Ace Combat 6 recensie

”‘Platform: Xbox 360”’

Het is veilig om te zeggen dat gevechtsvliegspellen niet langer het probleem zijn dat ze hier ooit waren. Toen ik rond 1993 voor het eerst met pc-gaming begon, waren Falcon 3, Strike Commander, Comanche, Aces over Europe en TFX net zo groot als de huidige blockbuster-shooters. Nu zijn ze een beetje een niche-smaak. Er is al jaren geen groot pc-gevechtsvliegspel uitgebracht, en hoewel een paar gamers nog steeds genieten van online hondengevechten houden of interesse behouden in de verouderde IL-2 Sturmovik-serie, ze zijn in de minderheid. Vreemd genoeg is het overgelaten aan een handvol meer actiegerichte consolegames – met name de Ace Combat-serie van Namco – om het genre levend te houden.

Nou, of je - zoals ik - hunkert naar dat oudere, gouden tijdperk of je gewoon een stukje Top Gun wilt actie, Ace Combat 6 is een geweldige kans om opnieuw kennis te maken met de geneugten van de Split S of de Hammerhead Draai. Je zou het met geen enkele verbeelding een vluchtsimulator kunnen noemen, maar het is een fantastisch spel van lucht-tot-lucht en lucht-tot-grondgevechten.

In feite, zoals iedereen die bekend is met de serie, je kan vertellen, is korrelig realisme helemaal niet het ding van Ace Combat. Hoewel het echte vliegtuigen bevat - de F-16 Falcon, de Mirage 2000-5 enzovoort - richt Ace Combat 6 zich op een oorlog tussen twee fictieve, vaag Oost-Europese landen. Na een militaire machtsovername valt de Republiek Estland de vreedzame Republiek Emmeria binnen met een stiekeme verrassingsaanval. Als piloot in de belegerde Emmerische strijdkrachten speel je een sleutelrol in de strijd tegen de Esten. Eerlijk gezegd kun je de nogal maffe tussenfilmpjes tussen elk gevecht veilig overslaan als je liever niet te veel betrokken raakt bij het leven van verdrietige moeders en gewonde veteranen, maar op het vermijdt in ieder geval enkele van de meer onsmakelijke aspecten van de ouderwetse 'Laten we Rusland/Irak/Zuid-Amerika bombarderen en de wereld redden in naam van de vrijheid'-plots die we vroeger in het Amerikaanse leger kregen sims.

En de reden dat u zich niet al te veel zorgen hoeft te maken over de verhaallijn, is dat, terwijl het gebruik van radiogebabbel en dialoog draagt ​​zeker bij aan de in-game sfeer, Ace Combat 6 heeft niet echt een sterk plot nodig om de sensatie. Elke missie ziet jou en je wingman, met steun van diverse lucht- en grondtroepen, enorme hoeveelheden jagers opblazen, bommenwerpers, tanks, helikopters, zware artillerie en vijandelijke faciliteiten naar het koninkrijk komen met echt nogal dwaze hoeveelheden ordonnantie. Aangezien veel hiervan laag vliegen over moeilijk terrein inhoudt en de bovengenoemde doelen proberen te doen precies hetzelfde voor jou en je kameraden, er is echt niet veel tijd om je zorgen te maken over motivatie in de hitte van strijd.

Na vijf afleveringen plus verschillende side-games om de Ace Combat-formule op te poetsen, is Namco getransformeerd de oude gevechtsvluchtsim in een spel dat complexiteit en toegankelijkheid combineert met ingetogen schittering. De vluchtdynamiek is niet in de verste verte realistisch, maar elk vliegtuig dat je kunt vliegen heeft zijn eigen kenmerkende gevoel en de combinatie van de linker analoge stick, de triggers (rem en stuwkracht) en de bumpers (rudder controls) geven je genoeg ruimte om snel en furieus te presteren manoeuvres.

Wapens selecteren, door doelen fietsen en de weergave op je radarscherm veranderen is een stuk eenvoudiger dan in de tijd dat je een toetsenbordoverlay nodig had om te onthouden welke toetsen je moest indrukken en wanneer. Indicatoren op het scherm zijn fantastisch intuïtief en het is nooit moeilijk om je volgende doel te vinden of de vijandelijke jager te volgen die net met honderden mijlen per uur langs je is gevlogen. Maar het leuke van Ace Combat 6 is dat het een zekere tactische diepgang in elke missie heeft ingebouwd zonder al te veel functies toe te voegen die het spel te ingewikkeld zouden maken.

Het belangrijkste hier – en een nieuwe toevoeging aan de serie – is het concept van een levend slagveld. Dit is niet nieuw voor serieuze gevechtsvliegspellen, maar in Ace Combat 6 betekent het dat, terwijl je rondvliegt, vriendelijke en vijandelijke eenheden vechten hun eigen gevechten en volgen hun eigen doelen in de lucht om je heen en op het slagveld onderstaand. Nadat je je in eerste instantie hebt gevestigd in missies, biedt elke campagnemissie je drie of meer operaties die tegelijkertijd plaatsvinden, elk met meerdere doelen (ruim een ​​pad vrij voor dit tankeskader, val de luchtafweer aan zodat ons ondersteuningsvaartuig kan passeren) die moeten worden voltooid.

De truc wordt prioriteiten stellen. Als bepaalde bevriende eenheden falen of worden vernietigd, eindigt de missie, dus je moet ervoor zorgen dat je je verspreidt jezelf voldoende in de buurt om iedereen aan de gang te houden zonder jezelf zo dun te verspreiden dat je geen enkele klus hoeft te klaren naar behoren. In de tussentijd kunnen er gebeurtenissen worden geactiveerd die ernstige gevolgen hebben voor de voortdurende strijd, dus je moet flexibel genoeg blijven om te reageren.

