Κλίση: Κριτική του Fall of Liberty

Είναι ασφαλές να πούμε ότι η φασαρία γύρω από το Turning Point δεν ήταν καλή. Αρχικά η κυκλοφορία αναβλήθηκε από τον Νοέμβριο του περασμένου έτους έως το τέλος Φεβρουαρίου. Στη συνέχεια, έχοντας κυκλοφορήσει μια επίδειξη Xbox Live που προκάλεσε αρκετά εχθρικές απαντήσεις, η κυκλοφορία του Ηνωμένου Βασιλείου αναβλήθηκε άλλες λίγες εβδομάδες έως τα μέσα Μαρτίου, ενώ ο Spark υποσχέθηκε πιστά ότι τα ζητήματα που βρέθηκαν στο demo θα αντιμετωπιστούν από εκτόξευση. Τώρα το παιχνίδι είναι στα ράφια, μπορείτε μόνο να ευχηθείτε είτε να είχε καθυστερήσει για περισσότερο, είτε απλά να κοιμηθεί ήσυχα και να παρασυρθεί κάτω από το χαλί. Αυτό είναι ένα από τα χειρότερα παιχνίδια FPS στην πρόσφατη μνήμη.

Θα πρέπει να φαινόταν πολύ διαφορετική στις ιστορίες και τα ντοκιμαντέρ ντοκιμαντέρ, ή όταν η αρχική ιδέα τέχνης είχε πεταχτεί. Η υπόθεση του Turning Point έχει πολλές δυνατότητες. Σε έναν εναλλακτικό Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο, η Βρετανία έπεσε στα χέρια των Ναζί και μόνο η Αμερική απειλεί τους στρατούς του Χίτλερ (κρατούσε τα μανίκια του, σε περίπτωση που δεν το γνωρίζατε). Με πονηρία, ο Φύρερ και οι χοντρούλες του εξαπολύουν μια αιφνιδιαστική επίθεση στις ανατολικές πολιτείες, αρπάζοντας γρήγορα τη Νέα Υόρκη και την Ουάσινγκτον και τοποθετώντας έναν πρόεδρο μαριονέτα στον Λευκό Οίκο. Ως μέλος της αντίστασης, εξαρτάται από εσάς να ματαιώσετε τα ναζιστικά σχέδια και να σώσετε τον ελεύθερο κόσμο από την τυραννία.

Κάθε τόσο ρίχνεις μια ματιά στο πόσο καλό μπορεί να ήταν αυτό το παιχνίδι, καθώς οι Zeppelins και Messerschmitts επιτίθενται ουρανοξύστες, Αξιωματικοί των SS πυροβολούν αμάχους σε μια πέτρα της Νέας Υόρκης ή το κτίριο Chrysler βρίσκεται σε ερείπια σε ένα Μανχάταν δρόμος. Αυτό θα μπορούσε να ήταν Bioshock συναντά Call of Duty 2; ένα παιχνίδι με τη λεπτομέρεια της περιόδου και την ατμόσφαιρα του αριστουργήματος του περασμένου έτους, αλλά με την αυξημένη δράση και το υπερβολικό θέαμα του κλασικού του Infinity Ward’s WWII classic. Αντ 'αυτού έχουμε ένα απόλυτο duffer. Το σημείο καμπής κάνει Αντίσταση: Fall of Man μοιάζει με Μισή ζωή 2 ή Halo 3.

Δεν βοηθάει ότι η οπτική εμπειρία είναι απίστευτα αποσπασματική. Κάπως έτσι, ο Spark κατάφερε να δημιουργήσει ένα παιχνίδι χρησιμοποιώντας τον κινητήρα Unreal 3 που διαθέτει γραφικά τόσο ήπια και στερούνται στιλβώματος που δύσκολα μπορείς να το πιστώσεις. Αν και μερικά από τα μοντέλα χαρακτήρων είναι αξιοπρεπή και μερικές από τις υφές της επιφάνειας ανώμαλες ή λαμπερές όπως θα περίμενες από ένα σύγχρονο FPS, Δεν μπορώ να βάλω το δάχτυλό μου σε αυτό που μου θυμίζει το θαμπό σκηνικό του Turning Point, οι ασαφείς υφές και όχι ακριβώς το φωτορεαλιστικό καστ. Είναι το Medal of Honor: Frontlines στο ταπεινό PS2; Time Splitters 2 στο ίδιο μηχάνημα; Maybeσως Επιστροφή στο Castle Wolfenstein στον υπολογιστή το 2001; Όπως και να έχει, δεν λέει καλά πράγματα για το παιχνίδι.

