Ninja Gaiden Sigma-recensie

Als ik onbeleefd zou zijn over Ninja Gaiden Sigma, zou ik je vertellen dat het een meedogenloos gewelddadige actiegame is gemaakt door en voor borstgefixeerde adolescente mannen met een obsessieve interesse in vechtsporten, fantasie, de meer dubieuze smaken van Japanse anime en het ergste soort low-brow heavy steen.

Oké, dus hoe meer ik erover nadenk, hoe meer die beschrijving best goed klinkt. Het laat echter buiten beschouwing dat dit een remix is ​​van een drie jaar oude game en van een drie jaar oude game die volledig gericht is op wat je een behoorlijk hardcore gamer zou kunnen noemen. Waarom wordt het dan uitgeroepen tot de beste PS3-game in maanden?

Nou, het helpt dat het komt op een moment dat de PS3 nog steeds een jammerlijk tekort heeft aan fatsoenlijke actietitels, maar het moet ook gezegd worden dat Ninja Gaiden, ondanks zijn leeftijd, nog steeds een krachtige aantrekkingskracht heeft. Een deel hiervan is visueel. Ninja Gaiden was dichtbij, zo niet het toppunt van Xbox-graphics, en vervolgens toevoeging van verbeterde HDR-verlichting, texturen met hoge resolutie en nieuwe water- en vlameffecten voor de PS3-poort betekent dat de game nog steeds goed standhoudt in het tijdperk van Gears of War en Motorstorm. Vroege scènes bevatten een prachtig boslandschap en traditionele Japanse architectuur, en naarmate het spel vordert, is er genoeg spektakel en textuurdetails om van te genieten. De originele ontmoetingen met de baas waren enkele van de beste die van overal buiten Capcom naar voren kwamen, en in hun nieuwe PS3-kleuren maken ze vandaag nog steeds een impact.

De ster is echter de animatie. Met Ryu Hyabusa kocht Team Ninja een van de meest acrobatische, energieke helden die er zijn; iemand die de muur rennende, salto's capriolen van de prins van Perzië deelt, maar die het roekeloze zwaardvechten van de prins overtreft met een dodelijke reeks wapens en serieuze vechtsportexpertise. Kijken hoe Ryu racet, snijdt en zich een weg baant over een stadsplein of ondergrondse kamer is een van de grootste geneugten van het spel. Het wisselen van zwaard naar staf of nunchucks is niet alleen een tactische keuze, maar ook een esthetische. Soms is het gewoon leuker om te zien hoe monsters worden doodgeknuppeld door een wervelwind van stafslagen dan om ze in stukken te zien snijden door Ryu's nieuwe tweeling katana's.

Bovendien heeft Team Ninja het helemaal goed. Het platformspringen is voor het grootste deel vloeiend en briljant behandeld, en alleen God of War 1 en 2 bieden een close-up vechtsysteem van vergelijkbare kwaliteit. Ninja Gaiden's mix van snelvuurcombo's, zorgvuldige blokkering en acrobatische speciale aanvallen doet iets speciaals: het geeft je hebt de flexibiliteit om op echte Ninja-manier met meerdere tegenstanders om te gaan, maar het heeft geen last van dwazen die op de knoppen drukken graag. Perceptie en precisie zijn alles, en Ninja Gaiden slaagt in het gebied dat het meest telt. Het geeft je die authentieke bovenmenselijke ninja-sensatie in schoppen.

De andere grote troef van de game is de houding en het tempo. Net als God of War, geeft Ninja Gaiden je een echte ball-to-the-wall actiegame. De plot is cliché en debiel - het spul van verbrande dorpen, magische zwaarden, wraak en spontane mutatie - maar het stelt het spel in staat om erin te gooien een breed scala aan traditionele Japanse en eigenaardige moderne omgevingen, en ze bevolken ze met rivaliserende ninja's, bizarre wezens en echt brute bazen. Dit is een spel dat vijanden naar je gooit met een niet-aflatend enthousiasme en eist dat je je weg baant door het ene perceel, voordat je genadeloos met een ander wordt geraakt. Het is het soort spul dat de oer-, reptielendelen van je hersenen opeten, en op zijn best zijn het absoluut opwindende dingen.

Het probleem is - zoals altijd het geval was met Ninja Gaiden - moeilijkheid. Ondanks al zijn reputatie als technische showcase, was de duurzamere impact van de originele Ninja Gaiden een synoniem voor extreme moeilijkheid. De originele versie was duivels lastig, tot het punt dat sommige spelers nooit verder kwamen dan het eerste gevecht met de baas. Onder protest voegde Tomonobu Itagaki, de leider van Team Ninja, een lagere moeilijkheidsgraad toe aan een geremixte versie, Ninja Gaiden Black, maar stond spelers alleen toe om nemen als ze verschillende keren in de strijd waren verslagen – en pas toen na een vernederende bekentenis dat ze ‘de weg van de ware ninja'. Het feit dat deze modus – Ninja Dog – aanzienlijk harder is dan de normale moeilijkheidsgraden van veel games, vertelt je precies hoe hardcore Itagaki denkt dat een ‘echte ninja’ is.

