Sony Cyber-shot DSC-W80 Review

Veel mensen lijken de indruk te hebben dat digitale camera's ongeveer 10 jaar geleden uit de lucht kwamen vallen, maar in feite zijn de wortels van draagbare elektronische fotocamera's is terug te voeren op de originele Sony Mavica, een fotocamera die al zo lang geleden werd gelanceerd 1981. Met zijn afkomst in videocamera's van uitzendkwaliteit, is Sony sindsdien een leider gebleven op het gebied van zowel innovatie als de wereldwijde verkoop van camera's. Het heeft momenteel een van de grootste reeksen digitale camera's van alle toonaangevende merken, met 27 modellen in het Cyber-shot-assortiment van compacte en superzoomcamera's, plus twee veelgeprezen digitale spiegelreflexcamera's en een enorm assortiment videocamera's voor zowel thuis als professioneel gebruik maken van. Het model dat ik vandaag aan het reviewen ben, is de Cyber-shot DSC-W80, een middenklasse 7,2-megapixel pocket compact met een 3x zoom, een 2,5-inch LCD-monitor plus optische zoeker en beeldstabilisatie.

Als compact 7MP 3x zoom zit de W80 naast modellen als de Canon IXUS 75 (£160), de Casio EX-S770 (£ 170) en de Olympus FE-240 (£ 170), evenals goedkopere modellen zoals de Nikon CoolPix S200 (£120), de Samsung S730 (£ 90), en de Kodak EasyShare M753 (£ 90). Met zijn huidige verkoopprijs van ongeveer £ 135 bevindt de W80 zich ongeveer in het midden van de prijsschaal voor 7MP-compacts. Als u echter op zoek bent naar een 7 MP 3x zoomcamera met beeldstabilisatie, dan is uw enige andere echte alternatief de Panasonic Lumix FX-30 (£ 215).

Over het algemeen is de W80 redelijk conservatief en ingetogen. De carrosserie is overwegend van aluminium, met een matte afwerking aan de achterkant en een geborsteld effect aan de voorkant, met chromen afwerking. In sommige markten is het ook verkrijgbaar in zwart, wit of roze, hoewel deze alternatieve afwerkingen niet beschikbaar lijken in het VK. De camera is fysiek vrij klein en licht, meet 91 x 58 x 22,9 mm en weegt 155 g inclusief batterij en geheugenkaart. Er zijn kleinere en lichtere camera's op de markt, maar de W80 valt zeker in de categorie "hemdzak".

De bouwkwaliteit is over het algemeen goed en de camera voelt lekker stevig aan, hoewel het grote kaart-/batterijluik, dat ongebruikelijk aan de zijkant van de camera is gemonteerd, een beetje dun aanvoelt als het open is. Afgezien van de ontspanknop en de aan / uit-knop, bevinden de belangrijkste bedieningselementen zich allemaal aan de achterkant van de camera. De hoofdopnamemodus wordt geselecteerd via een kleine maar gemakkelijk te bedienen draaiknop, waarvan de selecties vergezeld gaan van een schermdisplay en een tooltip die uitlegt waarvoor de modus wordt gebruikt. De D-pad is vrij klein, maar werkt soepel, opnieuw met een melding op het scherm en een geluidssignaal. De drie knoppen, voor het hoofdmenu, de afspeelmodus en iets dat "Home" wordt genoemd, zijn vrij klein en onhandig en worden bijna gelijk met de camerabehuizing gemonteerd. De labels op de D-pad en de modusknop zijn ofwel te klein of zijn zilverkleurig op een chromen achtergrond, waardoor ze moeilijk te zien zijn. Ik ben ook niet zo dol op de zoomknop, een kleine en nogal niet-reagerende tuimelschakelaar.

De camera maakt gebruik van twee menusystemen. Het heeft een vrij normaal hoofdmenu met de gebruikelijke opties zoals beeldkwaliteit, opnamemodus, drive-modus, kleuropties, ISO-instelling, meetmodus en scherpstelmodus. Het bevat ook belichtingscompensatie, die ik liever had gezien met een eigen knop. De "Home" -knop leidt naar een ander menu met een kleinere lijst met opties, waaronder printtagging, geheugenkaartformattering en een aantal instellingen voor de afspeelmodus. Ik zie niet in waarom deze opties hun eigen menu nodig hebben, terwijl ze verstandiger op een pagina van het hoofdmenu zouden zijn geplaatst; het voegt gewoon een overbodige knop toe. Dat gezegd hebbende, de menu's zijn prachtig ontworpen en zeer gebruiksvriendelijk, niet verwonderlijk gezien de expertise van Sony op het gebied van computers, gameconsoles en dergelijke.

