Medal of Honor: European Assault Review

”‘Platforms:”’ PS2, Xbox, GameCube – PS2-versie beoordeeld.

Lang geleden was er een klein spel genaamd Medal of Honor op de Sony PlayStation. Destijds werd het om een ​​paar eenvoudige redenen zeer hartelijk ontvangen. Het was een solide en zeer speelbare first-person shooter, en zulke dingen waren zeer zeldzaam op de PlayStation. Net als zijn tijdgenoot, GoldenEye op de N64, had het een cool spionagethema, missiedoelen die verder gingen dan alleen het opruimen van niveaus en op weg naar de uitgang, en het had ook een sfeervolle Tweede Wereldoorlog-omgeving (nogmaals, dit was ongebruikelijk bij de tijd). Het werd gevolgd door een nog beter vervolg op het Franse verzetsthema, Underground, en een uitstekende pc-versie, Allied Assault. En toen sloeg de rot toe...

De eerste PlayStation 2-incarnatie, Frontline, was niet slecht, maar de eerste grote missie, de bestorming van de stranden van Normandië, was verreweg de beste. Daarna kwam de gameplay in het patroon dat we al snel zouden associëren met EA's FPS-games: lineaire niveaus die speelden meer als wandelroutes dan echte missies, waarbij de speler praktisch over rails van de ene actiescène naar de wordt gesleept De volgende. De nazi's - een van de meest effectieve strijdkrachten uit de geschiedenis - werden gereduceerd tot een stel onhandige schurken wiens modus operandi het was om vaste posities te omhelzen en af ​​te wisselen tussen slecht vuren en wegduiken voor omslag.

Desondanks was Frontline op zijn minst vermakelijk, iets dat niet gezegd kon worden voor de volgende poging, Rising Sun. De niveaus werden zelfs nog lineairder, en met komisch slechte vijandelijke AI, daalde het spel af in een vervelende point-to-point sjokken. Er waren misschien nevendoelen, maar de vraag was niet of je ze hebt gevonden en voltooid, maar meer of je ze onderweg hebt opgemerkt. Als gevolg hiervan behandelt de ervaren gamer de komst van een nieuwe console Medal of Honor nu met het soort rauwe opwinding dat we zouden kunnen belonen, laten we zeggen, een nieuwe serie Heartbeat op zondagavond. We zijn ons ervan bewust dat het enorm populair zal zijn bij de deinende massa, maar dat betekent niet dat we er zelf naar willen kijken.

Dus hier is een verrassing. Medal of Honor: European Assault is bijna uitstekend.

Nu zal ik zo in detail ingaan op het hoe en waarom van deze verbazingwekkende ommekeer, maar als ik het verschil zou willen samenvatten, zou ik het energie moeten noemen. Als je Frontline herinnert, zul je je herinneren hoe dat eerste niveau een echte drive en spanning had. Overal suizen kogels, overal ontploffende granaten, troepen die vanuit elke hoek schreeuwden en schreeuwden, en vijanden overal waar je keek. Voor het grootste deel is dit het spul waar European Assault van gemaakt is.

Maar het is eigenlijk nog beter dan dat. Om te beginnen zijn de niveaus veel groter en meer open, hoewel er nog steeds voldoende dekking voor je is, je bondgenoten en je tegenstanders om je achter te verschuilen, en voor een ander zijn deze slagvelden eigenlijk meer chaotisch. Visueel is European Assault gedetailleerder dan eerdere MoH-titels, en het heeft zeker meer indrukwekkende verlichting effecten, maar de echte technische prestatie hier – vooral op de PS2 – is hoeveel er gaande is in de kader. Overal in de winkel zijn troepen, vuurgevechten en explosies, vliegtuigen zoomen over en tanks rommelen in de strijd. Voeg daar de uitstekende score en briljante THX-geclassificeerde surround sound-effecten aan toe, en soms komt de game in de buurt van zintuiglijke overbelasting. Huil een ravage, ren dan weg als een vijfjarig meisje en huiver voor de oorlogshonden.

De volgende grote verandering is de toevoeging van een goede squadrondynamiek aan het spel. Je hebt maar drie mannen om te controleren, en je bevelen zijn beperkt om "erheen te gaan" en "hier terug te komen", maar de dagen van het eenmansleger zijn grotendeels voorbij. Met andere squadrons in actie op het slagveld, is er een fijn gevoel dat je niet meer alleen bent. Toegegeven, je troepen hebben een beperkt intellect, en er zullen momenten zijn dat je schreeuwt "achter jullie, jullie hansworsten", maar ze kunnen in ieder geval gebieden vrijmaken en je vitaal dekkend vuur geven wanneer nodig zijn.