En ondanks de garanties van Team Ninja dat Ninja Gaiden Sigma – de nieuwe PlayStation 3-versie van de game – is ontworpen als een Ninja Gaiden voor iedereen, is dit nog steeds grotendeels dezelfde game. Meestal zit de game ongeveer aan de rechterkant van de uitdaging. Zelfs als er enkele gruwelijke moeilijkheidspieken zijn, heb je bijna altijd het gevoel dat de fout bij jou ligt en dat je onvermogen om de uitdaging aan te gaan. Zelfs als het spel je keer op keer hard tegen het asfalt slaat, weet je zeker dat als je gewoon time je bewegingen goed, pas je tactieken aan en zorg ervoor dat elke hit telt, misschien is het jouw beurt om de volgende keer te zegevieren in de omgeving van.

Maar er zijn zeker momenten waarop Ninja Gaiden Sigma dit een stap te ver gaat. Vecht tegen golf na golf van agressieve, zwaar inslaande zombies zou een zenuwslopende ervaring moeten zijn, niet vermoeiend een waar je grootste zorg het vermoeiende half uur aan gameplay is dat je moet herhalen als je held instorten. Moeilijke ontmoetingen na elkaar stapelen in een spel zonder checkpoint-systeem is een afschuwelijke gewoonte, terwijl het gebruik van respawnende vijanden op vaak gepasseerde locaties al jaren verboden had moeten worden geleden. Er zijn wijzigingen aangebracht om de minder bekwame mensen tegemoet te komen, met een oneven toegevoegd opslagpunt of een nieuw drankje en upgrade-winkel gebeiteld, maar wees gewaarschuwd. Als je games speelt alleen maar om van de ervaring te genieten - in plaats van jezelf te bewijzen dat je de 'L33T'-vaardigheden van de echte cyberninja hebt - Ninja Gaiden Sigma heeft verschillende momenten waarop mensen met banen, hobby's of gezinnen in de verleiding kunnen komen om een ​​meer lonend gebruik voor onze tijd.

Dit zijn ook niet de enige momenten waarop we denken dat we misschien een beetje oud worden voor dit soort dingen. Team Ninja vond de ondersteunende heldin van het originele spel, Rachel, duidelijk genoeg om haar de hoofdrol te geven in een handvol eigen levels in Sigma. Het ongelukkige is dat ze zich eigenlijk een beetje in verlegenheid brengt: een veertienjarige jongen in leer geklede, belachelijk boezemfantasie van een vrouw die op hoge hakken rondscharrelt terwijl ze een massieve hamer.

Terwijl een filmpje voor de zoveelste keer op een wiebelende borst blijft hangen, kun je het niet helpen dat iemand bij Team Ninja eruit moet om echte meisjes te ontmoeten. Erger nog, haar langzame bewegingen en pijnlijke aanvalssnelheid doen je je realiseren hoe vreselijk Ninja Gaiden zou zijn zonder het Ninja-bit. Met andere woorden, de belangrijkste nieuwe inhoud die voor de PS3-game is geïntroduceerd, is een reeks saaie, richtingloze en - aangezien ze alleen vijanden en omgevingen uit bestaande missies recyclen - volkomen zinloos niveaus. Als je Ninja Gaiden of Ninja Gaiden Black al hebt gespeeld, is er geen reden om terug te keren.

En dit zou de grootste fout van de game kunnen zijn. Het is niet dat we verwachtten dat Team Ninja hun spel opnieuw zou uitvinden voor de volgende generatie, maar als je onder de nieuwe PS3-glans komt, blijf je achter met wat nu een merkwaardig ouderwets spel lijkt te zijn. Het ontbreken van checkpoints of een verstandig opslagsysteem lijkt nu archaïsch. De pauzes tussen gebieden van een niveau en de beperkende, niet bijzonder interactieve omgevingen plaatsen het in het tijdperk van Devil May Cry 3 en Prince of Persia: Warrior Within, niet Assassin's Creed of zelfs God of War. De nadruk op lange aanvalscombo's, uitputtende gevechtsproeven en verborgen schatten getuigt allemaal van de ouderwetse Japanse actiegame-mentaliteit. Toen we gewend waren aan Devil May Cry en Onimusha, was dit geen probleem, maar de afgelopen twee jaar en de gedateerde structuur en spelmechanica van Ninja Gaiden steken er nu uit als een gekneusde en bloederige zweer duim.

Toch, als Ninja Gaiden Sigma soms een nogal gedateerde en adolescente ervaring kan zijn, is het moeilijk om zijn gung-ho-geest of de constante, bedwelmende rush van zijn gestileerde geweld te weerstaan. Voor elke minuut dat je je ergert aan de gedateerde structuur of gefrustreerd raakt door de belachelijke eisen die eraan gesteld worden je vaardigheden en uithoudingsvermogen, er zijn er tien als de actie opwindend is en de sfeer helemaal is meeslepend. Ondanks al zijn vernieuwde looks is het geen game die thuishoort in deze generatie; het is te ver weg van de vrije, filmische werelden die we nu dierbaar zijn. Maar het bewijst dat wanneer je prachtige graphics toevoegt aan de waarden van een oudere generatie - halsbrekend tempo en een vlezige uitdaging - de resultaten vandaag nog steeds waterbestendig zijn.

"'Uitspraak"'

Nog steeds mooi, nog steeds brutaal. Ninja Gaiden Sigma kan zijn gedateerde structuur niet verbergen, maar dat betekent niet dat het geen actie-epos van dichtbij is om rekening mee te houden.

Betrouwbare score