Recenzja Panasonic Lumix DMC-LZ5

Jak już wcześniej pisałem, tak jak w niedawnej recenzji Lumixa DMC-LX1, pomimo braku rodowodu w dziedzinie fotograficznej Panasonic szybko zyskała dobrą reputację w produkcji innowacyjnych, wysokiej klasy aparatów kompaktowych i aparatów z super zoomem, dzięki stylowym i przemyślanym design, wysokiej jakości elektronika i oczywiście partnerstwo z Leica, co daje jej dostęp do legendarnej optyki niemieckiej firmy technologia. Aparaty Panasonic były nieco drogie, ale generalnie były warte swojej ceny. Przynajmniej tak myślałem do tej pory. Być może będę musiał ponownie przemyśleć tę opinię, gdy zobaczyłem DMC-LZ5. Dostępny na głównej ulicy za około 230 GBP lub online za 199,95 GBP, LZ5 jest na tyle tani, że można go opisać jako budżet aparat, ale jak większość produktów, które są sprowadzone do ceny, a nie do specyfikacji docelowej, ma wiele problemy.

Na papierze przynajmniej LZ5 brzmi jak okazja. Za 200 funtów otrzymujesz 6-megapikselowy czujnik, wysokiej jakości obiektyw z 6-krotnym zoomem optycznym F2,8-4,5, 2,5-calowy monitor LCD i optyczną stabilizację obrazu. Na pierwszy rzut oka też wygląda dobrze. Jego wygląd zewnętrzny ma te same cechy stylistyczne, co reszta gamy Lumix, z lekko retro i niejasnym motywem art-deco. Jednak podczas gdy większość innych aparatów Lumix jest smukła i elegancka, LZ5 to duża, masywna bryła. Przy grubości 45 mm jest o całe 2 cm grubszy niż stylowy LX1 lub nowy, piękny FX01.

Jednym z powodów tej niesamowitej masy jest źródło zasilania. LZ5 działa na dwóch bateriach AA, które mają tę zaletę, że są tanie i łatwo dostępne na całym świecie. Istnieją jednak inne aparaty zasilane AA, które są znacznie cieńsze, takie jak Fujifilm FinePix A600 przy 30 mm lub 24 mm Pentax Optio M10, które również mają 6 MP.

Aby aparat był mniej ceglany, Panasonic zdecydował się na plastikową obudowę, co niestety sprawia, że ​​aparat wydaje się jeszcze tańszy niż jest. Trzy plastikowe i niezatrzaskowe włazy zakrywające uchwyt baterii, gniazdo kart i gniazda interfejsu są cienkie i delikatne, a górna część elementy sterujące płytą, w szczególności sterowanie zoomem wokół przycisku migawki, nie są tak dobrze zamocowane, jak w aparacie z metalową obudową.

Innym powodem nieco korpulentnych wymiarów LZ5 jest oczywiście duży obiektyw z 6-krotnym zoomem optycznym z optycznym systemem stabilizacji obrazu. Korzystałem już wcześniej z systemu Panasonic Mega OIS i stwierdziłem, że jest on bardzo skuteczny, zapewniając zdjęcia bez drgań przy czasach otwarcia migawki o około trzy stopnie dłuższych niż byłoby to możliwe w innym przypadku. Oznacza to, że możliwe jest fotografowanie z ręki przy pełnym zakresie zoomu odpowiadającym 222 mm przy około 1/30 sekundy, co jest bardzo przydatne w warunkach słabego oświetlenia. System posiada dwa ustawienia, jedno, które wykorzystuje stabilizację tylko podczas robienia zdjęcia, a drugie, które stabilizuje również widok na ekranie monitora.

W kwestii monitora muszę powiedzieć, że nie byłem pod wrażeniem jego działania. Jak twierdzi Panasonic w notce reklamowej na swojej stronie internetowej, rzeczywiście ma szeroki kąt widzenia; Oszacowałbym, że to około 160 stopni, ale przy zaledwie 85 000 pikseli, aby pokryć przekątną 2,5 cala, jest to bardzo niska rozdzielczość. Dla porównania, większość innych monitorów z kamerami o podobnej wielkości ma co najmniej 150 000 pikseli, a niektóre mają nawet 230 000 pikseli. Powierzchnia monitora jest również silnie odbijająca, co bardzo utrudnia widoczność w jasnym świetle słonecznym. Odnoszę wrażenie, że jakość monitora to jeden z rogów, które wycięto, aby obniżyć cenę aparatu. Częstotliwość odświeżania jest również nieco powolna, co może powodować problemy podczas próby fotografowania szybko poruszających się obiektów.

