Przegląd Panasonic HDC-TM300

Kiedy dokonaliśmy przeglądu Panasonic HDC-HS300 w lutym już pokazał potencjał jako gorący pretendent do 2009 roku, być może nawet najlepsza kamera roku. Musieliśmy jednak nieco wstrzymać się z oceną, dopóki nie zobaczyliśmy nowych modeli konkurencji Panasonica, w szczególności Canona LEGRIA HF S10 i Sony HDR-XR520. Teraz przyjrzymy się siostrzanemu produktowi HS300, HDC-TM300, z korzyścią, że alternatywy zostały dokładnie przetestowane. Więc który wybrać?

TM300 ma zasadniczo taką samą optykę i czujnik jak HS300. Jest obiektyw Leica Dicomar i trzy czujniki CMOS 1/4,1 cala, każdy o rozdzielczości 3,05 megapiksela brutto. Jak dotąd tak podobne. Jest jednak kilka ważnych różnic. Wcześniej Panasonic oferował w swoich kamerach dwie opcje – modele SD z kartami pamięci flash SDHC oraz modele HS z dyskami twardymi. Nowe modele TM mają wbudowaną pamięć flash. W przypadku TM300 jest to 32 GB. To trochę mniej niż dysk twardy 120 GB w HS300, ale wciąż wystarcza na ponad cztery godziny materiału, nawet przy ustawieniu najwyższej jakości, która rejestruje 1920 x 1080 Full HD z prędkością 17 Mb/s. Dostępne jest również gniazdo kart SDHC, jeśli potrzebujesz trochę więcej.

Dzięki brakowi wewnętrznego dysku twardego TM300 jest o 85 g lżejszy niż HS300, a Panasonicowi udało się również nieco przeprojektować obudowę. Wymiary podstawy są prawie identyczne, ale strona uchwytu ma gładszy, bardziej zaokrąglony kontur, który jest nieco łatwiejszy do trzymania. Pokrętło do przełączania kamery w tryb wideo, kamery lub odtwarzania zostało przesunięte na bok i można je teraz obsługiwać jedną ręką kciukiem. Ale co ważniejsze, rocker zoom-teleobiektywu znajduje się teraz na górze korpusu głównego, dzięki czemu ma znacznie rozsądniejszy rozmiar.

Przypuszczalnie z powodu przeniesienia tego wahacza nie ma dodatkowego buta na górze ciała. Na szczęście Panasonic nadal uważa to za ważną opcję i nie zrezygnował z niej całkowicie. Przesunięcie drzwi z boku odsłania wspornik, do którego można włożyć adapter dołączony do pudełka. Zapewnia to standardowy but pomocniczy. Drzwi następnie przesuwają się z powrotem, aby uporządkować rzeczy. Biorąc pod uwagę nieco irytującą klapkę zakrywającą but akcesoriów w HS300, tak naprawdę podoba nam się ten aspekt TM300 bardziej. Z jednej strony będziesz musiał zapamiętać ten adapter lub pozostawić go podłączony, jeśli chcesz go użyć do sesji. Ale jeśli tego nie zrobisz, możesz go zostawić i mieć bardziej elegancką kamerę. Tak czy inaczej, minijacki są gotowe do podłączenia słuchawek i zewnętrznego mikrofonu w pobliżu miejsca na akcesoria.

Poza wspomnianymi już różnicami, TM300 to w zasadzie ta sama kamera co HS300. Zastosowanie pamięci flash oznacza, że ​​zużycie energii jest o 10 procent mniejsze, dzięki czemu baterie wytrzymają proporcjonalnie dłużej. Ale cechy, które sprawiły, że HS300 był tak doskonałą kamerą, pozostały. Najważniejszym z nich jest pierścień obiektywu, coś, czego niewiele kamer HD oferuje. W trybie automatycznym zapewnia to inny sposób kontrolowania zoomu. Ale po prostu naciśnij przycisk ręcznego ustawiania ostrości, a zamiast tego przełącza się na kontrolowanie tej funkcji.

Dostępna jest funkcja asysty, która jeszcze bardziej ułatwia pracę. Powoduje to powiększenie centralnego prostokąta kadru, dzięki czemu możesz wyraźniej zobaczyć, czy ostrość jest ostra. Chociaż podobają nam się pokrętła ostrości w HF S10 firmy Canon i HDR-XR520 firmy Sony, pierścień obiektywu Panasonic jest jeszcze lepszy. Pozwala na „skupienie na stojaku”, znane również jako ciągnięcie ostrości, w którym zmieniasz ostrość, aby kierować uwagę widza. Pokrętła Canona i Sony są zbyt wolne, aby wykonać ten popularny kawałek kamery.

