Call of Duty 2 Review

Αυτός είναι ο σκοπευτής του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου για να τερματίσει όλους τους σκοπευτές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Δεν είναι πρωτότυπο, λεπτό ή ιδιαίτερα πρωτοποριακό. Δεν πρόκειται να παράσχει την πιο ρεαλιστική απεικόνιση του πολέμου. Δεν σας δίνει μια μάζα έξυπνων επιλογών τακτικής ή ανοιχτά πεδία μάχης όπου μπορείτε να κάνετε τα πράγματα με τον τρόπο σας. Δημιουργεί απλώς την πιο έντονη, συναρπαστική, μερικές φορές τρομακτική και συχνά εξαντλητική εμπειρία μάχης τριγύρω. Ακόμα και τώρα, με τα μάτια μου θολά και ανίκανα να εστιάσω και τα αυτιά μου να χτυπούν από τον ήχο των πυροβολισμών και τις χειροβομβίδες, είναι ακόμα δύσκολο να πιστέψω πόσο ισχυρό είναι ένα παιχνίδι Call of Duty 2.

Φυσικά, μεγάλο μέρος της επιτυχίας του σχετίζεται με τα γραφικά και θα χρειαστείτε ένα ισχυρό σύστημα για να αποδώσετε δικαιοσύνη, αλλά αυτό είναι ένα από εκείνα τα παιχνίδια όπου η εμπειρία του παιχνιδιού θα ήταν αδιανόητη χωρίς τα γραφικά και τα γραφικά θα ήταν απλά εντυπωσιακά χωρίς την εμπειρία του παιχνιδιού που έχουν συνηθίσει δημιουργώ. Το Call of Duty 2 φαίνεται καλό στα στιγμιότυπα οθόνης, αλλά για να το καταλάβετε πραγματικά πρέπει να το δείτε σε κίνηση: ο καπνός παρασύρεται στα εκπληκτικά λεπτομερή περιβάλλοντα. τα στρατεύματα μισά τρέχουν, μισο-σέρνονται από το ένα κάλυμμα στο άλλο. ο τρόπος με τον οποίο ο δυναμικός φωτισμός φωτίζει λεπτομέρειες και υφές στις στολές.

Στις καλύτερες στιγμές του - τα παγωμένα συντρίμμια των πολυκατοικιών του Στάλινγκραντ, ξέφρενες αψιμαχίες σε ένα καταφύγιο της ερήμου - το Call of Duty 2 έχει μια σχεδόν φυσική αίσθηση. Ο τρόπος που θολώνει το όραμά σας όταν παίρνετε σφαίρες είναι πιθανώς το μοναδικό, αγαπημένο οπτικό αποτέλεσμα της χρονιάς. Και όμως είναι αβίαστα κινηματογραφικό επίσης. Όταν μια δεξαμενή κυλήσει πάνω από την τάφρο στην οποία βρίσκεστε ή τα αεροπλάνα έρχονται να ουρλιάζουν από πάνω, δεν μπορείτε παρά να εκπλαγείτε από το καθαρό θέαμα.

Είναι και ο ήχος. Το Call of Duty 2 είναι ακριβώς εκεί πάνω με το F.E.A.R. και Half-Life 2 στην ατμόσφαιρα του πονταρίσματος, από το σφυροκόπημα πυροβολικού στο παρασκήνιο των γερμανικών προπαγανδιστικών εκπομπών στο Στάλινγκραντ αποστολές. Στη συνέχεια, μόλις αρχίσουν να πετούν οι σφαίρες, δίνει στα ηχεία σας την καλύτερη προπόνηση που είχαν ποτέ. Αν η ρωγμή και ο θόρυβος των διερχόμενων πυροβολισμών είναι τουλάχιστον ανησυχητικοί, η φασαρία των επερχόμενων δεξαμενών είναι το υλικό από το οποίο φτιάχνονται οι εφιάλτες των μικρών παιδιών. Επίσης, ας μην ξεχνάμε το υπέροχο βαθμολογικό αποτέλεσμα, το λάκτισμα όταν τα πράγματα χρειάζονται ώθηση και στη συνέχεια το αφήνουμε για να σας αφήσουμε να συγκεντρωθείτε στη δράση. Ούτε πρέπει να παραμελήσουμε την φλυαρία της ομάδας. Όπου στους περισσότερους σκοπευτές, οι σύντροφοί σας φαίνεται να προσθέτουν σχόλια για να διατηρήσουν τα πράγματα ζωντανά, εδώ λένε πραγματικά λογικά πράγματα. Ακούστε, μάθετε, στη συνέχεια αγωνιστείτε και δώστε σε εκείνους τους Ναζί το χτύπημα που τους αξίζει.