Het scala aan opties is ongeveer wat ik zou verwachten van een camera in deze klasse. Het heeft natuurlijk geen handmatige belichtingsregeling, programmeer alleen automatische belichting en een beperkt aantal scènemodi, geselecteerd via de hoofdknop. Het heeft spotmeting, centrumgerichte meting en multizonemeting met belichtingsbracketing, breedhoek-, centrum- en spot-AF, evenals verschillende vooraf ingestelde afstanden en een oneindige scherpstelinstelling. Kleuraanpassingen zijn beperkt tot hoge verzadiging, natuurlijk, sepia of zwart-wit. Gezichtsdetectie is ook beschikbaar. Afspeelopties omvatten een HD-diavoorstelling met muziekfunctie voor gebruik met een HD-tv-toestel.

De W80 heeft een optische zoeker, die ongetwijfeld sommige mensen zal bevallen, maar hij is erg klein en tunnelachtig, met afgeronde framehoeken en slechts ongeveer 70 procent framedekking. Als je de monitor echt niet wilt gebruiken, is het beter dan niets, maar niet veel. Het beeldscherm is een beetje korrelig met slechts 115k dots, en het is ook niet een van de helderste die ik ooit heb gezien. Het heeft ook een glanzend reflecterend oppervlak, dus het kan een probleem zijn om het in fel zonlicht te gebruiken.

Een groot verkoopargument voor de W80 is natuurlijk het Super SteadyShot-beeldstabilisatiesysteem, maar een kleine toelichting hierop is op zijn plaats. Hoewel het dezelfde naam heeft als het uiterst effectieve IS-systeem met bewegende sensor dat wordt gebruikt op Sony's DSLR's, is de W80 niet helemaal dezelfde technologie. De werkelijke details zijn een beetje moeilijk te vinden, maar voor zover ik kan ontdekken gebruikt het nog steeds kleine gyroscopen om te detecteren camerabeweging, maar de daadwerkelijke beeldstabilisatie is elektronisch, afgeleid van het systeem dat wordt gebruikt in Sony's digitale camcorders. (“’UPDATE: ik had het mis; in feite gebruikt de W80 optische beeldstabilisatie'') Het werkt echter heel goed, en ik kon het gemakkelijk maken trillingsvrije opnamen uit de hand bij maximale zoom bij sluitertijden van slechts 1/8e van een seconde, wat mooi is indrukwekkend.

Ondanks zijn eenvoudige uiterlijk, beperkte functies en relatief lage prijs, presteert de W80 goed. Het start in ongeveer 2,2 seconden en sluit weer af in iets minder dan drie. In de single-shot modus is de shot-to-shot cyclustijd een indrukwekkende 1,6 seconden, maar het is de continue modus die het meest verrassend is. Het is in staat om een ​​opnamesnelheid van bijna drie frames per seconde vast te houden, blijkbaar totdat de geheugenkaart vol is. Het is vermeldenswaard dat ik een snelle Sony MemoryStick Pro-HG Duo-kaart gebruikte voor mijn testopnamen. Langzamere kaarten kunnen deze prestaties beperken, maar ik heb er geen beschikbaar om te testen. Het autofocussysteem is onder normale omstandigheden redelijk snel en werkt goed bij weinig licht, zij het met een merkbare snelheidsvermindering. Ook in de macrostand is hij iets langzamer, al is dit bij de meeste camera's wel het geval. De batterijprestaties zijn goed, met de 940mAh Li-ion-cel die voldoende stroom levert voor 340 opnamen. De ingebouwde flitser is zeer effectief en produceert goede belichtingen, zelfs van dichtbij, en full-frame dekking op grotere afstanden, hoewel het niet erg krachtig is, met een maximaal bereik van 3,3 m breed hoek.

De enige echte zwakte van de W80 is de algehele beeldkwaliteit, en zelfs dan is het niet allemaal slecht nieuws. Scherpstelling, belichting en kleurweergave zijn zeer goed, en de f/2.8-5.2 lens van Carl Zeiss is uitstekend, produceert een hoge mate van scherpte van rand tot rand, met slechts een kleine tonvormige vervorming aan de groothoekzijde. Helaas zijn de afbeeldingsbestanden, met een gemiddelde van ongeveer 2,2 MB voor een typische scène, behoorlijk gecomprimeerd en is er een algemene vlekkerigheid van fijne details. Het grootste probleem is echter beeldruis, met effecten die zelfs bij de laagste ISO-instellingen zichtbaar zijn, vooral in de donkere gebieden, waardoor beelden veel schaduwdetail krijgen. De ruis wordt snel erger bij hogere instellingen, met afbeeldingen die nauwelijks te printen zijn bij 400 ISO en totaal onbruikbaar bij de maximale instelling van 3200 ISO. Ik zie het nut er niet van in om zo'n hoge maximale ISO-instelling op te nemen als de resultaten zo slecht zijn.

