Kayıp Gezegen: Olağanüstü Durum İncelemesi

”'Platform: Xbox 360”'

"Sen büyük bir adamsın, ama şekilsizsin. Benimle tam zamanlı bir iş. Şimdi uslu dur."

Get Carter'da Michael Caine'i gördüyseniz, repliği hatırlayacaksınız. Mesaj? Sert olduğunuzu düşünseniz bile profesyonellerle uğraşmayın ve Capcom'un burada yaptığı tam olarak profesyonellerle uğraşmaktır. Lost Planet büyük bir oyundur, ancak biçimsizdir ve iD, Valve, Epic, Monolith ve Infinity Ward gibilerle karşı karşıya kaldığınızda, bir yapıştırma elde ettiğinizden emin olmanız garanti edilir.

Ne ayıp. MegaMan ve Onimusha'nın arkasındaki beyinler olan Keiji Inafune, Capcom'un Japon house stilini Western 3D shooter ile harmanlamak istedi ve bir dereceye kadar yaptığı da tam olarak buydu. Capcom açısından bakıldığında, Lost Planet bize mükemmel karakter ve yaratık tasarımı, çok sayıda ara sahne ve son derece etkileyici patron savaşları getiriyor. Görsel olarak, çarpıcı bir şey değil. Bütün bir oyunu ıssız, buzlu bir dünyaya kurmak cesaret ister, ancak Lost Planet onu gerçek bir gösteri ve çok gerçek bir tehlikeye dönüştürüyor. Hava efektleri mükemmel, kardan yansıyan göz kamaştırıcı parıltı en iyilerinden biri. gördüğümüz HDR kullanımları ve harap olmuş mimari, zaman zaman Gears of War'a bir şans veriyor. para. Şaşırtıcı bir şekilde, devam ettikçe işler daha iyi hale geliyor, insektoidin ortaya çıktığı göz kamaştırıcı yeraltı sahneleri. Akrid evlerini yaptı ve dalgalanan lav ve ısıyla dolu bir yanardağ tabanına giden dramatik manzaralar pus. Sonuç olarak, Lost Planet 360'ın en iyi görsel başarılarına rahatça oturur.

Bu arada Akrid bir zaferdir. Starship Troopers'a çok fazla borcu olan kaç oyunun sayısını unuttum, ancak Lost Planet, Paul Verhoeven'in filminin var olduğunu unutturacak şekilde temel temalar üzerinde doğaçlama yapıyor. En acımasız homurdanmalar bile büyüleyicidir - her birinin onları etkisiz hale getirmenin anahtarı olduğunu kanıtlayan zayıf noktaları vardır - daha büyük varlıklar, tüm dönen dikenler, akrep sokmaları ve jilet pençeleri, başka herhangi bir yerde iyi patronlar olurdu. oyun. Ancak bu oyunda normal patronlar yapmazdı. Zırhlı kabukları ve asit püskürten, buz soluyan silahlardan oluşan bir cephaneliği olan anıtsal canavarlar, Lost Planet'in baş kahramanları ekranı Resident Evil 4'ten beri görmediğimiz bir gürültüyle dolduruyor. Kimsenin Capcom'dan daha iyi kötülük yapmadığına dair kanıt istiyorsanız, Lost Planet budur.

Oyunun en büyük yeniliklerinden biri, termal enerjinin önemidir - felç edici soğukta hayatta kalmak için onu toplamanız gerekir ve ayrıca düşman ateşi tarafından sert bir şekilde vurulduğunuzda sağlığınızı yeniden şarj eder. Bu, yalnızca olağan sağlık paketi sistemine güzel bir alternatif oluşturmaz, aynı zamanda olası malzeme kaynakları (petrol varilleri, yakıt depoları) için alanı taramanızı sağlar. ve benzerleri) ve Akrid ve insanların öldüklerinde arkalarında enerji bırakmaları gerçeği, sadece erzakınızı korumak için kendinizi savaşa sokmak zorunda kalmanızı sağlar. korunur. Akıllı şeyler.

