Yoshi Dokun ve Git İnceleme

Yoshi Touch & Go, DS'deki ilk gerçek klasik olmaya tehlikeli bir şekilde yaklaşıyor. Nintendo'nun altın harikalarının çoğu gibi, basit bir konsepte dayanıyor ve platformun güçlü yönleri etrafında tasarlandı. Bir Sony veya Microsoft oyunu için, bu genellikle sadece teknik açıdan güçlü yönler anlamına gelir – hadi kaç tane poligonu zorlayabileceğimizi bulalım. ve geçen çarşamba boffinlerin ortaya çıkardığı yeni su gölgelendiriciyi gösterin - ancak Nintendo ile her zaman kontrol. Mario 64, bir 3D ekran, bir analog kontrolör ve birkaç düğme ve DK ile neler yapabileceğinizi anlatan bir kitap yazdıysa: Jungle Beat, aptal bir bongo seti ile ne kadar çok şey yapabileceğinizi gösterdi, ardından Touch & Go tamamen bongoların gücüyle ilgili. kalem. Sadece DS'de çalışacak bir oyun.

Ama dehası kusurlu. Satın aldığınızda oyunu mahvedecek kadar değil, yatırım hakkında iki kez düşünmenizi sağlayacak kadar.

Bilmeyenler için platformları çizdiğiniz platform oyunudur. İlk skor saldırı modunda, önce kendinizi bebek Mario'yu gökten inerken korurken buluyorsunuz. Slaytlar çizmek, altın para toplamasını ve beladan uzak durmasını sağlar. Çeşitli yüzen kötülerin etrafına halkalar çizmek onları baloncuklara hapseder ve onları bozuk paraya dönüştürür. Bunlar daha sonra puanlar için bebeğin yoluna sürüklenebilir.

Kulağa iyi geliyor? Bu hiçbir şey değil. Mario yere düştüğünde, Yoshi kurtarmaya gelir ve oyun biraz daha normal bir 2D platform oyununa dönüşür, ancak çizim hala oyunun adıdır. Darbeler, Yoshi'nin uçurumları aşması veya köprüler kurması için platformlar yaratır. Yoshi'nin altındaki ekrana dokunmak onu zıplamaya veya havada gezinmeye zorlar. Ekrana başka bir yere dokunmak, o yöne doğru uçan bir yumurta gönderir ve bir kez daha çeşitli şeytanlar daire içine alınabilir, tuzağa düşürülebilir ve sürüklenebilir. Yoshi'nin yumurta yapmak için meyveye ihtiyacı olduğundan, onu da bunlarla beslemeniz gerekir. Bütün bunlara alışmak biraz zaman alıyor, ama harika. Aynı zamanda basit, sezgisel, eğlenceli, yaratıcı ve çok eğlenceli: Orijinal Super Mario'dan Yoshi's Island'a ve günümüze kadar Nintendo platformcularıyla ilişkilendirdiğimiz tüm kelimeler.

Bununla birlikte, beklemeyeceğiniz birkaç tane var: kısa, sınırlı, biraz hayal kırıklığı yaratan, genel görüşten yoksun. Bunu duymak istemeyebilirsiniz, ancak Yoshi'nin Dokun ve Git de tüm bunlar.

Buradaki temel sorun oyun modları. Kopyamın Japonca gelmesi yardımcı olmadı, ancak ilk saatimi Touch & Go ile hayati bir şeyi kaçırdığıma ikna ederek geçirdim: ana tek oyunculu oyun. İlk seçenek olan Yüksek Puan modu, size Baby Mario ile yalnızca bir dikey seviye, ardından Yoshi ile bir yatay seviye verir. Bu kadar. 300'ün üzerinde puan kazanın ve Yoshi'nin Baby Mario'yu kaçırılmaktan kurtarması gereken bir bonus oyun modu olan Time Attack'ı açarsınız, ancak bu sizi uzun vadede meşgul etmeyecek.

