olduğu yer kartuş.

Ancak oyunu ne kadar çok oynarsanız, çarpıcı, tutarlı ve yaratıcı sanat karşısında bu kusurlar o kadar çok yok oluyor. Işıklandırma genellikle olağanüstüdür; karakter tasarımı çoğunlukla harika; The Wind Waker’ın görsel stilinin unsurları devreye girdi ve çalışmalara parlak bir çizgi film harikası notu ekledi. Orman tapınağının derinliklerinde veya Ölüm Dağı'nın lav dolu derinliklerinde sadece nefes kesici ve burada Shadow of the'daki her şeye uyacak destansı bir mimari ve şelale dolu bir güzellik var. Colossus. Geçen yıl, Kameo: Elements of Power bize bir Zelda'nın daha üstün bir modelde nasıl görünebileceğine sahip olduğumuz en yakın şeyi verdi donanım, ancak tüm tümsek haritalı kayaları ve sallanan otları için, Twilight Princess'in yaptığını yapmaya asla yaklaşamadı İşte. Bu, içinde kaybolmak isteyeceğiniz, güzelce çizilmiş bir masal dünyası.

Şimdi ikinci zor unsur - kontroller. İlk başta en kötüsünden korktum. Yayın öncesi demo versiyonlarında, her zaman mücadeleyi ve nişan almayı başarmış ve yapmacık buldum. Sanki Zelda ekibine bir uzaktan kumanda verilmiş ve bazı Wii işlevlerine ayakkabı çekmesi söylenmiş gibi veya Başka. Tam sürümü oynadıktan bir saat sonra korkularım yüzde 90 ortadan kayboldu. Evet, uzaktan kumandayla itip sallayabilseydiniz ve hareketlerinizin ekranda kopyalandığını görseydiniz güzel olurdu, ancak genel olarak kesme mekaniği iyi çalışıyor ve dövüşte içgüdüsel bir his var - özellikle at sırtında savaşırken - bu orada değildi önce. Slighshot, yay ve bumerangı hedeflemek küçük bir dokunuş ve bazen hareket etmektir, ancak sorunların yarısını basitçe ortadan kaldırabilirsiniz Wii sensör çubuğunun yerleşimini doğru bir şekilde elde etmek için beş dakikanızı harcayın ve geri kalanı oldukça hızlı bir şekilde yerine oturur. Dahası, bazı mini oyunlar - özellikle balık tutma ve yüksek hızda uçma noktası - uzaktan kumandayı mükemmel şekilde kullanır. Nefret etmeye ya da en azından sadece kontrollere tahammül etmeye hazırdım, ama şaşkınlığıma göre, onlar olmadan bunun harika bir oyun olmayacağını hissetmek için hızla büyüyorum.

Müzik? Evet, sesler sentezlenmiş ve plastik gibi geliyor, ancak temalar her zamanki gibi heyecan verici ve görkemli ve her zaman doğru ruh halini yaratma açısından onları suçlayamazsınız. Kurtarma sistemi mi? Zindanlarda istediğiniz yere kaydedememeniz can sıkıcı, ama aslında bir çözüm var (ve Cooccoo'yu bulan herkes bunun tam olarak ne olduğunu bilecek). Ve Link? Önden biraz iri bir kızın bluzuna benziyor, ama oyunu gerçekten mahvediyor mu? Ağzında değil.

Peki Alacakaranlık Prensesini bu kadar özel yapan nedir? Bu kısmen bir denge meselesi: eski ile yeni arasında denge ve büyük ile küçük arasında denge. Bir yandan, Link to the Past, Ocarina of Time ve The Wind Waker'da çok iyi kurulmuş unsurlar üzerine inşa ediliyor. Yapı bundan daha geleneksel Zelda olamazdı - köyü terk edin, bir kahraman olun, üç tapınağın üstesinden gelin, sonra size daha fazlasının geleceğini söyleyen dönüşü bekleyin. Yine de, oyun asla bir geri tepme gibi hissettirmiyor. Birincisi, Zamanın Ocarina'sından bu yana Zelda ekibi etkileyici aksiyonlar atma konusunda daha becerikli hale geldi momentum oluşturmak ve işleri baharatlı tutmak için sekanslar ve işte bunlar her zamankinden daha sinematik ve hırslı önce. Link veya at sırtında olasılıklara karşı savaşan, sevdiklerinizi koruyan ve çılgınca sola ve sağa kesen fantastik savaşlar var. Sürüngen yaratıkların hiçbir yerden görünmediği korkunç parçalar var. Ve elbette, patron savaşları var - yaratık tasarımı ve heyecan verici gösteri söz konusu olduğunda yalnızca Capcom'un aynı ligde göründüğü bir alan.