Ostrość też jest trochę powolna, chociaż spotkałem się z wolniejszymi systemami AF. Przy dobrym oświetleniu i przy obiekcie o wysokim kontraście ustawienie ostrości zajmuje dobre pół sekundy, co daje całkowite opóźnienie migawki prawie sekundowe. To może nie brzmieć dużo, ale zdecydowanie jest w wolniejszym końcu skali w porównaniu z innymi obecnymi modelami. W słabym świetle jest jeszcze wolniejszy, ale dzięki wspomaganiu AF może ustawiać ostrość w całkowitej ciemności na odległość około dwóch metrów.

Ogólna szybkość fotografowania nie jest taka zła. W trybie szybkich zdjęć seryjnych robi sześć klatek w niecałe trzy sekundy, podczas gdy w trybie nieskończoności może robić zdjęcia z szybkością około 1,3 klatki na sekundę i utrzymywać tę szybkość do momentu zapełnienia karty pamięci.

Zakres dostępnych opcji strzelania jest dość ograniczony. Tryby wybierane są za pomocą pokrętła na górnej płycie i składają się z makro (minimalny zakres ostrości 5 cm), ekonomicznego (zmniejszona jasność monitora i szybszy tryb uśpienia) normalny tryb programu i tryb prosty (większość opcji ręcznych) niepełnosprawny). Oprócz tego są dwa ustawienia, które zapewniają dostęp do 14 opcji menu trybu sceny, które obejmują wszystkie zwykłe ustawienia, takie jak portret, scena nocna, krajobraz, sport, jedzenie, impreza, śnieg, fajerwerki i dziecko kino. Powodem posiadania dwóch ustawień trybu sceny jest rzekomo umożliwienie szybszego przejścia między nimi różne tryby, ale ponieważ obie opcje natychmiast aktywują menu, wydaje się to trochę zbędny.

Inne opcje menu obejmują wysokie i niskie nasycenie oraz tryby kolorów, w tym ciepły, chłodny, sepia i monochromatyczny. Muszę też powiedzieć, że dawno nie widziałem tak brzydkiego systemu menu w aparacie. Ma tylko cztery kolory, źle wygładzony tekst i prymitywne, ledwo animowane ikony, które wyglądają jak coś z gry komputerowej Sinclair Spectrum z lat 80-tych. Fuj!

Niestety, największym rozczarowaniem okazała się jakość obrazu. Chociaż w przeciwieństwie do wysokiej klasy aparatów Panasonic, obiektyw LZ5 nie ma na sobie nazwy Leica, nadal jest bardzo dobry jakość i zapewnia doskonałą szczegółowość i ostrość w całym kadrze, a szerokokątna dystorsja beczkowa jest bardzo dobra kontrolowane. Jest jednak mocno zawiedziony bardzo słabą obróbką obrazu i jeszcze gorszą matrycą. Nawet przy najniższym ustawieniu ISO na większości ujęć w ciemniejszych obszarach widoczne były zakłócenia obrazu i zniekształcenia kolorów ogromne przetworzenie i zdjęcia o wysokim kontraście lub w świetle miały jedne z najgorszych fioletowych frędzli, jakie widziałem w ciągu ostatnich pięciu lat. Do tego dochodziły artefakty kompresji obrazu widoczne nawet na ustawieniach najwyższej jakości. To prawdziwy wstyd, ponieważ przy dodatkowej wartości czujnika i procesora o wartości 50 funtów LZ5 mógłby być bardzo fajnym aparatem.

