Metroid Prime: Avcılar İnceleme

Birçok insan gibi, ilk çok oyunculu ölüm maçı deneyimim 1993'te geldi. Oyun, yakın zamanda piyasaya sürülen Doom'du ve bir maç ayarlamak, eski dostum Bri'nin bilgisayarımı ve monitörümü alıp onun yanına koymasını gerektiriyordu. mutfak masasının üzerinde, ikisini bir boş modem kablosuyla birbirine bağlayarak, ayarlarla yaklaşık bir saat uğraşarak, sonra parmaklarını çaprazlayarak ve en iyisi. Tıknaz ve ağrılı bir şekilde yavaştı ve neredeyse iki bin değerinde ekipman gerektiriyordu, ama - oğlum - eğlenceliydi.

Son on üç yılda işlerin bu şekilde gelişmesi komik: 2006'da tek ihtiyacımız olan iki veya daha fazla Nintendo DS el bilgisayarı ve Metroid Prime: Hunters'ın bir kopyası olacaktı. Bugünlerde işler çok daha kolay…

Görüyorsunuz, Nintendo'nun en yenisi sadece tüm zamanların en şık ve en keyifli elde taşınabilir FPS'si değil - çarpıcı bir her teknik seviyede başarı – aynı zamanda gerçekten çok oyunculu olarak çalışan ilk elde taşınabilir FPS oyun. Metroid: Prime'ın düşük çözünürlüklü bir versiyonuna benziyor, ancak daha parlak yansıtıcı efektler ve aydınlatma ayarları olmadan çalışıyor, ancak yine de yıldırım hızında oynuyor. Dahası, DS'nin dokunmatik ekranı, FPS kontrollerini kırmanın anahtarı olduğunu kanıtladı ve her ikisini de iki katına çıkardı. "mouselook" kontrolü ve silah seçimi için bir kontrol paneli olarak, kullanışlı bir çift dokunuşla atlama ile tamamlandı işlev. Bunu hareket için D-pad ve ateş için sol tetik ile birleştirin ve tam boyutlu konsol FPS kontrollerinin çoğunu eller aşağı yenen şaşırtıcı derecede etkili bir kurulumunuz var.

Bu arada genel his mükemmel. Hızlı temposu ve çoğu arenanın etrafına serpiştirilmiş atlama yastıkları ile ölüm maçı Hunters, klasik Quake III'e oldukça yakındır. Hayatta kalmak istiyorsanız hızlı hareket etmeniz ve daha hızlı ateş etmeniz gereken öldür ya da öldür zamanı. Bazı tatmin edici ağır silahlar ve dürbünle tamamlanmış havalı bir keskin nişancı tüfeği ve ince bir menzili dahil olmak üzere mükemmel bir silah seçimi var. arenalar, taktik savaşa uygun geniş alanlardan, daha yoğun, koş ve silahla için daha küçük, oldukça açık ortamlara doğru koşar. savaşlar. Şaşırtıcı bir şekilde, klasik ölüm maçlarını ve bayrağı ele geçirme ve saldırı türlerini kapsayan birden fazla oyun türü bile var.

Gerçek olamayacak kadar iyi mi? Fazlası var. Metroid hayranları, kahraman Samus'u ve onun morf topunu hatırlayacak: dönüşebileceği yüksek hızlı yuvarlanan bir form, ardından yüksek patlayıcı yükler bırakıyor. Hunters, her biri belirli koruyucu veya hasar verme yeteneklerine sahip kendi morf formlarına sahip altı alternatif avcı ekler. Ek olarak, her avcının, o avcı tarafından kullanıldığında ekstra güçler alan bir 'yakınlık' silahı vardır. Zaten ölümcül olan Judicator'ı olağanüstü sinir bozucu bir donma ışınına dönüştüren avcı Noxus tarafından öfkelenmeyi bekleyin, ancak endişelenmeyin - çok geçmeden şarjının yavaş olduğunu ve bu durumun ışının diğer ucundaki iğrenç şempanzeyi bir anda saniyeler boyunca savunmasız bıraktığını anlarsınız. zaman.

