Guitar Hero III: Legends of Rock İnceleme

”'Platformlar: PS2, PS3, Wii, PC, Xbox 360 – Xbox 360 sürümü gözden geçirildi.”'

İtiraf zamanı: seksenlerin sonlarında ve doksanların başlarında birçok rock ve gitar dergisi okudum. Karanlık bir dönemdi – Appetite for Destruction sonrası ve Nevermind öncesi – ve sayfalara ciddi görünümlü, stüdyoya bağlı gitar tanrıları ve kaniş saçlı LA hakimdi. “Süpürme”, “dokunma” ve “dalıp bombalama” uygulamaları hakkında bilgili bir şekilde konuşabilen ve neredeyse dinlenemez bulduğumuz albümleri tanıtabilen rock'çılar bugün. O zamanlar bile, bu yaklaşım hakkında çok fazla tartışma vardı. Adı şimdi ağzımdan kaçan kır saçlı, yaşlı bir müzisyenle yaptığı bir röportajı hatırlıyorum. fino köpeği tugayı ve teknik beceriye olan takıntıları, onun önemli olarak gördüğü şeyi yok ediyordu: müzik. Ona göre, gitar çalmayı daha çok aptal bir video oyununa dönüştürmekti.

Guitar Hero 3 oynarken, bu tartışmanın nasıl tam bir döngüye girdiğine şaşırdım. Slayer's Raining Blood veya Eric Johnson'ın Cliffs of Dover'ı gibi parçalar arasında mücadele ederken, ne kadar talepkar olduğunuzu görünce adeta geri adım atıyorsunuz. parmaklarınızı bu klavye egzersizleri, yapmanız gereken tek şey beş düğmeye basmak ve plastik bir çubuğu doğru zamanda ve kabaca doğru sallamak olsa bile Emir. Bu şarkıların asla birilerinin dinlemesi için değil, neredeyse yirmi yıl sonra hardcore Guitar Hero 3 oyuncusuna bir meydan okuma vermek için yazıldığından şüpheleniyorsunuz. Ve yaşlı boz köpeğin en büyük korkularının gerçekleştiğini duymak istiyorsan, Tom'u dinlemen yeterli. (Rage Against the Machine/Audioslave) Yolun yaklaşık dörtte birinde karşılaşacağınız Morello gitar sıkışması içinde. Ortasına itilen yaklaşık bir dakikalık rifflerle birlikte tuhaf, hip-hop tıkırtılı seslerden oluşan tuhaf bir koleksiyon. Bir virtüöz gitaristi neden bir stüdyoda on beşten fazla yalnız bırakmamanız gerektiğine dair zorlayıcı bir argüman dakika.

İlginç bir şekilde, aynı dönem - kabaca 1987 - 1993 - GH3'ün yeni geliştiricileri Neversoft için bir favori gibi görünüyor. Raining Blood ve Cliffs of Dover'ın yanı sıra Welcome to the Jungle, Smashing Pumpkin's Cherub Rock, Metallica's One, Living Color'ın Kişilik Kültü, Pearl Jam'in EvenFlow'u, Sonic Youth'un Kool Thing'i ve The Red Hot Chilli Pepper's Suck My Öpücük. Bu, benim gibi otuzlu yaşlarının ortalarında, bir zamanlar plak koleksiyonunda bu tür şeyler bulunan bir adamsanız, oyundan daha fazlasını elde edebileceğiniz anlamına gelir. Aslında, orada Stone Temple Pilots, Kings X, Soundgarden ve Alice in Chains olsaydı, muhtemelen benim eski koleksiyonum onlarda olurdu. Neyse ki, eski gitar kahramanları hala Cream's Sunshine of Your Love, Santana'nın Black Magic Woman, The Stones' Paint it Black ve The Who's The Seeker, daha genç olanlar ise Muse's Knights of Cydonia ve The Killers' When You Were'ı alıyor. Genç. Kaiser Chief'in güçlü Ruby'si ve The Stone Roses' She Bangs the Drums'ın öne çıkan parçaları olduğu, kilidi açılabilir bonus şarkılar arasına gizlice sokulan birkaç isteğe bağlı brit hit bile var. Bu kadar çeşitli bir koleksiyon için, genel GH şemasında hepsinin doğal olarak nasıl bir araya geldiği şaşırtıcı.

