Olympus E-420 Digital SLR recensie

Geprezen als 's werelds kleinste en lichtste DSLR, vervangt de Olympus E-420 de E-410 in het Olympus Four-Thirds-systeem. Met 10 miljoen effectieve pixels, van een totaal van 11,8 miljoen, lijkt het erop dat Olympus een bottleneck heeft gevonden met de vier-derde sensor. Dit is de zesde DSLR in het assortiment (sinds de originele E-400) met dit aantal pixels - en dat geldt ook voor het vlaggenschip E-3.

Op hetzelfde moment dat Olympus dit model aankondigde, lanceerde het ook een 25 mm f / 2.8 pancake-lens, die met de 2x vergrotingsverhouding van de camera gelijk is aan 50 mm in 35 mm-termen. Deze onopvallende lens in combinatie met de kleine camera belooft een bijna in zakformaat te worden DSLR (tenminste voor dragers van cargobroeken). Voor deze test hebben we echter de afgebeelde 14-42mm f / 3.5-5.6 kitlens gebruikt. Net als de andere camera's uit de E-400-serie heeft dit model geen ingebouwde beeldstabilisatie.

Ondanks het kleine formaat van de camerabody, is Olympus erin geslaagd om een ​​2,7 inch LCD-scherm aan de achterkant van de camera op te nemen, met Live View dankzij de Live MOS-sensor. Net als de E-520 heeft de E420 autofocus in de Live View-modus, dankzij de opname van beide AF met contrastdetectie (meestal gevonden in compactcamera's) en faseverschildetectiesysteem (normaal gebruikt in DSLR's), waardoor het scherpstellen met Live View veel wordt sneller. De standaard autofocus-instelling is de Imager AF-modus, waarin de focus wordt gehandhaafd door de beeldsensor. In deze modus beweegt de reflexspiegel niet tijdens het fotograferen, waardoor de scène altijd helder blijft, hoewel het beeld enigszins wordt gedimd tijdens de belichting.

Er zijn nog twee opties voor de AF-modus in het menu; Sensor-AF die de sensor gebruikt die in het pentaprisma is ingebouwd, en hybride AF, die een combinatie van beide sensoren gebruikt, afhankelijk van of de sluiter half of helemaal is ingedrukt. De Imager AF biedt 11 selecteerbare scherpstelpunten, terwijl de andere twee slechts drie selecteerbare AF-punten bieden. De camera beschikt nu ook over gezichtsherkenning AF.

Olympus beweert ook dat het LCD-scherm, dat gebruik maakt van de verbeterde HyperCrystal II-technologie, twee keer zoveel contrast levert als eerdere modellen en een betere weergave biedt in extreme lichtomstandigheden. Olympus beweert ook dat het betere kleurdetails en een grotere beeldhoek van 176 graden biedt. De resolutie heeft tijdens het proces een lichte boost gekregen met 230.000 dots, in tegenstelling tot 215.000 op de E-410.

Het meetsysteem van de camera omvat Olympus 49-segment digitale ESP-meting, samen met centrumgewogen gemiddelde en twee procent spotmeting. Net als andere recente Olympus-modellen is er ook Shadow Spot- en Highlight Spot-meting, die de belichting respectievelijk verminderen of versterken bij het fotograferen van zeer lichte of zeer donkere scènes. Een nieuwe toevoeging is de Shadow Adjustment Technology, die automatisch de tooncurven in een afbeelding aanpast om schaduw- en hooglichtdetails te behouden. Verwarrend is dit te vinden in het Gradation-submenu, met behulp van de nieuwe Auto-instelling. Eerdere modellen hadden net een high key, low key en normale instelling.

Naast de regelbare automatische belichtingsmodi - programma AE, sluiterprioriteit AE en diafragmaprioriteit AE - en handmatige modus, camera biedt automatische opnamen voor complete beginners, evenals 18 scèneprogramma's, met voorbeelden van het type scène afgebeeld op de LCD. De meest voorkomende scènemodi van portret, landschap, actie, macro en nachtscène zijn allemaal geselecteerd op de bovenplaat, samen met de meer geavanceerde belichtingsmodi.

