Call of Duty WW2 recensie

Beschikbaar op PS4 (geteste versie), Xbox One en pc

Een pluim voor Sledgehammer. Nadat we ons de beste CoD van deze generatie hebben gegeven (niet bepaald een uitdaging) met Advanced Warfare, is het nu een stuk beter gegaan en hebben we de beste CoD sinds Black Ops gekregen.

Het vindt de serie niet opnieuw uit, dus als je niet bestand bent tegen missies met veel scripts en die van de ene actiescène naar de andere worden gedreven, ga dan ergens anders heen. Het geeft het echter een nieuwe impuls. Ik kan me de laatste keer dat een Call of Duty zo opwindend voelde niet meer herinneren.

Het geheim is, denk ik, de toewijding van Sledgehammer om terug te gaan naar de kern van Call of Duty. Dit betekent niet dat het naar realisme streeft of dat het bezuinigt op belachelijke actiescènes, zoals dit blijft een Hollywood-visie op WO II - er zijn decorstukken die Michael Bay misschien een beetje heeft overwogen veel. Toch plaatst CoD World War II gruizige, snelle gevechten centraal in alles, terwijl je probeert je het sterkste gevoel tot nu toe te geven dat je deel uitmaakt van een peloton dat tot het uiterste wordt getest. Het kan natuurlijk dom, opgewonden en vatbaar zijn voor ongemakkelijke toonveranderingen, maar het kan ook krachtig, emotioneel en opwindend zijn.

Dit gaat niet alleen over de presentatie, hoe ongelooflijk die presentatie ook is. Dit is gemakkelijk de mooiste en meest viscerale CoD ooit gemaakt, en hoewel je veel van deze slagvelden eerder hebt gezien, heb je ze nog nooit zo gezien. Verwoeste gebouwen, met regen doordrenkte bossen en de stranden en loopgraven van Normandië zagen er nog nooit zo grimmig of realistisch uit. Ondanks al het gepraat over ‘laarzen op de grond’ is het meer een kwestie van laarzen in de modder of door de sneeuw lopen. Geen enkele CoD heeft eerder omgevingen gehad die er zo uit zien en aanvoelen op real-world locaties.

Verwant: Call of Duty WW2 Zombies Guide

Maar dit gaat niet om fotorealisme, maar om een ​​sterke filmische benadering. Het gebruik van mist, rook en regen is zowel filmachtig als desoriënterend, met fantastisch sfeervol gebruik van onscherpte, deeltjeseffecten en belichting. De schermutselingen zijn groter, de missies intenser en de actie is soms zenuwslopend. Er is een ijzige reeks vóór The Battle of the Bulge waarin je, net als in de tv-serie Band of Brothers, zou kunnen zweren dat je de kou voelde. Toen ik op Xbox One X speelde, werd ik vaak verbijsterd door het pure geluid en de woede van de hele ervaring.

Toch is het niet alleen de schaal die ervoor zorgt dat deze zo goed werkt, maar ook het denken dat in de fundamentele mechanica is gestoken. Ik kan bijvoorbeeld niet genoeg benadrukken hoe cruciaal het schrappen van de CoD2-gezondheidsaanvulling voor ouderwetse gezondheidspakketten is. Je hebt maar een beperkt aantal, maar je kunt je voorraad aanvullen op het slagveld, en het duurt een paar seconden voordat je een aanvraag indient. Het resultaat is dat je ze voorzichtig gebruikt, achter dekking duikt en ze altijd toepast wanneer er een pauze in de actie is afwegen of uw verwondingen erg genoeg zijn om nu behandeld te moeten worden, of dat u het risico loopt een beetje af te wachten langer.

Het effect is niet per se een zwaardere Call of Duty-game, maar het is de eerste sinds jaren dat ik me geen superheld meer voelde in een actiefilm, maar als een grom die kan en zal worden vermoord. Je hebt de neiging om de Tweede Wereldoorlog met een beetje meer zorg en voorzichtigheid te spelen dan de laatste paar versies, en als je iets heroïsch doet, heb je het gevoel dat je echt iets riskeert. Is de AI slim? Niet echt, hoewel sommige manoeuvres je zullen verbazen, maar het script en het tempo geven je een aantal moeilijke situaties en genoeg kleine schrammen om je hartslag hoog te houden. Ik zou niet zeggen dat de Tweede Wereldoorlog onvoorspelbaar is, maar het is geweldig om het voorspelbare spannend te maken.