Ve ekip bazı yeni unsurlar attı. En bariz olanı, gizemli güçler Link'i yakaladığında ve o uyandığında bir kurda dönüştüğü için sadece birkaç saat içinde görünür hale gelir. Değişiklik kalıcı değil, ancak tekrar ediyor ve platform atlama ve bulmaca çözme üzerinde ağırlaşan bazı mükemmel seviyelerle sonuçlanıyor. Dahası, karanlık bir "Alacakaranlık" dünyasına düzenli geçiş, oyuna en iyi Zeldas'ın kalbinde yer alan ikili dünya temasını verir.

Hiç kuşkunuz olmasın - bu muazzam bir oyun ve elli saatin üzerinde oyun oynayabilirsiniz. Hyrule bile son gördüğümüzden bu yana ölçek olarak büyüdü. Büyük açık alanlar daha geniş ve daha açık, kasabalar ve şehirler daha büyük ve daha kalabalık. Şaşırtıcı bir şekilde, Zora’nın alanını ilk gördüğünüzde gördüğünüz tüm ihtişamıyla gördüğünüz vızıltıyı alıyorsunuz. Bunu Ocarina of Time'da gördüm, çünkü 2006'nızla eşleşecek şekilde daha muhteşem hale geldi. beklentiler. Bu arada Hyrule Gölü, pratik olarak size dalmanız ve keşfetmeniz için yalvaran devasa bir su kütlesidir.

Yine de Zelda, samimiyetini kaybetmedi. Karakterleri canlandıran ve hikayeyi - basit ve çoğu zaman biraz sevimsiz - çok çekici kılan daha küçük anlar için hala zaman buluyor. Alacakaranlık Prensesi ekibi, Zelda'yı sadece ana hikayede fırtına gibi esmek için oynamadığımızı biliyor; küçük şeyler için de oynuyoruz. Aptalca toplama yan görevleri, keçi çobanlığı, balık tutma, okçuluk yarışmaları istiyoruz ve bir kez daha Hyrule, kısmen en tuhaf kaprislerinizin sıklıkla ödüllendirildiği bir oyun alanı. Alacakaranlık Prensesi karanlık bir masaldır - melankolik Majora'nın Maskesi hariç, en karanlık Henüz Zelda - ama bu karanlık her zaman çocuksu bir eğlence duygusu ve tuhaf bir mizah anlayışı ile dengeleniyor. Basitçe söylemek gerekirse, oynamak gerçek bir keyif.

Elbette, oyunun gerçek eti zindanlar olmaya devam ediyor ve Twilight Princess'in tapınakları, Ocarina of Time ve The Wind'in en iyileriyle aynı yerde duruyor. Size yeni beceriler öğreten hem farklı ortamlar hem de zorlayıcı zorluklar sağlama konusunda uyanık olun, ardından bunları giderek daha yaratıcı bir şekilde kullanmanızı isteyin. yollar. Her zamanki gibi öğeler anahtardır ve kahramanın yayı bir zindanın ortasında verilirse, oradan sonra ona ihtiyacınız olacağından oldukça emin olabilirsiniz. Yine de Twilight Princess sizden, öğeleri ve yetenekleri bir dakika kafanızı kaşıyacak şekilde birleştirmenizi ve ardından bir çözüm tıkladığında gülümsemenizi istiyor. Bir açıdan, geçen seferden bu yana çok az şey değişti, ancak daha derin bir düzeyde bu farklı ve daha da tatmin edici. Bunu Ocarina of Time ile karşılaştırmak, Half Life 2 ile Half Life'ı karşılaştırmaya biraz benziyor - tabii ki ana Oynanış öğeleri aynıdır, ancak hepsi daha büyük, daha sürükleyici ve hatta daha fazla hissettirmiyor mu? zorlayıcı?

Midemi bulandırabilirim ama gitmeyeceğim. Bu, kendiniz keşfetmenize izin verilmesi gereken fikir ve anlarla dolu bir oyundur. En önemlisi, gerçek sihir ve harikalarla dolu bir oyundur. Neredeyse bir formüle indirgeyebileceğiniz bazı oyunlar; grafikler harika, sesler harika, savaş heyecan verici, seviyeler iyi tasarlanmış. Burada, tüm bu yaklaşım çok indirgemeci görünüyor - burada işte özel bir şey var ve bunu oyunun ilk birkaç saatinden itibaren hissedeceksiniz. Neredeyse otuz saat sonra hala hissedeceğiniz gerçeği, oyunun büyük bir kısmı hala devam ediyor, her şeyi anlatıyor. Alacakaranlık Prensesi, bazı seviyelerde bir hayal kırıklığı olabilir, ancak oyun bir bütün olarak bu kadar görkemli olduğunda, onlara güven vermek cılız ve küçük fikirli görünüyor. Sadece satın alın, oynayın ve keyfini çıkarın.

"'Karar"'

Kusursuz bir Wii vitrini mi? Hayır. Şimdiye kadarki en iyi oyunlardan biri mi? Hiç şüphe bırakmadan. Alacakaranlık Prenses, tüm sevimsiz sesleri ve çirkin dokuları için büyük bir başarıdır.