Transformers: Oyun İncelemesi

Büyük yaz filmi lisanslarıyla nerede olduğunu biliyordun. Tek kelimeyle çöp oldular. Geliştiriciler, filmin temel karakterlerini ve olay örgüsünü aldı ve bunları basit bir tür şablonuna uyguladılar. Çarpıcı bir kaydırma vuruşu, zayıf bir 3D platform oyunu veya yıldızın kötü bir kopyasına sahip çürümüş bir 3D nişancı var ve herkes ne bekleyeceğini biliyordu.

Ancak bu nesilde geliştiriciler endişe verici hırs belirtileri göstermeye başladılar. Michael Ancel'in King Kong'un düşük puanlı uyarlamasında olduğu gibi, bazen bu işe yarar. Bununla birlikte, çoğu zaman, hayal kırıklığı tarafından hızla takip edilen bir umut hikayesidir. Örneğin EA'nın en yeni Harry Potter'ını ele alalım. Bir dakikalığına, olağanüstü ayrıntılı, otantik bir sanal Hogwarts'ta geçen harika bir serbest dolaşım macerasına sahip olacağınızı düşünüyorsunuz. Sonra yavaş yavaş, tamamlamanız istenen görevlerin mümkün olduğunu düşündüğünüzden daha sıkıcı ve hayal gücünden yoksun olduğunu fark edeceksiniz. Bu yazki Karayip Korsanları: Dünyanın Sonu ile benzer bir hikaye. Önce Johnny Depp ve diğerlerinin parlak grafikleri ve parlak dijital faksları sizi büyüler, sonra işe yaramaz amaca dayalı macera yerine Tomb Raider tarzı platform oluşturma üzerine inşa edilebileceğini ummaya başlayın şey. Ne yazık ki, çok geçmeden gerçeklik ortaya çıkar ve bunun olmayacağını anlarsınız.

Pekala, Transformers ile aynısından daha fazlasına hazırlanın.

İşte iyi şeyler. Çeşitli 'kılık değiştirmiş robotların' modellemesi ve animasyonu olağanüstü. Gears of War'daki büyük shakey-cam gibi kameranın arkalarını takip ederek yukarı ve aşağı hareket etme şekli, onlara gerçek bir ağırlık ve güç hissi veriyor. Bumblebee'nin sarı bir spor arabaya dönüşmesini veya Optimus Prime'ın bir kamyona dönüşmesini izlemek, eski çizgi filmin en nostaljik severler için satın alma fiyatını haklı çıkarmak için yeterli olabilir. Bazen, eylem muhteşem. Dev robotların birbirlerine otobüsleri alıp fırlatmalarını veya birbirlerini binaların içinde itmelerini izlemek asla eskimez. Yıkımın ölçeği bazen etkileyicidir ve yükselen skoru ve inanılmaz gürültülü çarpma ve çarpma ses efektlerini eklediğinizde, görsel-işitsel aşırı yüklenme için oldukça iyi bir reçetedir.

Daha fazla istemek? Pekala, oyun iki tek oyunculu kampanya sunuyor, biri iyi - Autobotlar - ve diğeri kötü: Decepticon'lar. Bu kampanyalarda, güncellenmiş Michael Bay film formlarında da olsa birçok klasik Transformers kahramanı ve kötü adamı olarak oynayabilirsiniz. Bu, Bumblebee (artık bir Beetle yerine Chevy Camaro), Optimus Prime (kamyon), Jazz'ın yerine geçmeyi dört gözle bekleyebileceğiniz anlamına geliyor. (Pontiac) ve Ironhide (Pikap), Autobot tarafında ise Blackout (Helikopter), Barikat (Polis arabası), Starscream (Fighter Jet) ve Megatron yer alıyor. Decepticon'lar. Bonus olarak, bu karakterlerden bazılarını orijinal 'birinci nesil' Transformers formlarında açmak mümkündür.