Yani, Maraton moduna. İlk başta, bu daha çok gerçek anlaşma gibi geliyor. Mario'nun ilk inişinden sonra, onu çeşitli çöl, mağara ve orman manzarasının üstesinden gelebilecekleri yere kadar taşımak Yoshi'ye kalmış. Her 1000 metrede yeni bir çevre başlar ve yeni bir Yoshi devralır. Tuhaf olan şu ki, seviyeler, ortamlar seviye olarak tanımlanabileceği kadar, siz ilerledikçe sıraya dizilmiş platform oyunlarının yapı taşları gibi görünüşte rastgele yaratılıyor. Başlangıcı ve sonu olmayan, tek endişe etmen gereken, olabildiğince uzağa gitmek ve yüksek puan tablosuna tırmanmak. Bir kez daha, grafiğin zirvesinde olmak, genel Maraton karışımına Out Run tarzı bir zaman sınırı ekleyen yeni bir bonus modu olan Challenge'ı getiriyor.

Devam etmeden önce, bir şeyi kesinlikle netleştirelim: Maraton modu çok eğlenceli. Seviye varyasyonları iyi çalışıyor, oyun ilginizi korumak için yeni numaralar atmaya devam ediyor ve bir dahaki sefere sadece birkaç metre daha gitme dürtüsü büyük ölçüde bağımlılık yapıyor. DS'nizi bir arkadaşınızla veya sevdiğiniz biriyle paylaşın, ikinizi de günlerce birbirinize üstünlük sağlamaya çalışmakla meşgul edin. Ne değil, tam teşekküllü bir tek oyunculu oyun.

Görüyorsunuz, tüm bu eski tarz arcade oyunlarının şüphesiz çekiciliğine rağmen, Touch & Go sizi oyunun eski temelleri için ağlayarak bırakıyor. 2D platform oyunu: öğrenilecek yeni beceriler, keşfedilecek yeni ortamlar, dövülecek patronlar ve bir duygu ile uygun seviyeler ilerleme. Anlatımla ilgili şeyleri gerçekten umursadığımızdan değil, örneğin Yoshi's Island'ın çekiciliğinin bir kısmı, seviyeler geçtikçe oyun mekaniğine ekleme ve tahmin etme şekliydi. Bir Shigeru Miyamoto'nun elinde, klasik bir platform oyunu, eski temalardan yeni riffler oluşturan bir Caz grubu gibidir. donuklaşma şansı - oyuna yeni kıvrımlar ekleyen parlak, zorlu oyun tasarımı parçalarıyla sürekli şaşırıyorsunuz. temel bilgiler. Buna karşılık, Dokun ve Git kasıtlı bir geri adım gibi görünüyor - orijinal Super Mario Bros'a kadar uzanan bir adım.

Ayrıca, dişlerinizi sokmak zor bir oyun. Herhangi bir kötü adamla tek bir karşılaşma sizi Yeniden Dene menüsüne geri göndermek için yeterli olduğundan, yaptığınız herhangi bir ilerleme saniyenin çok küçük bir bölümünde kaybolabilir. Kuşkusuz, bu oyunun bağımlılık yaratan güçlü yanlarına katkıda bulunur, ancak bazen biraz haksızlıktan daha fazlasıdır. 3.000 metre işaretine ulaştığınızda bombalama ayılarının ani saldırıları, işe giden trende korkunç bir küfür patlamasına neden olmak için yeterlidir. ASBO'ların yaratıldığı oyundur.

Yine de sevmekten kendimi alamıyorum. Belki sunumdur; Yoshi'nin Adası gibi, titrek kenarlar ve pastel renkler, gülünç derecede neşeli müzik ve çocukça neşeli ses efektlerinden oluşan kendi garip dünyasını yaratma şekli. Belki de Maraton modundaki yerimi geri almak için geri gelmeyi bırakamıyorum ya da çok oyunculu mod - bir arkadaşınıza karşı oynamak istiyorsanız sadece bir kopyaya ihtiyacınız var - aynı zamanda çok eğlenceli. Ama çoğunlukla, oyunun saf çekiciliği olmalı. Tam da bundan bıktığınızı ve bıktığınızı düşündüğünüzde, bir günlüğüne bırakıyorsunuz, bir kez daha deneyin ve kendinizi bir kez daha aptalca ama garip bir şekilde parlak oynanışıyla büyülenmiş buluyorsunuz. Bu bir klasik olabilirdi, ama ne olabileceğini unutalım. Şimdi satın almalısın? Pekala, dokun ve git, ama ben yapardım.

"'Karar"'

Nintendo, harika bir oyun tamircisi ile geldi, sonra adaletini tam olarak yapamadı. Uygun tek oyunculu oyunun olmaması hayal kırıklığı yaratıyor, ancak Yoshi'nin eski moda arcade güçleri hafife alınmamalı.

Güvenilir Puan