Bovendien zijn de nazi's slimmer geworden. Ze doen nog steeds het oude eend-vuur-eend-ding, maar ze haasten zich ook om je te omsingelen, rennen voor hulp en kruipen voor dekking. In tegenstelling tot de suïcidale gozers van Rising Sun, houden deze jongens je scherp, met één belangrijke voorwaarde: de AI is eigenlijk alleen begint op de moeilijkheidsgraad Normaal, dus als je erop staat dit spel op Easy te spelen, zal het je niet dezelfde voldoening geven.

Sterker nog, EA heeft eindelijk een aantal broodnodige wijzigingen aangebracht in de spelmechanica. Het oude en slecht geïmplementeerde Checkpoint-opslagsysteem gaat eruit, er komt een nieuw systeem van herleven, dat effectief werkt als levens. Deze worden verdiend door het voltooien van missiedoelen, en medikits en revives kunnen ook worden gewonnen door je troepen tot het einde van het level in leven te houden. Dit op zich geeft het spel een nieuw tactisch voordeel; gebruik je die vitale medikit om je vervagende kameraad te helpen, of houd je hem tegen voor het geval je hem later nodig hebt?

En wat de doelstellingen betreft, daar is deze keer veel meer over nagedacht. Elke missie heeft nog steeds één hoofddoel, maar er zijn ook 'nemesis'-nazi's om uit te zoeken en af ​​te slachten, plannen om ontdekt te worden en nieuwe doelen om te ontgrendelen tijdens je verkenningstocht. Omdat revives zo handig zijn naarmate je verder komt in het spel, krijgen deze secundaire doelen een nieuw belang en merk je dat je ze allemaal wilt ontgrendelen.

Het beste van alles is dat deze veranderingen zijn gekomen zonder afbreuk te doen aan wat MoH altijd zo goed heeft gedaan: zijn ingrijpende - indien gereinigd - filmische weergave van de Tweede Wereldoorlog, en het respect voor vintage wapens en periode detail. De gebeurtenissen die aan bod kwamen - de Britse aanval op St. Nazaire, de campagne in Noord-Afrika, Stalingrad en de slag of the Bulge - geef je een verscheidenheid aan omgevingen om mee te spelen, en elk heeft zijn eigen kenmerkende uiterlijk en gevoel. Qua sfeer zit European Assault precies goed, en blockbuster actie-entertainment wordt niet veel beter dan dit.

Wat de grootste zwakte van het spel verandert in een tragische fout. Met vier campagnes en slechts elf missies is European Assault kort. De meesten van ons zullen er in ongeveer acht tot tien uur doorheen waaien, en het soort arrogante, game-gekke tiener met een joypad die aan zijn vettige wanten is gepuntlast, zou het mogelijk in veel minder tijd kunnen doen. Ik zou zeggen dat de game zoveel actie in elke missie stopt dat je nog steeds (ongeveer) waar voor je geld krijgen, en de stijgende AI- en bonusdoelen voegen een zekere hoeveelheid herhaling toe waarde. Ik moet echter zeggen dat dit geen kogelvrij argument is en dat het ontbreken van online multiplayer-opties nauwelijks helpt.

Laten we bovendien niet vergeten dat MoH dit onderwerp niet langer voor zichzelf heeft. De consolevariant van Call of Duty geeft European Assault misschien niet veel concurrentie, maar Brothers in Arms heeft een trouwe aanhang gewonnen vanwege zijn scherpe realisme en meer doordachte kijk op squadron tactiek. Het laat deze game er enigszins elementair uitzien. Nogmaals, er is een argument dat European Assault toegankelijker en vermakelijker is, maar sommige mensen zullen het nog steeds een kleine stap achteruit vinden.

Maar laten we ons concentreren op het positieve. Er zijn maar weinig games die perfect zijn, en nadat ik de afgelopen maand verschillende console-shooters heb gespeeld, moet ik zeggen dat dit het is absoluut de meest boeiende - degene die me tot na mijn bedtijd liet spelen en ervoor zorgde dat ik terugkwam voor meer eerste dingen volgende ochtend. Noch het origineel, noch noodzakelijkerwijs de beste Tweede Wereldoorlog-shooter, het is nog steeds een knaller zolang het duurt.

"'Uitspraak"'

Een enorme verbetering in kwaliteit ten koste van kwantiteit, dit toont nog steeds een nieuw leven ingeblazen serie en — zolang het duurt — behoort het tot de allerbeste shooters op de PS2.

Betrouwbare score