Bovendien werpt Ace Combat 6 ook het idee op van elektronische ondersteuningsvliegtuigen die de tracking verbeteren mogelijkheden van je geleide wapens binnen een bepaalde straal, terwijl dezelfde krachten van je vijanden. Dichtbij blijven geeft je een echte boost, vooral tegen meerdere tegenstanders, maar je moet dat afwegen tegen de noodzaak om specifieke doelen te bereiken. Met andere woorden, onder zijn oppervlakkige arcade-speloppervlak heeft Ace Combat 6 eigenlijk niet zo weinig diepgang.

Dit is goed, want de lucht-lucht- en lucht-tot-grondgevechten zijn vrij eenvoudig. In de meeste gevallen gebruik je geleide raketten, slimme bommen en clusterbommen om vijanden in de lucht te vernietigen of de grondtroepen te verzachten, en geen van beide biedt veel weerstand, tenzij je dom genoeg bent om grote aantallen aan te vallen met een directe frontale aanval. Individuele jagers vechten meer, en dat is waar die hondengevechten van pas komen, maar zelfs hier zijn er wapens en vrij eenvoudige trucs die je kunt gebruiken om voordeel te behalen.

Je hebt belachelijke munitievoorraden en een snelle vulling is zelden verder dan een paar minuten reizen van de frontlinies. Dingen veranderen alleen als je tegenstanders van het kraker Estovakian Strigon squadron ontmoet of wanneer je de meest fantastische elementen van de game tegenkomt: de fortachtige kruisers of superwapens. Als je tegenover de eerste staat, heb je nog een paar vliegende aastrucs tot je beschikking. Geconfronteerd met het laatste, zul je merken dat de game een meer sci-fi / anime-gevoel aanneemt dan je misschien gewend bent, maar daar is het waarschijnlijk niet slechter om.

De positieve kant van al deze vereenvoudigingen is dat het spel een sterk tempo aanhoudt en een vrij constant aanbod van spanning biedt. De makers van TFX en Strike Commander begrepen dat er iets opwindends was aan het omarmen van het terrein in een supersonische vliegtuigen en het sturen van een squadron tanks voordat ze zelfs maar wisten dat het zou komen, en Ace Combat 6 neemt dit alleen maar naar zijn logische extreem. Door een prachtige alpenvallei vegen, verwoestend voor hele gepantserde regimenten, wordt nooit oud. Evenmin wanhopig klauteren van het ene bommenwerperseskader naar het andere om te voorkomen dat je stad verwoest wordt, of het voortouw nemen in een dramatische bruggenhoofdaanval op de zeewering van de vijand. Je krijgt alle actie, zonder de dingen die niet-propellerkoppen saai vinden.

En wat dit nu bijzonder goed maakt, zijn de enorm verbeterde graphics die mogelijk zijn gemaakt door de overstap naar de Xbox 360. Eerlijk gezegd heb ik nog nooit een flight sim er zo goed uit zien zien op een platform, met gedetailleerde, prachtig gemodelleerde vliegtuigen en een landschap dat combineert lucht- en satellietfotografie, overlay-architectuur, ruige topografie en prachtige atmosferische waas en verlichting Effecten. Het ziet er allemaal moeiteloos filmisch uit - zoals je zult zien wanneer je geniet van de herhalingen in racegame-stijl die je krijgt nadat je bent neergeschoten of wanneer je een missie voltooit.

Als je van Top Gun hield - en niet op de ironische, homoseksuele subtekst die iedereen tegenwoordig lijkt te doen - zou je geld uitgeven uren gewoon van de ene camerahoek naar de andere vegen om te zien hoe je vliegtuig door de bomen scheert of dingen eerder opblazen jij. Toegegeven, de grond lijkt een beetje op Google Earth als je te dicht bij het oppervlak komt - hoewel de licht- en watereffecten dat betekenen ziet er een stuk beter uit, maar 99 procent van de tijd doet Ace Combat 6 voor de gevechtsvliegspellen wat G.R.A.W. deed voor het leger schutter.

Eventuele klachten? Welnu, het kan een beetje repetitief worden, vooral wanneer de game zich een tijdje sterk richt op het ondersteunen van grondgebonden operaties. Ik zou ook graag meer zien op het gebied van checkpoints halverwege de missie. De oude ‘crash and burn’-routine is altijd hartverscheurend, maar het is vooral zo als je weet dat je de laatste twintig minuten van de missie voor de derde keer op rij moet herhalen. Ten slotte is het niet de meest beginnersvriendelijke online ervaring. De verschillende deathmatch- en teamgebaseerde gevechtsmodi werken briljant, en de luchtgevechten lijken vloeiend en zonder vertraging, maar je kansen op overleven in luchten die worden gedomineerd door Japanse en Amerikaanse hotshots, lang genoeg om het spel onder de knie te krijgen, zijn vrij minimaal - of misschien is dat alleen ik.

Over het algemeen is Ace Combat 6 echter een beetje een winnaar. Na maandenlang racegames, 3D-shooters, platformgames en RTS-games te hebben gespeeld - ook al waren er zoveel zo geweldig - het is soms goed om je wanten op iets anders te zetten en eraan herinnerd te worden hoe boeiend een geweldig spel met vliegende aas kan zijn zijn. Er is een goede kans dat je er misschien niet op dezelfde manier verbinding mee maakt, maar als je Falcon 3. mist of Strike Commander of als je eerder uit de serie bent gebleven, Ace Combat 6 zou een kunnen zijn openbaring.

"'Uitspraak"'

Een enorm plezierig stuk hoogvliegende hokum; overdreven, onrealistisch maar verrassend vermakelijk. Ga de lucht in!

Betrouwbare score