Nikon 24-85mm f / 3.5-4.5G ED-IF VR-test

Gezien de sterke prestaties van Nikon’s 18-105 mm f / 3.5-5.6-lens, die 91% scoorde bij de evaluatie eerder dit jaar en slechts £ 200 kost, is het verleidelijk om te vragen of er echt een markt is voor een 24-85 mm lens met een vergelijkbaar diafragma die iets meer dan de helft van het zoombereik heeft en toch meer dan twee keer zoveel kost als veel. Het antwoord is een duidelijk “ja”, niet alleen omdat de 24-85 mm zoom full-frame dekking biedt, maar ook omdat de optische prestaties zelfs beter zijn dan die van de 18-105 mm lens.

De 24-85 mm Nikkor is aangenaam compact met een buitenkant die grofweg in drieën is verdeeld: het voorste gedeelte is gevuld met de zoomring; het middelste gedeelte is de thuisbasis van een venster met focus op afstand; en het achterste gedeelte biedt een smalle handmatige scherpstelring en twee schuifregelaars die de focusmodus instellen en het VR-systeem activeren.

Er kan een reden zijn om te zeggen dat het middengedeelte niet goed wordt gebruikt en dat het beter is om de scherpstelafstandvenster om bredere zoom- en scherpstelringen te creëren - maar dat zou een verandering van ethos voor Nikon vereisen full-frame lenzen. (De 18-105 mm DX-lens neemt deze alternatieve suggestie over, maar is gericht op een andere markt.)

Het scherpstellen is intern en handmatige aanpassingen kunnen op elk moment worden gemaakt. Net als bij de 18-105 mm zoom is het nodig om de greep iets te verschuiven om bij de handmatige scherpstelring te komen, maar de lens voelt nog steeds goed uitgebalanceerd aan. Automatisch scherpstellen gaat ruim voldoende snel, maar niet opvallend snel.

De beeldkwaliteit is een belangrijke troef van de full-frame 24-85 mm zoom. Er was geen teken van zichtbare chromatische aberratie in echte beelden, en hoewel het mogelijk was bij het fotograferen van technische testdoelen enige scheiding van de curven waarneembaar was er geen kleurrand gezien.

Bovendien waren de MTF-cijfers constant hoog over het diafragma, van wijd open tot f / 22, bij alle drie de geteste brandpuntsafstanden. De cijfers doken op f / 27, wat de minimale diafragma-instelling is vanaf ongeveer 28 mm, maar prestaties daarbuiten f / 22 worden niet bestraft in de tests van WDC omdat kwaliteitsbewuste fotografen dat natuurlijk zouden vermijden openingen; hier zal de beeldkwaliteit aanzienlijk dalen als gevolg van diffractie.

De MTF-curven zweven rond 0,3 cycli per pixel van wijd open tot f / 16 en zelfs bij f / 22 bevinden ze zich nog steeds comfortabel boven de kritische drempel van 0,25 cycli per pixel.

Aan de andere kant van de schaal beperkt het maximale diafragma van f / 3.5-4.5 het gebruik van onscherpe achtergronden tot op zekere hoogte, maar dit is een aanvaardbare beperking in zo'n goed geprijsd en verder indrukwekkend lens.

Over het algemeen is dit een verbluffende lens. Er is werkelijk op geen enkel ernstig niveau iets aan te merken. Nikon's gebruik van ED-glas en drie asferische profielen heeft hier duidelijk zijn vruchten afgeworpen in termen van kleurzuiverheid en scherpte en elke Nikon-gebruiker wie kan leven zonder een maximaal diafragma van f / 2.8, zou deze lens zeer serieus moeten overwegen als alternatief voor de veel duurdere 24-70 mm zoomlenzen.