Een nieuwe headline-functie is de Perfect Shot Preview. Er is geen instructiehandleiding bij de camera geleverd, maar dit blijkt te werken bij gebruik van Live View naast de scènemodi of kleurmodi, met het effect van de modus zichtbaar op het LCD-scherm voor u schieten.

In overeenstemming met de andere camera's in het assortiment, heeft de E-420 het SuperSonicWave-filter, dat de sensor ontploft met hoogfrequente geluidsgolven bij het opstarten en uitschakelen om eventueel vuil te verwijderen dat zich mogelijk op de sensor heeft vastgezet oppervlakte.

Olympus beweert het witbalansalgoritme te hebben verbeterd voor een nauwkeurigere automatische witbalans en natuurlijk zijn een aantal handmatige voorinstellingen opgenomen om de gebruikelijke lichtomstandigheden te dekken. Het houdt ook de TruePic III-processor van zijn directe voorganger (en andere recente modellen), hoewel de burst-snelheid nu is verbeterd van 3 fps naar 3,5 fps.

Zoals gezegd is de camera klein en licht van gewicht, maar toch comfortabel en gemakkelijk vast te houden. Ik heb soms het gevoel dat kleinere camera's met een uitstekende grip moeilijk vast te houden zijn - ik denk aan de Canon EOS 350D, omdat de aanschaf vaak te klein is voor mijn lange slanke vingers. Dit is niet het geval bij de E-420. Door de traditionele platte vormgeving kan de camera netjes geklemd zitten tussen mijn vingers en de palm van mijn hand. Een klein puntje van kritiek zijn de uitstekende riembevestigingen die een beetje in je vinger kunnen graven - als ze meer vlak waren, zou het comfortabeler en gestroomlijnder zijn.

De zoeker is een mijt die moeilijk volledig te zien is. Hoewel het zoekergebied klein is, iets dat typerend is voor het Four-Thirds-systeem, is het moeilijk om de opname-informatie van de zoeker aan de rechterkant van het hoofdscherm te lezen. Fotograferen in heldere omstandigheden bemoeilijkt dit nog meer - de groene LED's zijn te zwak om te zien en ik moest mijn toevlucht nemen tot het gebruik van het hoofdcontrolepaneel op de achterkant van de camera. Omdat ik daarbij herhaaldelijk mijn oog van de camera moest halen, werd het al snel vervelend.

Het Live View-systeem en het LCD-scherm zijn helder en bruikbaar, zelfs in zeer sterk zonlicht, hoewel ik nog steeds de voorkeur geef aan een optische zoeker voor compositie. Hoewel ik veel van de voordelen van Live View waardeer, geef ik de voorkeur aan de kantelbare schermversies. Laag of hoog fotograferen is voor mij het grote voordeel en vaste schermen laten dat van nature niet toe.

Er is enige discussie over de waarde van het hoofdregelscherm dat toegankelijk is via het LCD-scherm. Sommige mensen geven de voorkeur aan meer directe toegangsknoppen, andere niet. Persoonlijk vind ik het Olympus- en Sony-systeem met snelle toegang via de duimsteun en scrollwieltjes leuk. Het werkt over het algemeen snel, en als je er eenmaal aan gewend bent, is het erg intuïtief. Het is ook goed om snel al uw opnameparameters in één keer te controleren in plaats van door menu's of een miljoen knoppen te gaan. Ik ben de tel kwijtgeraakt van de keren dat ik een camera heb gepakt om te fotograferen, alleen om te ontdekken dat ik hem in sommige raar opgezet vanaf het laatste gebruik en de foto verpest (het voordeel van onbewerkte opnamen is dat dit vaak zo is repareerbaar).

Ik herinner me dat ik de lancering van het Four-Thirds-systeem bijwoonde op de Photokina-camerashow in 2002, waar Olympus beweerde dat een volledig geïntegreerd digitaal systeem veel voordelen had ten opzichte van de meer organische ontwikkelingen van de concurrenten. Destijds was het logisch en veel van de innovaties die Olympus ontwikkelde, zijn sindsdien verwerkt in modellen van andere fabrikanten (ondanks hun scepsis en spot in die tijd!).

De belangrijkste claim was echter een verbetering van de beeldkwaliteit. We moeten echter nog een grote verbetering zien, en zeker in het geval van beeldruis heeft Olympus moeite om de hoge ISO-prestaties van andere fabrikanten zoals Nikon of Canon te halen.