Τα γραφικά δεν είναι το μόνο πράγμα που μοιάζει ξεπερασμένο. Η τεχνητή νοημοσύνη, τόσο για τους ναζί εχθρούς σας όσο και για τους λίγους συμμάχους που θα βρείτε να πολεμούν μαζί σας, είναι φρικτή. Για άλλη μια φορά, οι κλασικοί ελιγμοί «πάπια-βολή-πάπια» και «περπατήστε στη γραμμή της φωτιάς» φαίνεται να διδάχθηκαν στα ναζιστικά στρατιωτική σχολή, και είναι σπάνιο να βρεθεί μια ομάδα εχθρικών στρατευμάτων που μπορούν να αντιμετωπίσουν ακόμη και μια μισή αξιοπρεπή πρόκληση αριθμούς. Σε αρκετά σημεία έβλεπα πραγματικά τους αμυδρούς μου αντιπάλους να ρίχνουν χειροβομβίδες και να τις τρέχουν οι ίδιοι-πράγμα που τουλάχιστον μου έσωσε τον κόπο να τους σφάξω.

Συνδυάστε το με εντυπωσιακά μη εμπνευσμένο σχεδιασμό επιπέδου-φανταστείτε το Call of Duty 2 με περισσότερους διαδρόμους και λιγότερα σετ μεγάλης κλίμακας-και έχετε ένα παιχνίδι όπου η δράση σπάνια απογειώνεται. Υπάρχουν εξαιρέσεις, όπως μια πλήρης επίθεση στο ναζιστικό Λευκό Οίκο ή η αρχή μιας τολμηρής επιδρομής στον Πύργο του Λονδίνου (το υπόλοιπο επίπεδο επιστρέφει σύντομα στο κανονικό τυρβώδες επίπεδο) αλλά αυτά δεν εμφανίζονται πολύ συχνά. Στην πραγματικότητα, ο μόνος τρόπος με τον οποίο το Turning Point φαίνεται ικανό να αυξήσει την ένταση - και τη δυσκολία - είναι με οποιοδήποτε από τα δύο ρίχνοντας τεράστιους αριθμούς Γερμανών με βαριά οπλισμό σε διάφορα σημεία πνιγμού ή με μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ των σημείων ελέγχου και ευρύτερα μεταξύ τους. Μόλις το παιχνίδι αρχίσει να συνδυάζει και τις δύο προσεγγίσεις, μια ήπια συναρπαστική εμπειρία μετατρέπεται σε περιστασιακά εκνευριστική. Perhapsσως θα πρέπει να είμαστε ευτυχείς που σε κάνει να νιώθεις οτιδήποτε.

Εντάξει, είμαι κακός. Ο Spark έχει καταφέρει να στριμώξει μερικές ωραίες ιδέες εκεί μέσα. Το καλύτερο πράγμα είναι το κοντινό σύστημα grappling. Πλησιάστε κοντά σε έναν Ναζί και πατήστε το κουμπί Β και μπορείτε να τα παλέψετε, επιλέγοντας επιλογές από το D-pad έως είτε εξαλείψτε γρήγορα τον Τζέρι είτε χρησιμοποιήστε τον ως ανθρώπινη ασπίδα - βολικό όταν έχετε ακόμα αρκετούς από τους συντρόφους του να κάνετε μακριά με. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορείτε να επιλέξετε μια περιβαλλοντική δολοφονία, σπρώχνοντας τον Φριτς σε έναν φούρνο αναμονής ή πρώτα στην τηλεόρασή του. Υπάρχουν επίσης κάποιες προσπάθειες να δοθεί στο παιχνίδι ένα ανθρώπινο στοιχείο, καθώς σώζετε πολίτες από τη ναζιστική βιαιότητα ή συναντήσετε ανθρώπους που κρύβονται φοβισμένοι στη σοφίτα, αλλά δεν μιλάμε για επίπεδα θλίψης Half-Life 2 εδώ.