Oyunun 71 şarkısının 51'inin ana kayıt olduğu gerçeğindeki faktör ve GH3'ün oyunun en önemli yönünü kırdığı açık olmalı: setlist. Gerçekten hemen hemen herkes için bir şeyler var ve bunun korkunç bir kısmı zor. When You Were Young, klasik bir GH partisi parçası olarak More Than a Feeling and Killer Queen'e katılıyor – o kadar da zor değil. sarhoşken oynayamazsınız, ancak ayakta durduğunuz yerden oynamanızı gerektiren epik bir kalitede. Divan. Bu arada Knights of Cydonia, bu yılın YYZ'si: hiçbir GH şovunun karşı koyamayacağı şeytani derecede zor parkur.

Ama Neversoft, Guitar Hero formülünün geri kalanıyla nasıl başa çıktı? Eh, birkaç küçük uyarıyla, oldukça iyi. Aslında bazı önemli alanlarda orijinal GH geliştiricisi Harmonix'in çabalarını geliştirdi. Birincisi, ana kariyer modu artık eskisinden çok daha iyi bir arada duruyor. Karakterler ve performanslar hala o eski tarz rock duyarlılığını yansıtıyor, ancak artık bir anlam var. ortaya çıkan biraz aptalca bir hikaye ve aklınıza gelebilecek her rock klişesini neşeyle kucaklayan bir hikaye. nın-nin. Bir diğeri için, oyunun en büyük yeniliği – patron savaşı – aslında oldukça iyi çalışıyor.

Bu şekilde çalışır. Belirli bir içeriğin ardından bir patron karakter sizi düelloya davet edecek. Ekrana iki set kayan gitar sekmesi geliyor ve parçadaki parçalarınıza normal şekilde eşlik ediyorsunuz. Bununla birlikte, yıldız güç göstergesini oluşturmak yerine, özel yıldız şeklindeki noktalar artık mesnetinizin ani bir eğiminde özel saldırılar yapmanıza izin veriyor. Bunlar, rakibinizin dengesini bozan çeşitli efektler ortaya çıkarır. Onu kırmızı bölgeden felakete doğru kaymaya zorlayın ve düelloyu kazandınız. Bunu yapmazsanız, eski güzel yeniden deneme ekranına geri döner. Düellolar çetrefilli ve şarkılar – son bir ustalık eseri – o kadar harika değil, ama kesinlikle seriye eğlenceli bir katkı.

Zorluk söz konusu olduğunda, eğri, Easy modunda bile birkaç kötü zirve ve mutlak bir kabus ile önceki Guitar Heroes'daki kadar pürüzsüz değil. Medium, oynanabilirlik hissi ile notalara yeterince yaklaşmak arasında muhtemelen daha iyi bir denge kurar. aslında şarkıyı çalıyormuşsunuz gibi garip GH hissi, ama burada zirveler hala biraz fazla korkutucu. Sert modun en çok inlemeye neden olacağından şüpheleniyorum, not düzeni mantıklı olmadığı için değil, bazı parçalar o kadar şeytani bir şekilde aldatıcı ki GH gazileri bile dehşete düşüyor. Artı tarafta, burada çiğnemeleri için çok fazla şey var. Kariyer artık her birine biraz daha drama ekleyen encores ve patron savaşları ile daha fazla bölüm ve konser üzerinde oynuyor.

Görseller kolayca şimdiye kadarkilerin en iyisidir. Tüm eski favoriler – Axel Steel, Lars Umlaut, Judy Nails ve Izzy Sparks – geri döndü, ancak hepsine daha fazla ayrıntı ve daha güçlü bir animasyon yelpazesi verildi. Konser sunumu, herhangi bir hayrana aşina olacak kamera açılarıyla çok daha dinamik. seksenlerin sonu/doksanların başı konser videoları ve dudak senkronizasyonu ve aydınlatma geçen yılki 360 bağlantı noktasına göre büyük bir gelişme Guitar Hero II. Sizi meraklandıran tek şey, diyelim ki T&A'nın sergilenen miktarının artması. Şüpheli rock videolarından hatırladığım kadarıyla, her zaman sert rock yaşam tarzının bir parçası olmuştur, ancak Judy Nails'in gerçekten GH2 ve GH3 arasında implantlara ihtiyacı var mıydı? Gösterilerin gerçekten 'egzotik dansçılara' ihtiyacı var mıydı? Casey Lynch her zaman bu kadar az mı giydi ve her zaman bu kadar stratejik bir şekilde mi yerleştirilmişti?