Dit gaat door met de beelden van de E-420, die een goede ruiscontrole hebben bij de lagere bereiken van de gevoeligheid, maar de problemen nemen toe naarmate de versterking toeneemt. Ik zou niet zeggen dat het geluid verschrikkelijk is, maar het is zichtbaar en heeft een korrelige textuur die sommige fotografen misschien leuk vinden. Chroma-ruis wordt in alle kleurkanalen op een vergelijkbaar niveau gehouden, dus ik zou zeggen dat het goed onder controle is. Het is alleen jammer dat Olympus niet kan tippen aan het hogere ISO-bereik van sommige van zijn rivalen.

Een gebied waarin de Olympus E-420 uitblinkt, is detailbeheer. De beelden zijn vloeiend en gedetailleerd, met een zeer goede scherpte, zelfs met de basis kitlens, en er valt heel weinig scherpte weg in de hoeken is duidelijk. Evenzo is er geen teken van vignettering.

De belichtingen zijn over het algemeen goed, hoewel iets onderbelicht. Dit zorgt voor een goed detail van de highlights, maar betekent voor de perfectionist dat er een bepaald niveau van nabewerking nodig is om de beelden op peil te brengen. Voor de gemiddelde gebruiker, op wie deze camera echt is gericht, is hij goed genoeg voor algemene momentopnames en zal de ervaring dankzij de camera meer geavanceerde belichtingsfuncties leren.

"'Vonnis"'
Er valt weinig aan te merken op de algemene specificaties en prestaties van de E-420. Ik hou van het formaat - het is ideaal voor op reis en doet in sommige aspecten van de bediening denken aan mijn oude OM4.

Afbeeldingen zijn over het algemeen ook goed, met een uitstekende scherpte en detail. De kleur is helder en hoewel de belichting naar mijn smaak enigszins onderbelicht is, behouden ze over het hele bereik een goede tonaliteit.

Het Four-Thirds-systeem is enigszins omstreden onder de meer uitgesproken geeks op de forums, maar dat is het wel vele voordelen en is zeker het overwegen waard voor iedereen die voor het eerst naar een DSLR komt. De Olympus E-420 is een genot om te gebruiken en zijn eenvoud in combinatie met de meer geavanceerde functies stelt de nieuweling in staat om te leren en te groeien, maar ook om gewoon te genieten van het maken van goede foto's.

”Op de volgende pagina's laten we een reeks testopnames zien. Op deze pagina is de afbeelding op volledige grootte bij de minimale en maximale ISO-instellingen verkleind om u de volledige afbeelding te laten zien, en er is een reeks uitsneden met volledige resolutie genomen van originele afbeeldingen met een reeks ISO-instellingen om het algehele beeld te tonen kwaliteit."
—-

Dit is de volledige afbeelding bij ISO 100

—-

ISO 100 heeft een zeer goede ruisbeheersing en tonaliteit

—-

ISO 200 behoudt de fijne details en is ruisvrij

—-

ISO 400 is zeer acceptabel met slechts een klein beetje ruis

—-

ISO 800 heeft meer ruis maar afbeeldingen zijn nog steeds bruikbaar

—-

ISO 1600 heeft een gelijkmatige verdeling van ruis, maar is nog steeds acceptabel - alleen korrelig

—-

”Op de volgende twee pagina's wordt een reeks algemene testopnames getoond. In sommige gevallen is de afbeelding op volledige grootte verkleind voor bandbreedtedoeleinden en is er een uitsnede van de oorspronkelijke afbeelding met volledige resolutie onder geplaatst om de algehele afbeeldingskwaliteit weer te geven. Op sommige andere afbeeldingen kan worden geklikt om de originele afbeelding op volledige grootte te bekijken. "

De belichting is over het algemeen goed, maar vergist zich in de richting van een lichte onderbelichting om te voorkomen dat de hooglichten wegblazen

—-

De afbeeldingen bevatten veel details

—-

De kleur is nauwkeurig en pittig

De E-420 is in staat tot geweldige kleuren en scherpte

—-

Dit is een 100% uitsnede van de vorige afbeelding

—-

Een algemeen beeld met de mogelijke resultaten