Call of Duty 2 İnceleme

Bu, tüm İkinci Dünya Savaşı atıcılarını sona erdirmek için İkinci Dünya Savaşı nişancı oyunudur.

Orijinal, incelikli veya özellikle yenilikçi değil. Savaşın en gerçekçi tasvirini sağlamak için değil. Size çok sayıda akıllı taktik seçenek veya her şeyi istediğiniz gibi yapabileceğiniz açık savaş alanları sunmaz. Sadece etraftaki en yoğun, canlandırıcı, bazen ürkütücü ve sıklıkla yorucu savaş deneyimini yaratır. Şimdi bile, gözlerim bulanık ve odaklanamazken, silah sesleri ve patlayan bombaların sesinden kulaklarım çınlarken, Call of Duty 2 oyununun ne kadar güçlü olduğuna inanmak hala zor.

Tabii ki, başarısının büyük bir kısmı görsellerle ilgili ve adaleti sağlamak için sağlam bir sisteme ihtiyacınız olacak, ancak bu, o oyunlardan biri. grafikler olmadan oyun deneyimi düşünülemez ve alıştıkları oyun deneyimi olmadan grafikler göz kamaştırıcı olurdu oluşturmak. Call of Duty 2 ekran görüntülerinde iyi görünüyor, ancak gerçekten anlamak için onu hareket halinde görmeniz gerekiyor: çarpıcı ayrıntılı ortamlarda sürüklenen duman; birlikler yarı koşar, yarı sürünerek siperden sipere; dinamik aydınlatmanın üniformalardaki detayları ve dokuları aydınlatma şekli.

En iyi anlarında -Stalingrad apartman bloklarının buzlu enkazı, bir çöl sığınağındaki çılgın çatışmalar- Call of Duty 2 neredeyse fiziksel bir his veriyor. Mermi çekerken görüşünüzün bulanıklaşması, muhtemelen yılın en sevdiğim tek görsel efektidir. Ve yine de zahmetsizce sinematik. İçine sinmiş olduğunuz siperden bir tank yuvarlandığında ya da uçaklar çığlık atarak tepenize geldiğinde, tüm bunların saf görüntüsü karşısında hayrete düşmeden edemezsiniz.

Aynı zamanda sestir. Call of Duty 2, F.E.A.R ile karşınızda. ve Ortam atmosferindeki Half-Life 2 bahisleri, Stalingrad'daki Alman propaganda yayınlarının arka planında topçu atışları misyonlar. Ardından mermiler uçmaya başladığında, hoparlörlerinize şimdiye kadar sahip oldukları en iyi antrenmanı verir. Geçen silah seslerinin çıtırtısı ve vızıltısı en azından endişe vericiyse, yaklaşmakta olan tankların gümbürtüsü küçük çocukların kabuslarının yapıldığı şeydir. Ayrıca, her şeyin desteğe ihtiyacı olduğu anda devreye giren, ardından aksiyona konsantre olmanızı sağlamak için oyundan ayrılan muhteşem yükselen skoru da unutmayalım. Takım sohbetini de ihmal etmemeliyiz. Çoğu atıcıda, yoldaşlarınız sadece işleri canlı tutmak için yorum ekliyor gibi görünüyor, burada aslında mantıklı şeyler söylüyorlar. Dinleyin, öğrenin, sonra yarışın ve o Nazilere hak ettikleri darbeyi verin.

Ancak, her şey bu kadar parlak bir şekilde düzenlenmemiş olsaydı, ne grafikler ne de ses, bunu harika bir oyun yapmazdı. Call of Duty 2, Medal of Honor'un yıllardır yapmaya çalıştığını ve Quake 4'ün denediğini zahmetsizce yönetiyor umutsuzca Strogg gezegeninde tekrarlamak için: asla pes etmeyen hızlı tempolu, sinematik bir savaş deneyimi yaratın bir saniyeliğine. Hızlanma çarpıcı. Call of Duty 2 düşmanları üzerinize hızla fırlatır, ancak hiçbir zaman F.E.A.R. ya da Quake 4 kadar sakar ve akılsız. Bu sadece daha çeşitli bir deneyim. Bir an Nazi güçlerini Stalingrad sokaklarında geri itiyor olabilirsiniz, bir sonraki an tartışmalı bir bölgeye sızıyorsunuz. dar bir boru hattı boyunca istasyon, mermiler metali delerken küçülürken, ışık milleri ne kadar yaklaştığınızı işaret ediyor ölüm. Daha sonra, kısa süreli olsa da keyifli tanklar arası savaş bölümleri, Kuzey Afrika kasabalarında bazı büyük çatışmalar ve gerçekten aşırı kaya tırmanışı yapılan bir yer var. Burada daha önce görmediğiniz bir şey olduğu gerçekten bir durum değil, ama bu kadar iyi yapıldığını gördünüz mü? Muhtemelen değil.

