Olympus E-410 Digitale SLR Review

Op dinsdag heb ik de Olympus E-510 digitale SLR, een high-spec semi-pro DSLR van £ 600 met body-integral beeldstabilisatie, SSWF anti-stofsysteem en monitor live view, en ik was er meer dan een beetje van onder de indruk. Vandaag kijk ik naar het kleine broertje van de E-510, de E-410.

Vorig jaar heb ik ook de E-400 en E-500. Op dat moment waren de modelnummers een beetje verwarrend, aangezien de E-500 het instapmodel was, terwijl de duurdere E-400 de hogere specificaties had. Deze keer zijn de rollen echter omgedraaid. De E-410 heeft een lagere specificatie dan de E-510, hoewel niet veel. Het is ook ongeveer £ 100 goedkoper, kost ongeveer £ 499 met de hoogwaardige 14-42 mm f / 3.5-5.6 Zuiko-kitlens, of £ 599 als een kit met twee lenzen met de toevoeging van een 40-150 mm f4-5.6 telefoto zoom. Vergelijk dit met de Canon EOS 400D (£479 met een EF-S 18-55mm f/3.5-5.6 lens), de Nikon D40x (£ 450 met de nogal mooie AF-S DX 18-55mm f/3.5-5.6G ED II-lens), de

Pentax K10D (£ 499 met een SMC DA 18-55 mm) of de Sony Alpha A100 (£ 449 met een 18-70 mm-lens), en houd er rekening mee dat deze laatste twee ook ingebouwde beeldstabilisatie hebben.

Als ik zeg dat de E-410 een lagere specificatie heeft dan de E-510, dan is in feite het enige belangrijke kenmerk dat hij mist het beeldstabilisatiesysteem. Het heeft al het andere, inclusief het SSWF-antistofsysteem, liveweergave op een 2,5-inch 230Kp LCD-monitor en de mogelijkheid om zowel xD-Picture- als CompactFlash-kaarten te gebruiken. Net als zijn grotere broer heeft de E-410 een extreem compleet menusysteem, met veel gebruikersinstellingen, zoals een volledig aanpasbare witbalans en kleurmodi, instelbare ruisfiltering en een anti-shock mirror-up-modus, maar een paar van de meer geavanceerde functies zoals witbalans- of flitsbracketing, ISO-begrenzer en de mogelijkheid om de grootte en compressieverhoudingen van de HQ- en SQ-beeldmodi te wijzigen afgeschoren. Net als alle andere DSLR's van Olympus heeft het ook een goed snelmenusysteem op het scherm voor de meest voorkomende aanpassingen, hoewel het een aantal van de sneltoetsen van de E-510 mist, waardoor het besturingssysteem een ​​stuk minder is beangstigend.

Desalniettemin heeft de E-410 nog steeds vrijwel dezelfde specificaties en prestaties als de E-510. Het heeft sluitertijden van 60 seconden tot 1/4000e, een ISO-bereik van 100 tot 1600 en dezelfde uitstekende lichtmeting systeem, met evaluatieve, centrumgerichte en drie spotmetingsmodi inclusief hooglicht en schaduw instellingen. Het heeft ook een vergelijkbare selectie van basisopnamemodi, volledig automatisch, vijf speciale programmamodi, automatisch programma, diafragma of sluitertijdvoorkeuze en volledig handmatige belichting, zoals evenals 20 scènemodi, wat twee meer is dan de E-510 omdat deze modi bevat voor de optionele onderwaterbehuizing en een accessoire dat momenteel niet beschikbaar is voor de E-510. De E-410 komt ook overeen met de E-510 voor opnamesnelheid, met een continue modus die drie frames per seconde in SHQ-resolutie kan. Het heeft hetzelfde zeer snelle AF-systeem en hetzelfde scherpstelvermogen bij weinig licht, waarbij een gepulseerde burst van de pop-upflitser wordt gebruikt als AF-verlichting. Het heeft ook een identieke zoeker, die net als andere Four Thirds-camera's een beetje tunnelachtig is, maar mooi helder.

Het is uiterlijk dat de twee nieuwe Olympus DSLR's het meest van elkaar verschillen. Terwijl de E-510 een full-size spiegelreflexcamera is met een grote handgreep, heeft de E-410 hetzelfde slanke, compacte ontwerp als de E-400. In feite is het precies hetzelfde formaat en gewicht als zijn voorganger, het meet een kleine 129,5 x 91 x 53 mm en weegt slechts 375 g body-only, waardoor het een van de kleinste en lichtste DSLR's op de markt is, en meer dan 100 g lichter dan al zijn directe rivalen. Het ontbreken van een grote handgreep kan een beetje vreemd aanvoelen als je gewend bent aan grotere moderne spiegelreflexcamera's, maar voor iedereen die over een paar jaar zal het een aangenaam nostalgisch gevoel hebben, dat doet denken aan oude film-spiegelreflexcamera's zoals Olympus' eigen OM systeem. Het slanke profiel betekent wel dat de bovenplaat een beetje druk is, vooral aan de rechterkant, maar in het echte gebruik lijkt dit geen probleem te zijn en de camera werkt buitengewoon goed. Het is ook licht genoeg om comfortabel met één hand te bedienen.