Bovendien ben je niet langer als een kind in een snoepwinkel, je kiest uit een selectie coole krachten, granaten en supergeweren, maar een soldaat die gedwongen wordt te improviseren op het slagveld, grijpt wat je kunt en gebruikt wat je moet om dat volgende doel te bereiken. Er zijn een aantal fantastische wapens in de aanbieding, van sluipschuttersgeweren tot SMG's, gedempte pistolen en vlammenwerpers, maar je hebt de neiging om na te denken over hoe je ze gebruikt en welke nu geschikt is voor de situatie.

Verwant: Star Wars Battlefront 2

Terwijl je kit en munitie kunt bevoorraden via je teamgenoten - de ene doet gezondheidspakketten, de andere doet munitie, de andere doet granaten en anderen kan u helpen een luchtaanval te bellen of u hun verrekijker lenen - u moet deze vaardigheden opladen en ze bijhouden in de strijd; nog een kleine aanraking waardoor je geïnvesteerd blijft als teamspeler, niet als een eenzame wolf.

De grootste klacht die je misschien hebt over de campagne is dat er weinig is dat je nog niet eerder hebt gezien in de vroege WWII Call of Duties, en niet veel dat je eerder hebt gedaan. Maar tien jaar en de huidige grafische hardware maakt een enorm verschil, en plotseling stopt een tank, een heuvel bestormen, een konvooi in een hinderlaag lokken of de Remargen-brug nemen, lijkt niet langer moe cliché. De weinige voertuig- en geschutsequenties - inclusief een fantastisch luchtgevecht - bewegen snel en slepen de actie niet naar beneden. Ze geven je zelfs een bredere kijk op de oorlog die aan de gang is.

Bovendien kent de Tweede Wereldoorlog geen gebrek aan verrassende momenten. De meest bombastische James Bond-reeks wordt gevolgd door een van de meest subtiele en interessante spionage secties in de serie - hoewel de gebruikelijke, meedogenloze duw van doel naar doel een beetje van de spanning. Het is een spel dat kan veranderen van een complete oorlogsfilm in een spionagefilm naar Inglorious Basterds en weer terug in de loop van een aantal missies. Er is spanning, drama, verlies en terugverdientijd, en hoewel er een bepaalde hoeveelheid kaas is, werkt het vaker dan je denkt dat het zou moeten.

Al met al een geweldige campagne, maar de Tweede Wereldoorlog heeft veel te bieden, zelfs als je je een weg hebt gebaand door de nazi's van tien uur. Om te beginnen profiteert de multiplayer ook van de terugkeer naar de wortels.

Verrassend genoeg laten de directe deathmatch- en domination-modi niet noodzakelijk de multiplayer van de Tweede Wereldoorlog op zijn best zien. Het klassieke gevoel van CoD2 to World at War is terug, en de strijd is net zo hectisch en heftig als altijd, maar de kaarten voelen ofwel een beetje te wijd open en scherpschuttervriendelijk aan of een beetje te claustrofobisch, eindeloos voortschrijdend insta-kills. Kill Confirmed speelt goed genoeg om ervoor te zorgen dat ik terugkom, deels vanwege de haast om dogtags te beveiligen de punten houden mensen in beweging, maar het voelt eerder als een goede ouderwetse CoD dan wat dan ook toekomstgericht. Ik ben ook nog steeds bezorgd dat de manier waarop vooruitgang werkt, meer voordelen geeft in de handen van de beste, meest toegewijde spelers, het moeilijk maakt voor degenen onder ons die, nou ja, minder vaardig zijn om aan boord te springen.

Schakel echter over naar de War-modus en de multiplayer van de Tweede Wereldoorlog is iets waar ik op een grote manier voor zou kunnen vallen. Dit is een vernieuwde versie van de klassieke modus uit World at War en CoD3, waarbij de wedstrijd door verschillende fasen loopt, elk team probeert doelen te bereiken of te blokkeren, en het heeft een soort episch gevoel en flow die CoD-multiplayer nooit helemaal heeft bereikt voordat.