Dostępne są dyskretne przyciski do przełączania trybu Intelligent Auto (iA) i PRE-REC. Ten pierwszy włącza automatyczny system Panasonic, który wykrywa warunki i odpowiednio włącza funkcje, takie jak Portret i Słabe oświetlenie. System PRE-REC buforuje materiał, aż trafisz na nagranie, przypinając go z przodu, aby nie przegapić żadnego ujęcia. Nie zabrakło też przycisków do wyłączania optycznego stabilizatora obrazu i trybu ręcznego, ale po naciśnięciu tego ostatniego wszystko inne obsługuje się za pomocą ekranu dotykowego.

Jak zwykle w przypadku kamer Panasonic, ustawienia ręczne są obszerne. Możesz niezależnie skonfigurować migawkę i przysłonę, a po całkowitym otwarciu przysłony możesz dodać do 18 dB wzmocnienia wideo. Jest nawet histogram na ekranie. Jednak ustawienia te są trudniejsze do skonfigurowania za pomocą ekranu dotykowego niż w przypadku wielofunkcyjnego pierścienia obiektywu dostarczonego przez HDC-HS100 oraz SD100. Ekran dotykowy umożliwia również opcję AFAE w trybie automatycznym. Pozwala to określić punkt odniesienia dla ostrości i ekspozycji, po prostu dotykając w ramce. Jeśli jest to poruszający się obiekt, kamera będzie go śledzić w kadrze, w tym ludzi wychwyconych przez system wykrywania twarzy.

Jedyną brakującą cechą TM300, podobnie jak HS300, jest brak konkretnego trybu progresywnego. Opcja Digital Cinema nagrywa x.v. Kolor i progresywny, ale to również wyłącza niektóre funkcje, w szczególności funkcję AFAE, więc nie zadowoli półprofesjonalistów. Chcielibyśmy, aby Panasonic poszedł za odejściem Canona i oferował prawdziwy, osobny tryb progresywny, ponieważ coraz więcej telewizorów obsługuje to teraz i jest to wyraźnie sposób, w jaki komputery wyświetlają wideo.

Ponieważ optyka i czujnik są takie same w TM300 jak w HS300, wydajność wideo powinna być identyczna. Nic dziwnego, że nie widzieliśmy żadnych różnic, co nie jest niczym złym, ponieważ HS300 nagrywa doskonałe wideo. Panasonic nagrywa nieco bardziej naturalnie kolorowe wideo w dobrym oświetleniu niż konkurencja Canona i Sony (chociaż Canon zapewnia ustawienia, aby w razie potrzeby zmienić to). Szczegółowość też jest doskonała.

Wydajność przy słabym oświetleniu jest zauważalnie lepsza niż w przypadku kilku ostatnich generacji kamer HD Panasonic. Kolor i jasność są utrzymywane na imponująco niskim poziomie oświetlenia, bez śladów ziarnistości, więc nadal jest też mnóstwo szczegółów. W porównaniu, Sony HDR-XR520 ma nieco ciemniejszy, ale nadal bardzo efektowny obraz w tym samym oświetleniu. LEGRIA HF S10 firmy Canon wystrzeliwuje nieco jaśniejszy materiał, ale z nieco większym ziarnem. To kwestia gustu, ale nadal nieco wolimy zachowanie Canona w bardzo słabym świetle. Nie ma w tym wiele, a pierścień obiektywu Panasonic, pełnowymiarowa stopka akcesoriów i niższa cena zapewniają więcej niż wystarczającą rekompensatę.

"'Werdykt"'

Panasonic HDC-HS300 wyglądał na trudny do pokonania, kiedy go testowaliśmy, ale TM300 jest jeszcze atrakcyjniejszym pakietem. Mniejsza pamięć wideo jest równoważona zmniejszoną wagą, a także jest o około 50 GBP tańsza. Chociaż LEGRIA HF S10 firmy Canon i Sony HDR-XR520 również są świetnymi kamerami, ta pierwsza jest znacznie droższa, a druga nie oferuje ręcznego sterowania TM300. Jeśli poważnie podchodzisz do tworzenia filmów, HDC-TM300 zapewnia odpowiednią równowagę między funkcjami, jakością wideo i ceną.

Zaufany wynik