Kuşkusuz, oyun sizi burundan çekmeyi tercih ediyor. Bazı görevler size bir hedef seçeneği sunar, ancak bunlar temel olarak "önce burayı mı havaya uçurayım, yoksa diğerlerini havaya uçurduktan sonra mı?" Boyutunun haritalar, ilk Medal of Honor oyunlarının 'koridor' zihniyetine pek sahip olmadığı anlamına gelir, ancak duvarların sizi kuşattığını kesinlikle hissedebileceğiniz zamanlar vardır. içinde.

Yine de, oyunun size düşünmeniz için çok fazla şey vererek bunu düşünmenizi ne kadar iyi engellediği şaşırtıcı. Siz ve yoldaşlarınız ileri atılırken, direniş cepleriyle karşılaşıp sonra tekrar savunmaya düşerken konumunda, ikincil hedeflerin olmaması veya kapıların yarısının neden patlatılamayacağı konusunda gerçekten endişelenmeyeceksiniz. açık. Bunun yerine, sadece hayatta kalma konusunda endişelenmekle meşgulsünüz.

Bu anlamda, düşman AI'nın oldukça iyi olmasına yardımcı olur. Naziler, F.E.A.R.'ın korkuluktan atlayan, her zaman arkadan gelen haydutları kadar zeki değiller, ama buna tamamen hazırlar. hücum edin, yeniden konumlandırın, sizi geride bırakın ve sizi bombalayın, bu yüzden hala Wolfenstein 3D gibi hücum etmekte ısrar ederseniz, o zaman gidiyorsunuz ölmek. Çok. Unutma - saklanmak senin arkadaşın, bu yüzden savaşa acele etmen gerekiyorsa, o kullanışlı sis bombalarını akıllıca kullandığından emin ol.

Akıllıysanız ve siper kullanıyorsanız, muhtemelen çok fazla ölmezsiniz. Bunun nedeni, CoD2'nin sağlık, sağlık paketleri ve tüm hızlı yükleme/hızlı kaydetme kurulumunu cüretkar bir şekilde ortadan kaldırmasıdır. Basitleştirilmiş bir sisteme sahip çoğu FPS oyunundan art arda birkaç kez vurulursanız, ölü. “Ağır yaralı” mesajını zamanında alırsanız ve bunu örtbas ederseniz, sağlığınız yenilenir.

Teoride, bu oyunu bozmalıdır. Ne de olsa size Jerrie'yi parçalara ayırma, ardından köşeyi dönme ve sağlığınız artarken kıs kıs gülme lisansı veriyor. Oysa pratikte tam tersini yapar. Mekanizma, mevcut siperden yararlanmanız için sizi teşvik ederken, sadece hareketin akmasını sağlar ve eğer aptalsanız veya ayaklarınız yavaşsa, yine de başarılı olamayacaksınız. Duruşmaya biraz gerçeküstü bir dokunuş katarken, lanet olası kafanızı vurmadan hemen önceki bir noktaya yeniden yükleme yeteneğinden daha az gerçekçi mi? Hiç de bile. Bazı iyi yerleştirilmiş kontrol noktalarına paralel olarak, çok fazla hüsrana uğramanızı önlerken sizi daldırır.

CoD2, etkili Flag Capture, Deathmatch ve Team Deathmatch modları ve kendi Counter Strike: Search and Destroy eşdeğeri ile çok oyunculu modda bile zafere ulaşıyor. Göreceli kırılganlığınız - Quake 4 veya Half Life: Deathmatch ile karşılaştırıldığında - işleri gergin tutar ve heyecan verici ve haritalar, oyunun teşvik ettiği pusu ve ördek-ve-siper oyun türü için mükemmel.

Call of Duty 2 herkesi memnun etmeyecek. Battlefield 2 kadar sofistike bir çok oyunculu oyun değil ve Brothers in Arms kadar gerçekçi bir tek oyunculu oyun değil (yine de benim için ikincisi her zaman biraz fazla sert geldi). Sonuç olarak, ancak, harika bir devam oyunu ve doğrudan harika bir oyun. Belki yeni bir şey yapmıyor, ama yaptığını o kadar cilalı ve nefes kesici bir élan ile yapıyor ki, gerçekten kelime oyunu yapamazsınız. İdeal bir dünyada, bu gerçekten İkinci Dünya Savaşı oyunlarındaki son söz olurdu, çünkü bunu bundan daha iyi yapan birini gerçekten hayal edemiyorum.

"'Karar"'

Call of Duty 2, II. Dünya Savaşı aksiyon oyununu tam olarak yeniden tanımlamayabilir, ancak size bir kez daha iyi dövüşle savaşmak için çok iyi bir neden veriyor. Yılın en iyi birinci şahıs nişancı oyununu istiyorsanız, işte bu.

Güvenilir Puan