Tamam, oyunun ilk yarım saatinde işler iyi görünüyor. İlk Autobot görevleri, adı açıklanmayan bir Batı kıyısı şehrinin merkezinde ve banliyölerinde geçmektedir. ortamlar robotlar kadar sevgiyle detaylandırılmış değil, bazı güzel, detaylı dokular var ve HDR aydınlatması harika. İstediğiniz yerde araba kullanabilir, zıplayabilir ve tırmanabilirsiniz ve oyun, Hulk: Ultimate Destruction veya Crackdown'ı anımsatan, serbest dolaşımlı bir aksiyon stili vaat ediyor gibi görünüyor. Ana kampanya görevleri harita üzerinde tek tek noktalar olarak görünürken, her alana saçılmış enerji bloklarını toplayarak ek meydan okuma görevlerinin kilidi açılabilir. Gerçekten, ne ters gidebilir ki?

Peki, bol. Aşamaların hiç de serbest dolaşım olmadığı ortaya çıktı. Meydan okuma misyonları yaratıcı değil ve yüzeysel; 'Bu kadar çok düşman robotunu bu kadar çok saniyede ezmek' veya 'kontrol noktasından kontrol noktasına mümkün olduğunca hızlı sür' gibi tipik şeyler. Bu arada sokaklar, binaları yok etmek veya mahalle askeri veya polis teşkilatından gelen sivrisinek büyüklüğündeki saldırıları savuşturmak için size çok az şey veriyor. Enerji bloklarını toplamak için zaman harcayabilirsiniz, ancak ne yerleşimleri ne de şehir mimarisi bunu Crackdown'daki çeşitli yükseltme avları kadar ilgi çekici hale getirmiyor. Sonuç olarak, bir ana görevden diğerine doğrusal bir şekilde sürmeniz yeterlidir ve serbest dolaşım haritası, yüceltilmiş bir görev seçme ekranından biraz daha fazlasıdır.

Görevlerin kendileri herhangi bir polis olsaydı, bu kendi başına o kadar da kötü olmazdı, ancak fikir ve enerjiden ne yazık ki yoksunlar. Gelen herhangi bir düşman robotu döverek bir yerden bir yere gidin. Her yerde belirli binaları veya nesneleri yok ederek bir yerden bir yere gidin. Bir düşman robotunu takip edin ve metalini iz boyunca birkaç noktada tekmeleyin. Bu temalarda bazı ince varyasyonlar var, ancak çoğunlukla oyunun sunduğu tek şey bu.

İşleri daha da kötüleştirmek için, oyunun zorluk seviyesi her yerde ve tüm yanlış nedenlerden dolayı. Sağlık kaybından ölmek aslında oldukça zordur; Genellikle kolay menzilde etrafta dolaşan bir güçlendirme vardır, diğerleri ise insan araçları veya robot gibi düşmüş düşmanlardan toplanabilir. Hayır, buradaki sorun zaman kısıtlamaları. Çoğu görev, bir sonraki eylem alanına belirli bir süre içinde geçmenizi veya başarısız olmanızı gerektirir ve bazıları sizden hedeflerinizi belirli bir süre içinde tamamlamanızı ister.

Bazen bu iyidir, ancak geçici bir çatışmaya kapılın, kendinizi sahnenin arkasında sıkışıp kalmış olarak bulun veya şehrin içinden yanlış rotaya girin ve tüm görevi birkaç dakika içinde atlatabilirsiniz. Bunu daha da sinir bozucu hale getirmek için, oyun görev sırasında sizi kontrol etmiyor, bu yüzden beş aşamalı bir destanın sonuna doğru geri sayımı patlatırsanız, zor. Tüm kabadayı bir kez daha yapmak zorunda kalacaksın. Görevlerin zaten ilk denemede size deja-vu verdiği göz önüne alındığında, bu tam olarak harika bir tasarım kararı değil.

Ne kadar çok oynarsanız, fizik motorunun genel olarak ne kadar bozuk olduğunu - korkunç araba kullanım kuralları tamam - ve savaş sisteminin ne kadar sınırlayıcı olduğunu da o kadar çok fark edeceksiniz. Adlandırılmış karakterlerin müthiş güçleri varken, daha zayıf robotlar - dronlar - sadece birkaç darbe ile gönderilebilir. (genellikle görünüşte yenilmez bir yakın dövüş savunması veya özel saldırı) değil, aynı zamanda bir kez fark edildiğinde kısa süre içinde onların ölümüne yol açan bir Aşil topuğu kolay ölüm. Buradaki tek zorluk, özellikle mantığın oynayacak çok az rolü olduğunda, zayıflığı tespit etmektir. Örneğin, Barikat'ın onu geçebilmeniz için ayaklarının yerden kesilmesi gerektiğini görebilirsiniz. ama hasar vermenin tek yolunun onu kaldırıp atmak olduğunu nereden biliyorsun? etrafında? Darbelerin neden onun sağlık göstergesine etki etmiyor?