Hepsi bu değil. Diğer 3D atıcılar, oyuna biraz çeşitlilik katmak için makinelere ve dövüş kıyafetlerine atıldı, ancak Lost Planet bunları başarılı bir şekilde ana oyuna entegre etti. Kahramanınız oyunun seviyelerinde ilerledikçe, farklı silahlara, yeteneklere ve hatta araç dönüştürme işlevlerine sahip çok çeşitli 'Hayati Takımlar' – kısaca VS – ile karşılaşır. Özellikle ana düşmanlarınızın insan buz korsanları veya uğursuz hükümet güçleri olduğu seviyelerde, onların arasında dolaşmak çok eğlencelidir. Ağır zırhlı benliğinizden çok daha küçük ve zayıf bir düşmanı yok etmekten daha iyi bir şey olamaz.

Ayrıca, karakterinizi bu kadar iyi donattığı için Capcom'a da övgüler yağdırılır. Silahlar, makineli tüfek, pompalı tüfek, roketatar gibi olağan üsleri kapsıyor, ancak her biri sağlam bir yumruk içeriyor ve ağır silahlara yavaş yavaş yeniden yükleme, kullanımlarına gerçek bir taktik boyut katıyor. Bu arada enerji silahları yenilikçi ve heyecan vericidir, şarj edilmesi zaman alır, ancak beklemeye değer kılan etkileri vardır. Bunlar cephane için termal enerji kullandıklarından, dikkate alınması gereken bir kullanım talep ederler. Hepsinden iyisi, çoğu silahın VS kullanımı için ağır varyasyonları vardır ve bunlar VS'den sökülebilir ve – ekstra ağırlıktan rahatsız olmamanız şartıyla – patronları dövmek veya göreceli olarak daha büyük düşmanları devirmek için kullanılır kolaylaştırmak.

Hareket bile sihirli Capcom dokunuşunun işaretlerini gösteriyor. Başlangıç ​​olarak, aslında bir kanca işi yaptılar; X düğmesinden her zaman erişilebilir, seviyelerde gezinmenin çok önemli bir parçasıdır, ve düşmanı keskin nişancılık yapmak veya gizlice geçmek için dikey boşlukları tam olarak kullanmaya teşvik eder yerleşimler. Üçüncü şahıs kamerası ve hızlı döndürme düğmeleri iyi çalışıyor ve otomatik nişan alma ne çok hassas ne de çok belirsiz. Ve buketleri atarken, ses ekibine bir tane atalım. Gök gürültülü patlamaları ve gürleyen silah sesleri ile, harika bir skordan bahsetmiyorum bile, gerçekten mükemmel bir iş çıkardılar.

Ancak ne yazık ki buketleri tuğlalarla değiştirmenin zamanı geldi. Lost Planet sürekli olarak etkileşime geçemiyor. Suçlular mı? Şahsen ben seviye tasarımcılarını ve yapay zeka ekibini suçluyorum. Zamanın yüzde 90'ı seviyeler tartışmasız sıkıcı; manzara muhteşem olabilir, ancak oyunun kendisi, bir dizi oda boyunca, Akrid'i dağıtan doğrusal bir yürüyüştür. Nabzınızı yükseltmek veya atış becerilerinizi zorlamak için çok az şeyle, metodik ve öngörülebilir bir şekilde buz korsanları veya hükümet güçleri Sonuna kadar.

Gerçek bir hız veya drama duygusu yoktur ve oyun aniden bahsi yükseltmeye karar verdiğinde, bunu vahşice belirsiz yollarla yapar: fırlatma En mantıklı yolun sadece bir sonraki kontrol noktasına olabildiğince hızlı geçmek olduğu geniş açık alanlarda size çok sayıda düşman mümkün. Bunu, sürekli değişen savaş durumlarının oyun stilinizi sürekli olarak ayarlamanıza, hatta Gears of War, baştan sona gergin yarışıyla ve gerçekten hangisinin en ilgi çekici olduğuna şüphe yok tecrübe etmek. Yeni bir VS bulduğunuzda veya özellikle kısır bir grup Akrid ile mücadele etmeniz gerektiğinde, seviyeler ara sıra yükselir, ancak bu pek de unutulmaz anlardan oluşan bir oyun değildir.

Bu arada AI zavallı. Akrid'i suçlayamazsınız - sonuçta onlar kaynayan bir grup böcek - ama insanlar zeka belirtisi göstermiyor ya da organizasyon ve Half Life'ın her ikisini de yaklaşık on yıl önce simüle edebileceğini düşündüğünüzde, bunun için gerçekten hiçbir mazeret yok. Kısmen sonuç olarak, ana seviyelerin çoğu, orta zorluk seviyesinde bile neredeyse acınacak derecede kolaydır.