Αλλά ούτε τα γραφικά ούτε ο ήχος θα έκαναν αυτό το υπέροχο παιχνίδι αν όλα δεν ήταν τόσο λαμπρά ενορχηστρωμένα. Το Call of Duty 2 διαχειρίζεται αβίαστα αυτό που το Medal of Honor έχει προσπαθήσει να κάνει εδώ και χρόνια και αυτό που προσπάθησε ο Quake 4 απεγνωσμένα να αναπαραχθεί στον πλανήτη Στρογκ: δημιουργήστε μια γρήγορη, κινηματογραφική εμπειρία πολέμου που δεν εγκαταλείπει ποτέ για ένα δευτερόλεπτο. Ο ρυθμός είναι εκπληκτικός. Το Call of Duty 2 σας ρίχνει γρήγορα και γρήγορα τους εχθρούς, αλλά ποτέ δεν αισθάνεται τόσο επαναλαμβανόμενο με μια νότα όσο το F.E.A.R. ή τόσο αδέξια και ανόητα όσο το Quake 4. Είναι απλώς μια πιο ποικίλη εμπειρία. Ένα λεπτό μπορεί να σπρώχνετε τις ναζιστικές δυνάμεις πίσω στους δρόμους του Στάλινγκραντ, το επόμενο διεισδύετε σε ένα αμφισβητούμενο σταθμό μέσω ενός στενού αγωγού, συρρικνωμένος πίσω καθώς οι σφαίρες γρίφοι το μέταλλο, οι άξονες του φωτός σηματοδοτούν πόσο κοντά φτάσατε θάνατος. Αργότερα υπάρχουν επίσης ορισμένα απολαυστικά επεισόδια μάχης τανκ-τανκ, μερικές μεγάλες συμπλοκές σε πόλεις της Βόρειας Αφρικής και ένα σημείο πραγματικά ακραίας αναρρίχησης. Δεν είναι αλήθεια ότι υπάρχει κάτι εδώ που δεν έχετε ξαναδεί, αλλά το έχετε δει να γίνεται τόσο καλά; Πιθανώς όχι.

Ομολογουμένως, το παιχνίδι μάλλον σε οδηγεί από τη μύτη. Ορισμένες αποστολές σας δίνουν μια επιλογή στόχων, αλλά αυτοί ουσιαστικά καταλήγουν στο "πρέπει να ανατινάξω αυτό το μέρος πρώτα ή αφού ανατινάξω τα άλλα;" Το μέγεθος του Οι χάρτες σημαίνουν ότι δεν έχει τη νοοτροπία «διαδρόμου» των πρώτων παιχνιδιών Medal of Honor, αλλά υπάρχουν στιγμές που σίγουρα μπορείς να νιώσεις τους τοίχους να σε κρατούν στριμωγμένο σε.

Ωστόσο, είναι εκπληκτικό το πόσο καλά το παιχνίδι σας εμποδίζει να το σκεφτείτε, δίνοντάς σας πολλά άλλα για να σκεφτείτε. Καθώς εσείς και οι σύντροφοί σας προχωράτε μπροστά, συναντώντας θύλακες αντίστασης και έπειτα επιστρέφετε σε αμυντικό θέση, πραγματικά δεν θα ανησυχείτε για την έλλειψη δευτερευόντων στόχων ή γιατί οι μισές πόρτες δεν μπορούν να φουσκώσουν Άνοιξε. Αντίθετα, είστε απλώς απασχολημένοι με την ανησυχία για την επιβίωση.

Με αυτή την έννοια, βοηθάει ότι η τεχνητή νοημοσύνη του εχθρού είναι αρκετά καλή. Οι Ναζί δεν είναι τόσο έξυπνοι όσο οι ληστές-καμάρες, πάντα-κρυφά-πίσω από σας, της F.E.A.R., αλλά είναι πλήρως προετοιμασμένοι να φορτίστε, επανατοποθετήστε, σας ξεπεράστε και σας χειροβομβίδα, οπότε αν επιμείνετε να φορτίσετε όπως το ακόμα Wolfenstein 3D, τότε πηγαίνετε πεθαίνω. Πολύ. Θυμηθείτε - η απόκρυψη είναι φίλε σας, οπότε αν πρέπει να σπεύσετε στη μάχη, βεβαιωθείτε ότι χρησιμοποιείτε αυτές τις εύχρηστες χειροβομβίδες καπνού με σύνεση.