Tüm bunları gerçekleştirmek etkileyici bir şekilde kolaydır. Mevcut seçeneklerde katı sınırlamalar olsa da, tek bir kartuş kullanarak üç arkadaşınızla oynayabilirsiniz. Düzgün bir oyun için Metroid Prime ile dört tam donanımlı DS ünitesine ihtiyacınız olacak. Daha da iyisi, Wi-Fi özellikli bir bağlantı üzerinden çevrimiçi oynayın. Servisten, dilerseniz bölge ve beceri düzeyine göre eşleşen, rastgele dört oyunculu bir karşılaşma için sizi ayarlamasını isteyebilirsiniz. Düz ölüm maçı ile sınırlısınız, ancak bunun etrafında yollar var. Bir eşin DS'sinin 'arkadaş kodlarını' biliyorsanız, onları bir arkadaş listesine ekleyebilir ve etkinleştirilmiş diğer seçeneklerle oynayabilirsiniz. Çevrimiçi ortamda etkileyici biriyle tanışırsanız, aynı etkiyi yaratmak için onu rakipler listesine eklemeyi seçebilirsiniz. Çevrimiçi bir bileşen olarak hızlıdır, sorunsuzdur ve kusursuz çalışır.

Al işte ozaman, buyur. Metroid Prime: Hunters tamamen çok oyunculu bir oyun olsaydı, DS'si olan herkesi bitip hemen satın almaya çağırır ve DS'si olmayan her FPS hayranına yatırım PDQ'sunu yapmasını söylerdim. Aynı zamanda şaşırtıcı derecede cilalı tek oyunculu bir oyun olması, onu iki kat daha gerekli kılıyor.

Çoğu açıdan macera modu, gizemli Alembic kümesine bir yolculuk, kayıp bir uygarlığın mirası ve nihai güce sahip bir silah arayışını içeren klasik Metroid malzemesidir. Bu 'Avcılar' olmak, aynı tek öğeyi arayan yukarıda bahsedilen rakip paralı askerlerin sık sık ortaya çıkması anlamına da gelir. İşin garibi, aksiyon iki Gamecube Metroid Prime oyunundan biraz daha yüksek tempolu, biraz daha patlamalı ve biraz daha az bulmaca çözme, ancak hala bol miktarda platform atlamalı ve kırmızı-sıcak morf top eylemi var.

Serinin ticari marka taramasından adil bir doz bile alıyoruz. Bazı durumlarda tarama vizörüne geçmek bir gerekliliktir – anahtarları çalıştırmak veya bir portal açmak için – ancak her zaman gerekli değildir. Her zaman olduğu gibi, oyunun tam olarak tamamlanması, alışılmadık derecede takıntılı Metroid oyuncusunun olası her öğeyi, yaratığı ve düşmanı taramasını gerektiriyor. Güzel, eğer bu tür şeyleri seviyorsan.

Keşfedilecek sadece dört iki gezegen ve iki uzay istasyonu ile kulağa kısa bir macera gibi gelebilir, ancak Hunters oynuyor. Bulduğunuz yeni silahlarla yeni alanlar açmak için sizi eski bölgelere geri göndermenin klasik Metroid hilesi. Tembel? Yorucu? Öyle değil. Bazı geri dönüşler olsa da, her dünyanın ikincil alanları aslında oldukça geniştir ve seyahat sürelerinizi hızlandırmak için her zaman portalları kullanabilirsiniz. Buna ek olarak, oyun yolun yarısında zorluk seviyesini sorunsuz bir şekilde yükseltir ve orta yolu geçtikten sonra bazı korkunç çatışmalara girer.

Belki de buradaki en büyük başarı, Hunters'ın yetişkin Gamecube Metroid Prime oyunlarının atmosferini ne kadar yakından yansıttığıdır. Orada ortamlar her zaman yıldızdı. İklim ve arazi çeşitliliği, tuhaf mimarisi ve benzersiz bitki örtüsü ile Metroid Prime ve Metroid Prime: Echoes, bir uzaylıyı keşfetmenin nasıl bir şey olabileceğine dair bir deneyim yaratma konusunda hemen hemen her şeyden daha iyi bir iş çıkardı. Dünya. Alembik Kümesi biraz daha sıradandır - ve DS'nin teknik sınırlamaları, alanların boyut olarak mutlaka daha küçük olduğu anlamına gelir - ancak yine de yaşlı kalıntıların yukarıdaki gökyüzüne tırmandığı tuhaf heybet - nabız gibi atan holografik ışınlar ve anlaşılmaz parıltılı harika bilimkurgu alanlarından bahsetmiyorum bile konsollar.