Er is iets aan het verdedigen van een landhuis tegen aanvallende troepen, het blokkeren van de ramen om ze op afstand te houden, waardoor iedereen zich kan concentreren en samen kan trekken. Door te haasten om te voorkomen dat tanks oprukken of troepen te versterken die een brug verdedigen, voel je je onderdeel van een team. Wanneer je op het laatste moment een ommekeer maakt of de vijand lang genoeg op afstand houdt voor uitstel, is er een echt gevoel van prestatie. CoD-multiplayer heeft altijd fantastisch gevoeld in zijn korte, vicieuze cycli van spanning, geweld, triomf en nederlaag, maar het heeft niet altijd geweldige verhalen opgeleverd zoals de grootschalige gevechten van Battlefield dat vaak doen Doen. Wanneer de War-modus de juiste plekken raakt, kan dat nu.

Pre-order Call of Duty WW2 nu vanaf Amazon verenigd koninkrijk | Amazon.com

Er zijn veel dingen om je hoofd rond te krijgen, niet in de laatste plaats een flinke multiplayer-hub op het strand van Normandië en een ietwat te complex en onhandig klasse- en progressiesysteem. Maar als je de multiplayer van Infinite Warfare teleurstellend vond en de multiplayer van Black Ops 3 te gimmick-gestuurd, dan is de Tweede Wereldoorlog strakker en gerichter. Het probeert niet Battlefield of Overwatch te zijn; gewoon de beste Call of Duty die het kan zijn.

En tot slot is er de modus Nazi Zombies. Nogmaals, de Zombies-modus is in schaal en complexiteit gegroeid ten opzichte van recente versies, maar Raven aan boord brengen om het model van dit jaar aan te kunnen, is misschien een meesterwerk. Het is duidelijk dat Wolfenstein geen spirituele opvolger nodig heeft nu de vernieuwde serie steeds sterker wordt, maar Nazi Zombies heeft die ouderwetse iD / Raven-gevoel, waardoor de horde-modus het soort no-nonsense-explosie en de griezelige nazi-wetenschap-ontmoet-bijgeloof-horror wordt gebracht die de oude Wolfenstein-games gebruikten hebben. Denk aan geweldige zombiemonsters, meerlagige, doolhofachtige levels en zelfs een beetje Resident Evil-invloed die naar binnen sluipt. Meer schrik, meer schieten, minder etalage; dit is wat Zombies erover zou moeten zijn.

Ik ben niet altijd een grote fan van Zombies geweest, maar dit vind ik erg leuk. Het is snel, toegankelijk, ietwat ironisch en heel leuk, met gastoptredens van Ving Rhames, Udo Kier, Vikingen’Katheryn Winnick en David Tennant, en hoewel het - zoals elk op golven gebaseerd spel - repetitief wordt, denk ik dat het de kracht en variatie heeft om ervoor te zorgen dat je terug blijft komen tot de volgende uitbreiding toeslaat.

Verwant: Xbox One X versus Xbox One S

Vonnis

Elke recente Call of Duty was een gemengd pakket, met een goede campagne in de steek gelaten door dubieuze multiplayer, of geweldige multiplayer die een saaie campagne op gang bracht. De Tweede Wereldoorlog is de eerste CoD sinds jaren die zich nergens voor hoeft te verontschuldigen. Het juweel in zijn kroon is een fantastische campagne voor één speler die je de grote set-stukken en zwaar geeft gescripte actiescènes die je misschien als vanzelfsprekend beschouwt, maar met een schaal en een kracht die je nog niet hebt gezien jaren. En hoewel de bediening niet altijd diep of subtiel is, krijg je een aantal kleinere, meer verrassende momenten waarop Sledgehammer naar iets meer reikt.

We zullen een CoD misschien nooit zo baanbrekend of benchmark-setting zien als CoD2 of Modern Warfare, maar in Call of Duty gaat terug naar zijn verleden met de nieuwste technologie en voelt alsof het op weg is naar een helderder toekomst.