Kuşkusuz bunun bir kısmı Capcom'un dikkatini patron savaşlarına odaklaması gerçeğinden kaynaklanıyor. Doğru, ölçek etkileyici, patron tasarımı harika, ancak bunların hiçbiri bu epik notları eğlenceli hale getirmiyor. Çoğu durumda, sadece zayıf noktayı bulmak ve sonra onu bastırmak, sık sık ezici özel saldırılar karşısında termal enerjiyi ve sağlığı korumak için elinizden geleni yapmak meselesidir. Bazı durumlarda, bu saldırılar o kadar muazzamdır ki, her seferinde saniyeler içinde ayağa kalkarsınız ve iyileşme şansınız bulamadan sağlığınızın büyük çoğunluğu yok olur. Bir görevde, orta zorlukta, seviyeyi geçmem yirmi dakikadan az, sonunda patronla savaşmam elli dakikadan fazla sürdüğünde bir oyun hakkında bir şeyler söylüyor. Sizi bir ikilemle karşı karşıya bırakıyor: zorluğu azaltın ve oyunda gezinin ya da orta seviyede tutun ve dağlık hileli zirvelerle bir deneyim yaşayın.

Biz inlerken bunu planlayan twitleri de unutmayalım. Tüm anlatı yayı, neden veya uyarı olmaksızın aniden taraf değiştiren karakterlerle şaşırtıcıdır ve sonsuzluğa uzanan sergi sahnelerine rağmen neler olup bittiğini çözme şansı çok az. Ve – ucuz bir atış olduğunu biliyorum – isimleri kim buldu? Wayne adında bir kahraman mı? Basil adında bir kadın yoldaş mı? Telaffuzu değiştirebilirsin Capcom, ama altyazılar asla yalan söylemez.

Genel etki son derece sinir bozucu. Harika bir oyunun tüm bileşenlerini görebilirsiniz, ancak bunlar çok az düşünce veya duyguyla bir araya getirildi. Bir şey varsa, Half Life 2, FEAR, Call of Duty 2 ve Gears of War'un beğenilerini daha da fazla takdir etmenizi sağlar, çünkü seviyelerin ne kadar iyi düzenlendiğini görebilirsiniz; bu geliştiriciler, heyecandan nefesinizi keserek gerçek bir gerilim ve rahatlama hissi yaratmak için ilginç alanlar yaratmayı ve onları düşmanlarla doldurmayı nasıl öğrendiler. Lost Planet, sizi sadece oyunun kıçını vitese geçirmesini bekletir.

Bazıları, çok oyunculu oyunun farklı bir hikaye olduğuna inanmanızı ister, ancak burada bile söylenmesi gerekir: o kadar heyecan verici değil. Seviyeler muazzam ve Battlefield tarzı kontrol noktaları için savaşmak veya sadece düşmanı ortadan kaldırmak için seçenekler var, ancak aksiyonun gerçek bir etkisi yok. Ayar, VS takımları ve ağır silahlar oyuna standart ölüm maçı oyununuza göre ekstra bir şey katsa da, hepsi biraz yavaş hareket ediyor ve garip bir şekilde kansız. Herhangi birinin bunu Gears of War, Ghost Recon veya Call of Duty 3'e tercih edeceğine inanmak zor.

Ama bu tam olarak bu tür bir rekabetle karşı karşıya. Capcom'un başka bir çatlağı olduğunu görmeyi çok isterim; Doğu uzmanlığını kesin Batı türü olanla birleştirmek, ancak bunu yaparsa bundan bir adım daha yukarı çıkması gerekiyor. Yetenekler orada olmadığından değil – Resident Evil 4 ve Devil May Cry 3, Capcom'un herkes kadar iyi hareket edebileceğini kanıtlıyor – ancak Lost Planet uygulamada onlardan çok az iz gösteriyor. Ve bu oyunun görsel tasarımına bu kadar çok giren işi düşündüğünüzde, yeterince yakın bir trajedi….

"'Karar"'

Sürekli olarak duyular dışında hiçbir şeyi meşgul etmeyen, şaşırtıcı görünümlü bir 3D nişancı. Yeni bir aksiyon düzeltmesi için çaresiz değilseniz, türün büyük erkekleriyle daha iyi durumdasınız.

Güvenilir Puan