Şimdi gerçek vuruş için: uzun ömür. Solo bir oyun olarak GH her zaman biraz sınırlı olmuştur ve hatta çok sayıda parça ve çok çeşitli açılabilir karakterler, gitarlar, yüzeyler ve kostümler ile her zaman olduğu gibi hala geçerlidir. Mantıklı bir şekilde, Neversoft, özel olarak yeniden düzenlenmiş bir oyun sunarak çok oyunculu modu geliştirdi. Bir oyuncunun başrol, diğerinin bas veya ritim çaldığı ve şarkılar dahil işbirlikçi kariyer modu ona özel. 360, PS3 ve Wii sürümleri ayrıca, hızlı bir düello bulmayı veya dünya sıralamasında yükselmeyi kolaylaştıran üç parçanın en iyisi savaş modu ile çevrimiçi oynanır. Çok kaygan ve - daha da önemlisi - çok az gecikme işaretiyle ve Jonas rekabete karşı ve kazanmak ciddi bir patlama ise The Beastie Boy's Sabotage veya Weezer's My Name ile patlıyor. Bu seçeneklerin her ikisi de oyunu Noel'in ötesinde son olarak görmelidir.

İndirilebilir içerik, oyunun uzun süreli oynanması için de önemli olacaktır. İlk birkaç bölümde Velvet Revolver ve The Foo Fighters'tan parça paketlerinin tanıtımı indirim haftaları iyi bir işaret ve kim All My Life veya The talip mi? Umalım ki gelecek çok, çok daha fazlası var.

Tabii ki, GH3'ü almak için son bir neden daha var ve bu tamamen yeni, tamamen kablosuz gitar. Şimdi Gibson'ın efsanevi Les Paul'undan (en azından 360 versiyonunda) sonra modellenmiştir, eski SG veya kaşif modellerinden daha kaygan ve daha güçlüdür ve daha az oyuncak benzeri veya daha az tıknaz bir tarza sahiptir. Şahsen ben beyaz yapışkanlı tırmalama levhası olmadan tercih ederim ama seninkini nasıl sallayacağın tamamen sana kalmış.

Sonuç olarak, GH3, olabileceğinden çok daha güçlü bir oyun ve üründür. Guitar Hero: Rock the Eighties – bu yılın övülen genişleme paketi – bir serinin yavaşlama tehlikesiyle karşı karşıya olduğunu gösterdi, ancak mükemmel bir parça listesi ve birkaç akıllı ayar, Neversoft en kapsamlı ve tutarlı Guitar Hero'yu üretti henüz. Yeni gelenleri karşılamak için yeterince erişilebilir, ancak seriyi baştan sona oynamış olanlarımıza şimdiye kadarki en korkunç mücadelemizi veriyor. Bir dahaki sefere, özellikle de EA'nın Rock Band'ı gelecek yıl Avrupa'daki ilk çıkışını yaptığında, hala biraz daha buluş görmemiz gerekiyor, ancak Önümüzdeki birkaç hafta boyunca partilerde ve pub sonrası toplantılarda bu kadar eğlenceli olacak çok fazla oyun olduğunu sanmıyorum. Kısacası, orijinal gitar oyunu hala harika - tek soru, ayak uydurmak için yeterince sert sallayıp sallamadığınızdır.

"'Karar"'

Patron savaşları, çevrimiçi oyun ve ortak kariyer modu, bunu şimdiye kadarki en güçlü GH paketi haline getirirken parça listesi parlıyor. Bu kaya canavarı henüz öldürülmeye hazır değil.

Güvenilir Puan