Και αυτό δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με όλες τις ανοησίες που δεν έχω καλύψει ακόμη. Είναι ένα πράγμα να φτιάχνεις ένα παιχνίδι γεμάτο στιγμές όπου πρέπει να ανεβαίνεις σκάλες, να κολλάς από μπαρ ή να σκαρφαλώνεις πάνω σε κουτιά ή σκουπίδια, αλλά γιατί να το έχεις έτσι ώστε να πρέπει πρώτα να πατήσετε ένα κουμπί και μετά να υπομείνετε την αγωνιώδη αναμονή ενώ η θέα αλλάζει σε τρίτο πρόσωπο και ο ήρωάς σας περνάει από το δικό του κινουμένων σχεδίων. Είναι απλά αρκετός χρόνος για τον τοπικό ναζιστή ελεύθερο σκοπευτή να παρατάξει μια βολή και να σας στείλει τη συσκευασία σας πίσω στην οθόνη φόρτωσης του σημείου ελέγχου.

Το σημείο καμπής είναι επίσης γεμάτο τεχνικά ζητήματα. Glitchy animation, υφή pop-in και τραυλίσματα ρυθμού καρέ είναι μόνο η αρχή. Κάποια στιγμή μπόρεσα να ανέβω σε ένα πλεονεκτικό σημείο όπου είχα μια ωραία θέα από διάφορα αντικείμενα φόντου που επιπλέουν στο skybox. Σε άλλα σημεία ο πρωταγωνιστής θα εξαφανιζόταν κατά το ήμισυ μέσα από ένα αντικείμενο που ανέβαινε. Σε μια ξεκαρδιστική σκηνή είδα έναν Ναζί που έπεσε πάνω από μια δεξαμενή, μετά εμφανίστηκε ξανά όρθιος και μετά κατέρρευσε ξανά σαν να είχε μόλις καταλάβει ότι ήταν καταδικασμένος. Δεν θέλω να είμαι σκληρός, αλλά όλα είναι λίγο ερασιτεχνικά.

Ρίξτε μια από τις πιο βασικές και συναρπαστικές προσφορές για πολλούς παίκτες τον τελευταίο καιρό και έχετε ένα παιχνίδι που οποιοσδήποτε με οποιαδήποτε αίσθηση πρέπει να αποφύγει. Το Turning Point είναι ένας σκοπευτής τρίτης κατηγορίας. Είναι χειρότερο από το Timeshift, χειρότερο από το Turok, χειρότερο από τον Kane and Lynch: Dead Men. Δεν θα ήξερα καν πώς να το συγκρίνω με αυτά του The Orange Box ή του Call of Duty 4, οπότε δεν θα το κάνω. Είμαι σίγουρος ότι ο Spark και όλοι οι άλλοι εμπλεκόμενοι είχαν κάποιες καλές ιδέες και τις καλύτερες προθέσεις, αλλά αυτές απλώς δεν αντικατοπτρίζονται στο τελικό προϊόν. Λόθος όπως είμαι για να δώσω στον κύκλο πριν την κυκλοφορία οποιαδήποτε αξιοπιστία, αυτή τη φορά ήταν σωστό για τα χρήματα. Ας ελπίσουμε ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι θα κάνουν αυτό το σημείο καμπής και δεν θα παράγουν ποτέ ξανά κάτι τόσο κακό.

"'Ετυμηγορία"'

Κανονικά θα μουρμούρα για βιαστικές κυκλοφορίες και σπατάλη δυνατοτήτων, αλλά το Turning Point σε κάνει να αναρωτιέσαι αν υπήρξε ποτέ ένα καλό παιχνίδι εδώ μέσα. Ένα να χάσετε.

Αξιόπιστη βαθμολογία

Γιατί να εμπιστευτούμε τη δημοσιογραφία μας;

Ιδρύθηκε το 2004, οι Trusted Reviews υπάρχουν για να παρέχουν στους αναγνώστες μας εμπεριστατωμένες, αμερόληπτες και ανεξάρτητες συμβουλές για το τι να αγοράσουν.

Σήμερα, έχουμε 9 εκατομμύρια χρήστες το μήνα σε όλο τον κόσμο και αξιολογούμε περισσότερα από 1.000 προϊόντα το χρόνο.