Proje Sıfır 3: Eziyetli İnceleme

”'Platform: PS2''

Bu oyunu tavsiye etmem gerektiğinden gerçekten emin değilim ve size nedenini söyleyeceğim. Geçen Pazar gecesi, yatmadan önce gizlice oyuna girme hatasını yaptım. Bunun doğrudan bir sonucu olarak, Pazartesi sabahı gözlerim dolmuş bir şekilde uyandım ve gözümü bile kırpmadan uyudum. Uygun olarak, çoğunlukla ana karakterlerinin karanlık rüyalarında geçen bir oyun için The Tormented bana yıllardır gördüğüm en kötü kabusları verdi.

Alone in the Dark günlerinden vahşi oyunlara kadar birçok korkunç oyun var. Resident Evil 4 saldırısı, ancak Silent Hills 1-3 hariç, Project Zero kadar ürkütücü bir şey düşünemiyorum dizi. İlki genellikle bir tuhaflık olarak göz ardı edildi - hayaletleri mistik bir kamera yardımıyla gönderdiğiniz bir hayatta kalma korku oyunu kadar aptalca bir şey kim duymuştu? Ama bunda ısrar edenlerimiz, onu geleceğin büyüklüğü için bir plan olarak gördüler; filizlenmekte olan Japon korku sinemasının temalarını ve tarzlarını alıp içinizi korkutmak için kullanan bir oyun serisi. Bu söz, ortamı genişleten devam filmi Crimson Butterfly tarafından doğrulandı. lanetli bir köye perili ev, şaşırtıcı bir duygusallıkla kıyamet dolu bir arsa atıyor yumruk. Üçlemenin üçüncü ve bize söylendiği gibi son kısmı, daha karanlık ve korkutucu bir şey varsa. Bu yüzden geçen Pazar gecesinden sonra, sadece sabahları perdelerden sızan gün ışığıyla oynuyorum.

Bu sefer, öncül biraz değişti. Sıfır Projesi her zaman gerçeklik ve karanlık fantezi arasındaki gri bir bölgede yer aldı, ancak bu, eylemin kahramanın rüyalarında açıkça gerçekleştiği ilk yer. Erkek arkadaşını bir araba kazasında kaybeden fotoğrafçı Rei Kurosawa, gecelerini tekrar eden bir kabusta geçirir. hayalet gibi bir malikanenin odaları ve koridorları, görünüşe göre benzer olaylardan kurtulan suçluluk duygusuyla dolu huzursuz ruhlarla dolu. kazalar. Her gece yeni alanlar keşfediyor, bulmacaları çözüyor, evin sırlarını çözüyor ve kötü şöhretli kameranın yardımıyla düşman hayaletleri savuşturuyor. Her gün, cesur bir asistan olan Miku'nun ve masasındaki gizemli eski kamerada bulduğu açıktaki filmin yardımıyla bir önceki gece gördüklerini ve öğrendiklerini çözmeye çalışır.

İlk başta, gece keşfi ile gündüz araştırması arasındaki bu ayrım, kuşatma altındaki Project Zero oyuncusuna biraz rahatlama sağlıyor - sonuçta, sadece bu kadar var. pençelerini uzatmış sana doğru süzülen ürkütücü siyah saçlı kadınlarla pek çok yakın karşılaşma tıslayarak ortalama bir kalbin tek seferde kabul edebileceği "gitmene izin vermeyeceğim" Uzatmak. Ancak bir süre sonra çizgi bulanıklaşmaya başlar. Rüyada gördüğünüz garip statik etki gündüz saatlerinde ortaya çıkmaya başlar; vizyonlar oturma odanızda görünmeye başlar; bir hastane ziyareti korkunç bir şekilde ters gider ve - en kötüsü - kaybolmadan önce her sabah, her gün biraz daha omzunuzdan ağrılı bir dövme yayılır. Bunun anlamı açıktır - ya Rei rüyalarınızdaki evi düzenler ya da bir gün daimi ikametgahı olur.

Crimson Butterfly'ın perili köyünden tek bir malikaneye dönme kararı tuhaf bir geri adım gibi görünebilir, ancak birkaç çekinceyle geleceğim. Daha sonra, geliştiricilerin, belirli alanlara dönüşün her biri korkunç bir rezonans getirdiği daha odaklı bir ruh hali parçası yaratmasını sağlayarak mükemmel bir anlam ifade ediyor. zaman. Ayrıca, malikanenin açığa çıkaracak daha çok dehşeti olduğuna dair bir his her zaman vardır; keşfedilecek daha gizli, korkutucu odalar - onları görecek kadar uzun süre hayatta kalmanız şartıyla.

Ortaya çıkan atmosfer, olabilecek en kötü şekilde elektriktir. Project Zero'da her zaman olduğu gibi, çoğu ses - kasvetli ortam müziği ve tuhaf, izlenemez gürültüyle dolu - bir kısmı ise her zaman etrafta kötü bir şeyin gizlendiğini ima ederken çevreniz hakkındaki bilginizi geciktiren sabit kamera açılarının kullanılması gölgeler. Gerçekte bu, özellikle Resident Evil 4'ün ardından oyunun modası geçmiş görünmesine neden olabilir, ancak çalıştığını inkar edemezsiniz… çoğu zaman rahatlık için çok iyi.