Qua bouwkwaliteit is de E-410 goed op dreef. Het heeft een zeer stevige, met glas versterkte plastic behuizing die ondanks het lage gewicht van de camera erg solide en stevig aanvoelt. Net als bij de andere camera's uit de E-serie is de pasvorm en afwerking van de bedieningselementen en carrosseriepanelen erg goed, dus het binnendringen van stof zal waarschijnlijk geen probleem zijn. De lcd-monitor is lekker helder in afspeel- en menustanden en is ook nog eens lekker scherp. De liveview-modus is een handige extra, maar hij is wat donker in vergelijking met de zoeker en bij weinig licht daalt de framerate merkbaar. Net als bij de E-510 werkt het AF-systeem niet terwijl livebeeld actief is, dus het introduceert wel enige sluitervertraging, omdat de reflexspiegel moet worden neergelaten en weer omhoog gebracht om scherp te stellen. Dit is vooral merkbaar in omstandigheden met weinig licht, waar de AF even kan haperen.

Sommige recensenten hebben hun bezorgdheid geuit over de kleinere batterij die de E-410 van stroom voorziet. Om het in de kleine handgreep te passen, gebruikt het een 1150mAh Li-ion-cel, in plaats van de grote 1500mAh-eenheden die de meeste andere DSLR's aandrijven, inclusief de E-510. Ik ben het ermee eens dat intensief gebruik van de live-monitorweergave de levensduur van de batterij waarschijnlijk wat zou verkorten, maar ik denk niet dat dit voor de meeste gebruikers een probleem zal zijn. De meerderheid van de mensen zal de voorkeur geven aan de optische zoeker, aangezien dit een van de belangrijkste voordelen van het SLR-ontwerp is, en het livebeeld zal behandelen zoals het is; een handige extra functie die alleen wordt gebruikt als dat nodig is.

Aangezien de E-410 dezelfde sensor, lens en beeldprocessor heeft als de E-510, is het niet verwonderlijk dat ook de beeldkwaliteit identiek is. De 10-megapixel Four Thirds-sensor, hoewel fysiek kleiner dan de APS-C-sensoren in de meeste andere DSLR's, produceert nog steeds een gelijkwaardig niveau van fijne details, en hoge ISO-ruisonderdrukking is net zo goed als al het andere op de markt. Net als bij de E-510 is er misschien iets minder dynamisch bereik dan een gelijkwaardige APS-C camera, maar als dat zo is, is dat nauwelijks merkbaar. Al met al produceerde de E-410 onder alle omstandigheden een extreem goede beeldkwaliteit, ondanks het belabberde weer tijdens mijn testperiode.

"'Uitspraak"'
Hoewel momenteel iets duurder dan sommige van zijn concurrenten, heeft de E-410 verschillende voordelen, niet in de laatste plaats de compacte afmetingen, het lage gewicht en de handige live view-functie. Het biedt ook snelle prestaties, extreem hoge beeldkwaliteit en een zeer breed scala aan creatieve controle. Als je een zeer draagbare DSLR wilt en je niet al te veel zorgen maakt over beeldstabilisatie, dan zou de E-410 een lonende enthousiaste camera zijn.

”Op de volgende pagina's laten we een reeks testopnames zien. Op deze pagina is de afbeelding op volledige grootte met de minimale ISO-instelling verkleind om u de volledige afbeelding te laten zien, en daaronder een een reeks uitsnedes met volledige resolutie zijn genomen van originele afbeeldingen met een reeks ISO-instellingen om het algemene beeld te tonen kwaliteit."

—-

—-

Bij de minimale instelling van ISO 100 is er, zoals je zou verwachten, geen beeldruis.

—-

Vrijwel identiek bij ISO 200.

—-

Zo ook bij 400 ISO.

—-

Wat verlies van verzadiging bij 800 ISO, en ook een beetje zichtbare ruis.

—-

Wat detailverlies en zichtbare beeldruis bij 1600 ISO.

—-

”Op de volgende twee pagina's wordt een reeks algemene testopnamen getoond. In sommige gevallen is de afbeelding op volledige grootte verkleind voor bandbreedtedoeleinden en is er een uitsnede van de originele afbeelding met volledige resolutie onder geplaatst om de algehele beeldkwaliteit weer te geven. Er kan op sommige andere foto's worden geklikt om de originele afbeelding op volledige grootte te bekijken."

—-

Vanwege de grillen van JPEG-compressie was de volledige versie van deze afbeelding met meer dan 6 MB te groot voor ons downloadsysteem, dus u zult tevreden moeten zijn met de onderstaande uitsnede op volledige grootte.

—-

Vergelijk dit met de vergelijkbare foto's die ik heb gemaakt met andere 10 MP DSLR's, maar houd er rekening mee dat deze op een erg saaie bewolkte dag zijn gemaakt.

—-

Het 14 mm brede uiteinde van de kitlens is gelijk aan 28 mm, goed voor groothoekopnamen. Ja, dat is een soort aanvalscursus boven het hoofd. Nee, ik heb er niet aan meegedaan.

—-

Deze full-size hoekuitsnede uit bovenstaande afbeelding toont de uitstekende hoekscherpte van de Zuiko kitlens.

—-

De Four Thirds-sensor heeft misschien iets minder dynamisch bereik dan een vergelijkbare APS-C-sensor, maar ik denk dat elke camera in deze opname de lucht zou hebben opgebrand.

—-

Goede randdefinitie en geen franjes

—-

”Op de volgende twee pagina's wordt een reeks algemene testopnamen getoond. In sommige gevallen is de afbeelding op volledige grootte verkleind voor bandbreedtedoeleinden en is er een uitsnede van de originele afbeelding met volledige resolutie onder geplaatst om de algehele beeldkwaliteit weer te geven. Er kan op sommige andere foto's worden geklikt om de originele afbeelding op volledige grootte te bekijken."

—-

Deze nest drie opnamen zijn gemaakt met de continu-opnamemodus van 3 fps.

—-

Kleurweergave in JPEG-modus is erg goed.

—-

Betrouwbare score