Εάν είστε έξυπνοι και χρησιμοποιείτε κάλυμμα, πιθανότατα δεν θα πεθάνετε τόσο πολύ. Αυτό οφείλεται στο ότι το CoD2 αφαιρεί με θράσος την υγεία, τις μεσαίες συσκευασίες και ολόκληρη τη ρύθμιση Quickload/Quicksave από τα περισσότερα παιχνίδια FPS με απλοποιημένο σύστημα όπου, αν χτυπηθείτε αρκετές φορές διαδοχικά, είστε νεκρός. Εάν λάβετε το μήνυμα "βαριά τραυματισμένο" εγκαίρως και το καλύψετε, τότε η υγεία σας αναγεννάται.

Θεωρητικά, αυτό θα πρέπει να σπάσει το παιχνίδι. Σε τελική ανάλυση, σας δίνει άδεια να εκσφενδονίσετε τον Τζέρι, στη συνέχεια να τρέξετε στη γωνία και να χαζέψετε όσο αυξάνεται η υγεία σας. Στην πράξη, όμως, κάνει το αντίθετο. Ο μηχανισμός απλώς διατηρεί τη δράση σε ροή ενώ σας ενθαρρύνει να χρησιμοποιήσετε το διαθέσιμο κάλυμμα και αν είστε ηλίθιοι ή αργή στα πόδια σας, τότε δεν πρόκειται να πετύχετε. Ενώ δίνει μια ελαφρώς σουρεαλιστική πινελιά στη διαδικασία, είναι λιγότερο ρεαλιστική από την ικανότητα να φορτώνετε ξανά σε ένα σημείο λίγο πριν πετάξετε το καταραμένο βλάκα; Καθόλου. Σε συνδυασμό με ορισμένα καλά τοποθετημένα σημεία ελέγχου, απλώς σας κρατάει βυθισμένους ενώ σας εμποδίζει να απογοητευτείτε πολύ.

Το CoD2 θριαμβεύει ακόμη και στο multiplayer, με αποτελεσματικές λειτουργίες Capture The Flag, Deathmatch και Team Deathmatch και το αντίστοιχο του Counter Strike: Search and Destroy. Η σχετική ευπάθεια σας - σε σύγκριση με το Quake 4 ή το Half Life: Deathmatch - κρατά τα πράγματα τεταμένα και συναρπαστικό και οι χάρτες είναι τέλειοι για το είδος της ενέδρας και του παιχνιδιού που προωθεί το παιχνίδι.

Το Call of Duty 2 δεν πρόκειται να ευχαριστήσει όλους. Δεν είναι τόσο εξελιγμένη προσφορά για πολλούς παίκτες όσο το Battlefield 2 και όχι τόσο ρεαλιστικό παιχνίδι για έναν παίκτη όπως το Brothers in Arms (αν και για μένα, το τελευταίο πάντα αισθανόταν λίγο πολύ σκληρό). Συνολικά, ωστόσο, είναι μια φανταστική συνέχεια και ένα απίστευτα φοβερό παιχνίδι. Perhapsσως δεν κάνει κάτι καινούργιο, αλλά κάνει ό, τι κάνει με τόσο στιλβωτικό και εντυπωσιακό élan που δεν μπορείς πραγματικά να τσιμπήσεις. Σε έναν ιδανικό κόσμο, αυτή θα ήταν πραγματικά η τελευταία λέξη για τα παιχνίδια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, γιατί πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν να το κάνει πολύ καλύτερα από αυτό.

"'Ετυμηγορία"'

Το Call of Duty 2 μπορεί να μην επαναπροσδιορίζει αρκετά το παιχνίδι δράσης του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά σας δίνει έναν πολύ καλό λόγο για να πολεμήσετε τον καλό αγώνα για άλλη μια φορά. Αν θέλετε το καλύτερο shooter πρώτου προσώπου της χρονιάς, αυτό είναι.

Αξιόπιστη βαθμολογία