Luigi's Mansion 2: Dark Moon Recenzja

Dostępne na Nintendo 3DS

Wprowadzenie

Biedny Luigi zawsze musiał grać drugorzędne skrzypce dla wiesz-kogo. Nawet gdy miał szansę zagrać własną główną rolę, tytuł premiery Gamecube z 2002 roku, Luigi’s Mansion, jego moment w centrum uwagi został zepsuty przez zwięzłość genialnej, ale słabo rozwiniętej przygody. Teraz jedyne, na co może liczyć, to drugoplanowa rola w kolejnym New Super Mario Bros lub Mario Kart, a może współgwiazda w innym Super Mario RPG. Co musi zrobić facet, aby wyjść z cienia swojego brata?

Ale poczekaj! Jedenaście lat później Luigi’s Mansion ma sequel, a ten wydaje się być zadośćuczynieniem za to, co było wcześniej. Luigi’s Mansion 2: Dark Moon nie tylko przenosi Luigi’s Mansion do pełnowymiarowego polowania na duchy ekstrawagancja, ale także sprawia, że ​​młodszy brat Mario jest gwiazdą jednej z najsilniejszych - jeśli nie najsilniejszych - gier na 3DS. Nie przesadzamy, gdy mówimy, że nowy Luigi’s Mansion jest łeb w łeb z Super Mario 3D Land o tytuł najlepszej gry 3DS. Jak to jest z rywalizacją między rodzeństwem?

Luigi’s Mansion 2: Dark Moon - Fabuła

Na początku Dark Moon wydaje się być niewiele więcej niż przenośnym remakiem oryginalnej gry. Po raz kolejny Luigi łączy siły z ekscentrycznym wynalazcą E.Gaddem w paranormalnych badaniach, tylko tym razem duchy oszalały. Własna upiorna rezydencja Gadda i wydaje się mieć coś wspólnego ze zniknięciem tytułowego ciemnego księżyca z lokalnego nocnego nieba. Wkrótce Gadd każe Luigiemu przeszukiwać rezydencję w poszukiwaniu fragmentów wspomnianego satelity, jednocześnie wysysając duchy za pomocą czegoś, co wygląda jak zmodyfikowany odkurzacz, Poltergust 5000. To ciężka praca, ale Luigi podejmuje się tego zadania.

W praktyce oznacza to wiele eksploracji, używając Poltergust 500 do interakcji z przedmiotami, meblami i dekoracjami Gadda, a raczej zaniedbane miejsce zamieszkania, zbieranie wszelkich monet i odkrytej gotówki (Gaddowi to nie przeszkadza) i rezygnacja z wszelkich fantomów znalezionych w lokalu.

Luigi’s Mansion 2: Dark Moon - rozgrywka

Niszczenie duchów to dwuetapowy (a czasem więcej) proces, który polega na ogłuszaniu duchów pochodnią Luigiego, a następnie wciągnięciu ich do Poltergust 5000, najpierw pociągając drążek w kierunku przeciwnym do kierunku, w którym duch się szykuje, a następnie dotykając A, gdy zostaniesz poproszony o finał, śmiertelne szarpnięcie. Niektóre duchy bawią się mądrze, wykorzystując wybryki w chowanego, sprzęt ochronny lub rzucane skórki od banana, podczas gdy inne grają twardo podstępnymi ciosami lub atakami z pośpiechu.

Czasami będziesz musiał przechylać 3DS, aby wycelować Poltergusta w górę iw dół,
co okazuje się być bardziej intuicyjne, niż mogłoby się wydawać. Na końcu,
jednak graj dobrze, a wszystkie zjawy skończą bezpiecznie w środku
Poltergust 5000, gotowy do wypuszczenia do E. Znowu opiekę nad Gaddem
jego tajne laboratorium.

Jak dotąd, więc Luigi’s Mansion, jednak niedługo zdasz sobie sprawę, że Dark Moon to dłuższa, mądrzejsza i znacznie bardziej zróżnicowana gra niż jej poprzedniczka. Posiadłość kryje więcej tajemnic, a sposób, w jaki gra jest podzielona na serię wykonalnych misji, zachęca do ponownie eksploruj obszary z nowym wyposażeniem, takim jak alternatywna wiązka pochodni, która ujawnia ukryte przedmioty, które należy oczyścić ze strachu inwazje.

Każda misja otwiera nowe obszary posiadłości do zbadania, jednocześnie rzucając nowe zadania, takie jak oczyszczanie pajęczyn za pomocą genialnego wykorzystania płomieni. To bogata, pełna wyobraźni przygoda, pełna możliwości. To także ogromna frajda.

A co najważniejsze, tytułowa rezydencja to dopiero początek. Rozpoczyna się wyszukiwanie fragmentu księżyca w nowiu
nowe obszary nawiedzonej doliny, w tym wieże pełne podejrzanych rurociągów.
i trochę zbyt mięsożerne rośliny i straszna fabryka. Każdy wyświetla.
ten sam rodzaj kochającego szczegółu, który można znaleźć w pierwszej rezydencji, i jeśli
wszystko, co dzieje się coraz lepiej, z balonami botanicznymi
unosić się na wodzie, a wiele duchów podnosi poprzeczkę - choć nie.
do tego stopnia, że ​​jest to frustrujące.