Basitçe söylemek gerekirse, Sıfır Projesi korku faktörünü her zaman üç seviyeye itmiştir. İlk olarak, yan odada veya karanlık köşede bir şeyin sizi beklediğine dair yukarıda belirtilen his. İkincisi, ani görüntülerinde, ses kayıtlarında ve dağınık notlarda hep öyle bir izlenim var. iğrenç bir şey oluyor ve her ne ise, sen dibine yaklaştıkça daha da kötüleşecek. o. Üçüncüsü, hayaletlerin kendileri her zaman kanlı ürkütücüdür. Sadece ben olabilirim, ancak The Tormented'ın sürüklenen hayaletleri ve hızlı hareket eden ruhani psikopatları, Doom 3'ün iblislerinden veya Resident Evil'in iğrenç biyo-korkularından bin kat daha kötü görünüyor. Doğru, Silent Hill'in sallantılı biçimleri daha yakın bir eşleşme - ve beni Pyramid Head'e başlamama bile gerek yok - ama her seferinde The Tormented başka bir ruhu serbest bırakıyor, kendimi Bagpuss with Tourettes'teki nevrotik bir fare gibi televizyona ciyaklarken buluyorum. Bu, evdeki diğer insanlar uyumaya çalışırken gece geç saatlerde oynamayı bırakmamın bir başka nedeni.

Ve daha da kötüye gidemeyeceğini düşündüğünüzde, iki yeni oynanabilir karakterin tanıtımıyla olur: kadın asistanınız Miku ve erkek yazar Kei. Her ikisinin de ek yetenekleri vardır - Miku daha küçük alanlara sığabilir ve kullanışlı bir yavaşlama geliştirir güç, Kei diğerinin yapamayacağı engelleri kaldırmak için kaba kuvvet kullanabilir - ancak her ikisinin de kendi zayıflıklar. Miku a) zayıf ve b) kamerayı uzun mesafeden kullanmıyor. Bu arada Kei, başlangıçta hayaletlere karşı savunmasızdır ve ortaya çıktıklarında özel saklanma hareketini kullanmak için güvenli bir yer bulmalıdır. Gizlenmek, savunmasız, hayaletler seni aramaya çalışırken, söylemeye gerek yok, sinirlerimi biraz olsun yatıştırmadı.

Sizi devam ettiren şey, büyüleyici hikaye ve yapıdır. Hikâyede daha da ilerlemek, nihayet gizemi dinlendirmek istiyorsunuz. Ek olarak, The Tormented'ın Project Zero hikayesini tamamladığına dair gerçek bir his var. Miku, ilk oyunun kahramanıydı ve kayıp kardeşi Mafuyu'nun da burada oynayacak rolü var. Bu arada Kei, Crimson Butterfly'dan Mio ve Maya'nın amcasıdır ve hikayenin bu bölümünü çizmeye çeker.

Ancak, ara sıra sizi pes etmeye teşvik edebilecek bazı şeyler var. İlk olarak, zorluk seviyesi ikinci bölümden daha yüksek görünüyor - oyunla ilk kez Easy'de oynamak için sağduyunuz yoksa daha sinir bozucu değişen ve ışınlanan hayaletleri yargılamanın çok başında devreye sokmak ve en başından itibaren bazı kamera becerileri talep etmek. Hedefleme ve hedefleme sistemi her zaman zor iş olduğundan, karakterinizin dönmesi çok uzun sürdüğünden, bu dünyadaki en kolay şey değil. İkinci olarak, evin belirli bölgelerinin bir kez gördükten sonra terörünü kaybetmesiyle birlikte daha fazla tekrar duygusu var. her karakterle birkaç kez - bazen oyun bunu sizi dengenizi bozmak için kullanabilir tekrar. Ve oyun orta aşamasını geçtikten sonra neden rastgele hayaletler atıyorsunuz? Bir karşılaşmadan sonra, oraya varmadan önce sizi öldüren bir gezgin ruh olmadan, bir kurtarma noktasına geri dönmek yeterince zor.

Ve The Tormented'ın seriye en iyi giriş olmadığını eklememe neden olan bu faktörler - bunun için birinci bölümü unutup doğrudan Crimson Butterfly'a giderdim. Aslında, genel olarak selefi kadar parlak, çeşitli veya derinden akılda kalıcı bir oyun değil. Bununla birlikte, kasvetli tonu ve yoğun korkuyla ilgili, bu oyundan zevk alan herkes için onu mutlak bir zorunluluk haline getiren bir şey var. Eğer yapmadıysanız ve kendinizi bir korku hayranı olarak görüyorsanız, şimdi okumayı bırakın ve alışveriş yapın - her iki oyun da değerli zamanınızın bir kısmını hak ediyor.

"'Karar"'

Fantastik, gerçekten korkutucu bir korku oyunu ve güçlü Crimson Butterfly'ın devamı niteliğinde bir oyun. Aşırı hileli veya tekrarlayan bir oyunla kaybederse, düşünceli atmosfer açısından zafer kazanır.

Güvenilir Puan