"'Werdykt"'

Chociaż cena LZ5 może konkurować z budżetowymi aparatami innych producentów, udaje mu się jedynie pokazać, że Panasonic powinien trzymać się tego, w czym jest dobry; tworzenie doskonałych, wysokiej klasy aparatów z superzoomem. LZ5 jest zbyt obszerny do wygodnego użytku w kieszeni, ma wątpliwą jakość wykonania, mieszaną wydajność i tandetną jakość obrazu pomimo wysokiej jakości obiektywu. W sumie raczej rozczarowujący aparat i plama na imponującym rekordzie Panasonica.

(tabela: cechy)

Na następnych kilku stronach przedstawiono szereg ujęć testowych. W tym przypadku obraz w pełnym rozmiarze został zmniejszony ze względu na przepustowość, a kadr z oryginału obraz w pełnej rozdzielczości został umieszczony pod nim, abyś mógł docenić całość jakość. Kolejne strony zawierają obrazy o zmienionym rozmiarze, dzięki czemu można ocenić ogólną ekspozycję. Osoby korzystające z połączenia dial-up prosimy o cierpliwość podczas pobierania stron.
—-

„Uwaga:” Te zdjęcia testowe ISO zostały zrobione w pomieszczeniu przy użyciu zwykłego domowego światła wolframowego z dwóch 60-watowych żarówek do czytania. Balans bieli ustawiano ręcznie, odczytując kartkę białego papieru. A jeśli ktoś wie, gdzie są moje lusterka boczne, proszę o ich powrót.
—-

1/3 s, F3.5, ISO 80
Nawet przy najniższym ustawieniu 80 ISO, LZ5 generuje nakrapiane kolory, artefakty kompresji, a nawet niewielkie szumy obrazu. To nie jest dobry znak.
—-

¼ s, F3,5, ISO 100
Przy czułości ustawionej nieco wyżej przy 100 ISO obraz ten faktycznie wydaje się mieć nieco mniej plamek kolorów, prawdopodobnie z powodu nieco krótszego czasu naświetlania. Niestety nadal jest mniej więcej ten sam poziom szumu obrazu.
—-

1/6 s, F3.5, 200 ISO
Przy 200 ISO naprawdę pojawiają się szumy obrazu i zniekształcenia kolorów. Właściwie trudno jest określić, jaki kolor powinien być w niektórych obszarach zacienionych.
—-

1/13 s, F3,5, 400 ISO
Przy maksymalnym ustawieniu 400 ISO we wszystkich obszarach obrazu jest dużo szumu, utracono szczegóły i wierność kolorów, a obraz jest prawie bezużyteczny.
—-

Ta strona zawiera obrazy o zmienionym rozmiarze, dzięki czemu można ocenić ogólną ekspozycję.

W tej codziennej migawce odwzorowanie kolorów i ekspozycji jest bardzo dobre, ale powiększenie do 100% ujawnia artefakty kompresji na niebie i fioletowe obwódki wzdłuż niektórych krawędzi o wysokim kontraście.
—-

Pomimo niedoskonałości przetwarzania obrazu, obiektyw Lz5 wykonuje doskonałą pracę, zapewniając wiele ostrych szczegółów w rogach kadru i minimalną dystorsję beczkową.
—-

Ta strona zawiera obrazy o zmienionym rozmiarze, dzięki czemu można ocenić ogólną ekspozycję.

To wysoko kontrastowe ujęcie wytworzyło masywne fioletowe frędzle wokół krawędzi gałęzi drzew i dach katedry, ponieważ ogniwa w sub-par CCD przeciążają i ładują się do nich sąsiedzi. To nie powinno się zdarzyć.
—-

Najbliższy zakres ogniskowania wynoszący 5 cm nie jest niczym wyjątkowym i na tym zakresie obiektyw wreszcie zaczyna pokazywać pewną dystorsję.
—-

Ta strona zawiera obrazy o zmienionym rozmiarze, dzięki czemu można ocenić ogólną ekspozycję.

Obiektyw z 6-krotnym zoomem optycznym ma szeroki koniec odpowiadający 37 mm, nie tak naprawdę to, co nazwałbyś szerokim kątem, ale przynajmniej jest ładny i ostry.
—-

Zrobione z tej samej pozycji, co poprzednie ujęcie, pokazuje, że teleobiektyw jest odpowiednikiem 222 mm w zakresie zoomu.
—-

Zaufany wynik