Şimdi, bir kampanya seçeneğine sahip olmanın size daha fazla çeşitlilik sağlayacağını düşünürdünüz, ancak aslında oynanışta birinden diğerine gerçek bir değişiklik yok. Bazı Decepticon'lar uçabilir, ki bu harika olmalı, ancak bu noktalarda oyun eski 16-bit'in tehlikeli bir versiyonuna dönüşüyor. favori, Thunderhawk, normalden daha aptalca zaman kısıtlı görevlerle 'üç uçakta yirmi uçağı havaya uçurmak' gibi. dakika'.

Decepticon'ların uyarılmadan çevreyi mahvedebilmesi güzel - çok fazla "teminat" hasar', Autobot görevlerinde başarısızlığın bir reçetesi olabilir - ve hatta akılsızlar için bonus ekstraların kilidini açabilirsiniz. yıkım. Bununla birlikte, Bumblebee'nin Autobot kampanyasında binaları yıkma görevi başarısız olsa da, Decepticon'lar olarak oynarken ona ücretsiz lisans verilmiş gibi görünüyor. Onun kısır dalga saldırısını engellemeye ve öldürmeye yaklaşmaya çalışıyorsunuz. Bu arada, hiç çekinmeden bütün bir banliyöyü tesviye etmekle meşgul. İnsanlığı korumak için burada olduğunu sanıyordum? Ve ben inlerken, neden iki ortam (Decepticon kampanyasındaki çöl askeri üsleri ve Autobot kampanyasındaki gizli hükümet üssü) bu kadar gülünç derecede sıkıcı olmak zorundaydı? Kahverengi kum, kahverengi askeri binalar, turuncu koridorlar…. sanat bütçesi aniden kurudu mu?

Bir an için seksenlere döndüğünüzü ve Noel'e doğru koşan Transformers seven bir çocuk olduğunuzu hayal edin. Aylardır Jazz veya Starscream istediniz ve Noel ağacının altında tam olarak doğru boyut ve şekilde bir paket gördünüz. Ama sonra büyük gün gelir, paketi açar ve bulursunuz… Kevinator, annenizin bej Vauxhall Cavalier'ine dönüşen ucuz bir Gobot nakavt. Biraz hayal kırıklığına uğramaz mıydınız, hatta belki kalbiniz kırılmaz mıydı?

Eh, bu Transformers'ın özetlenmiş hissi. Harika bir dev robot oyununa benziyor, ama gizlice başka bir iç karartıcı filmden başka bir şey değil. bir umut ışığı gösteriyor, sonra onu yarım yamalak misyonlar ve sıkıcı, çoktan yıpranmış bir dağın altına gömüyor Oynanış. Traveller's Tales oyunun güçlü yanlarını almak için zamana ve eğilime sahip olsaydı - çekici grafikler, mükemmel animasyon, Dünya'nın şehir sokaklarında savaşan büyük robotların gösterisi - ve açık dünya yönlerini genişletin, o zaman bir kazanan vardı. Bunun yerine, sürekli olarak teslim edemeyen bir oyunumuz var. Asıl trajedi şu ki, bu hafta sonu gelin, bu adamlar eşit derecede ezici olanlarla sümüklüyor olacaklar. Harry Potter, ülkenin oyun listelerinde en üst sırada yer alırken, diğer, daha iyi oyunlar durgunlukta kayboluyor aşağıda. Haydi Autobotlar, bu gerçekten korumaya değer bir dünya mı?

"'Karar"'

Kılık değiştirmiş çöp. Birkaç muhteşem dakika boyunca dev biçim değiştiren robotlarla Crackdown gibi görünüyor, ancak daha sonra Transformers çok daha az heyecan verici bir şeye dönüşüyor. Neden rahatsız?

Güvenilir Puan