"'Uitspraak"'
De Sony Cyber-shot DSC-W80 is een zeer redelijk geprijsde camera gezien de bouwkwaliteit en specificaties. Hoewel het een beetje stijl en elegantie mist, compenseert het dit met zeer snelle continu-opnameprestaties, goede mogelijkheden bij weinig licht en effectieve beeldstabilisatie. De algehele beeldkwaliteit is een beetje teleurstellend, maar voor algemene snapshot- en sociale fotografie presteert hij net zo goed als de meeste andere modellen in zijn klasse.

”Op de volgende pagina's wordt een reeks testopnames getoond. Hier is de afbeelding op volledige grootte bij de minimale ISO-instelling verkleind voor bandbreedtedoeleinden om u de volledige afbeelding te laten zien, en een reeks uitsnedes gemaakt van originele afbeeldingen met volledige resolutie met een reeks ISO-instellingen zijn eronder geplaatst zodat u een beoordeling krijgt van de algehele kwaliteit."

—-

Dit is het volledige frame bij minimale ISO.

—-

Zelfs bij 100 ISO zijn er wat kleurspikkels zichtbaar in de donkere delen.

—-

Bij 200 ISO zijn er veel kleuronregelmatigheden in de donkere vlakken en wat detailverlies door ruisonderdrukking.

—-

Donkere kleuren zijn erg vlekkerig en het beeld is nauwelijks bruikbaar bij 400 ISO.

—-

De beeldkwaliteit neemt een duikvlucht bij 800 ISO, met slechte kleurweergave en schaduwdetail.

—-

De beeldkwaliteit bij 1600 ISO is extreem slecht.

—-

De maximale 3200 ISO. Waarom de moeite nemen om zelfs deze instelling op te nemen?

—-

Het volledige frame bij 3200 ISO.

—-

”Op de volgende twee pagina's wordt een reeks algemene testopnamen getoond. In sommige gevallen is de afbeelding op volledige grootte verkleind voor bandbreedtedoeleinden en is er een uitsnede van de originele afbeelding met volledige resolutie onder geplaatst om de algehele beeldkwaliteit weer te geven. Er kan op sommige andere foto's worden geklikt om de originele afbeelding op volledige grootte te bekijken."

—-

Hier is mijn gebruikelijke detailtestopname van het westelijke raam van de kathedraal van Exeter, zodat u deze kunt vergelijken met andere camera's. Zie hieronder voor een volledige res-uitsnede, of klik om de hele foto te zien.

—-

De foto is mooi en scherp, maar het algehele detailniveau is niet geweldig.

—-

De Carl Zeiss-lens produceert wat tonvormige vervorming bij groothoek, maar het is niet te ernstig.

—-

Centrumscherpte is uitstekend.

—-

De scherpte in de hoek van het frame is ook erg goed.

—-

De lens produceert minimale beeldruisvervorming aan het telefoto-einde.

—-

”Op de volgende twee pagina's wordt een reeks algemene testopnamen getoond. In sommige gevallen is de afbeelding op volledige grootte verkleind voor bandbreedtedoeleinden en is er een uitsnede van de originele afbeelding met volledige resolutie onder geplaatst om de algehele beeldkwaliteit weer te geven. Er kan op sommige andere foto's worden geklikt om de originele afbeelding op volledige grootte te bekijken."

—-

De 3x zoomlens heeft een groothoekuiteinde gelijk aan 35 mm, iets breder dan gemiddeld voor een compact zakformaat. De opname is echter een beetje overbelicht, met uitgeblazen hoogtepunten.

—-

Het telefoto-einde is gelijk aan 105 mm. De belichting op deze opname is veel beter.

—-

Kleurweergave is goed.

—-

Deze is uit de hand gemaakt met volledige zoom en een sluitertijd van 1/8e van een seconde, maar is trillingsvrij dankzij het Super SteadyShot elektronische beeldstabilisatiesysteem.

—-

Betrouwbare score