Bu arada ses ve müzik, Gamecube oyunlarını karakterize eden sade ortam temaları ve elektronik efektlerle dikkat çekiyor. Kulaklıklar açık ve ses açıkken, gerçekten tüm Metroid deneyiminin içine çekiliyorsunuz. Elde taşınır cihazda oynadığınızı fark etmeyi bile bırakabilir ve Metroid havasına girebilirsiniz.

Bu yüzden, Hunters'ın birkaç probleminden birinin, seriyi bir kereden fazla rahatsız etmiş olması neredeyse uygun: aptalca zor patron savaşı. Avcıların kendileri gayet iyi - savaşmak için zorlu ve tatmin edici - ama oyun aynı zamanda sizi feci derecede kolay ve anlaşılmaz derecede zor arasında çılgınca dönen sekiz koruyucu canavarla vuruyor. En kötüsü, art arda birkaç hamle talep ederken, birçok açıdan çok sayıda yüksek güçlü saldırı ile sizi vururken, onları yenmek bir beceri meselesinden daha az azim meselesidir. Yaralanmalara hakaret eklendiğinde, bu koruyuculardan gerçekten sadece ikisi var - sekizin tam tamamlayıcısını elde etmek için, sadece çabuk yorulan temel temalara varyasyonlar ekliyorlar. Üçle karşılaştığınızda, bir daha asla kokmuş eski Slench'i görmek istemeyeceksiniz.

Onları yenmek aynı zamanda başka bir noktayı da gündeme getiriyor - ve hareket halinde oynuyorsanız bu daha önemli olabilir: Oyunu ancak Samus'un ana gemisindeyken kaydedebilirsiniz. Ana gemi ya dünyanın bir kısmına kolayca erişilebildiği için bu çoğu zaman bir sorun değildir. şu anda keşfe çıkıyorsunuz veya yakınlarda sizi oraya geri götürebilecek bir ışınlanma portalı var. üç kez. Ancak, patronu az önce mahvettiğinizde ve neslinin tükenmesinden kaçmak için beş dakikalık bir geri sayımla karşı karşıya kaldığınızda, bu can sıkıcı olabilir. ikinci bir avcı savaşıyla karşı karşıya kalırsınız ve ardından oyunu kaydedip durmadan önce zorlu bir tırmanış, koşu ve atlama dizisiyle karşı karşıya kalırsınız. oynuyor. Kendinizi birkaç saat sonra Penzance'de bulmaktan mutlu değilseniz, Londra'dan yola çıkıp oynamak için değil.

Yine de, bu yapışkan noktalar harika bir macerayı pek mahvetmez ve aksiyona geri dönerken onları çok geçmeden unuttum. Avcılar hakkında söyleyebileceğim muhtemelen en kötü şey, kontrol sistemi etkili bir şekilde çalışırken, aynı zamanda elinizi rahatsız edici derecede sıkışık bir pozisyona sokmasıdır. Dolayısıyla, doksan dakika kadar oynadıktan sonra kendimi düzenli olarak elim bir yere sıkışmış halde bulmam hem bir övgü hem de bir uyarı. artritik pençe, avucumda gelişen bir çürük ve gözlerimde rahatsız edici bir batma hissi - ve sonra geri döndü ve oynadı biraz daha. Başka kaç oyun bu acıya değebilirdi? Çok değil. Metroid Prime: Avcılar yapar.

"'Karar"'

Elde taşınan harika bir FPS'den daha fazlası olan bu oyun, piyasadaki en iyi mobil oyunlardan biridir ve alçakgönüllü DS'nin zorlandığında neler yapabileceğinin parlak bir kanıtıdır. Kaçırılmayacak.

Güvenilir Puan